Oμολογουμένως ο Λεβαδειακός είναι σκληροτράχηλη ομάδα. Η προσθήκη του Μιλιάζες που όχι μόνο είναι ένα σκληρό αριστερό μπακ, αλλά εκτελεί και τα στημένα, θα τον κάνει πιο αξιόμαχο.

 

Ο Παναθηναϊκός για να προχωρήσει θα πρέπει όχι μόνο να κερδίζει αντίστοιχα ματς, αλλά να τα κερδίζει επιβλητικά. Τα γκολ φυσικά δεν θα παίξουν κάποιο ρόλο στην κατάκτηση του τίτλου, αλλά είναι το στοιχείο που βάζει τον φόβο του Θεού στους αντιπάλους. Οχι πεντάρες εναντίον του Εργοτέλη που είναι προβλεπόμενες, αλλά συντριπτικές νίκες απέναντι σε ομάδες όπως ο Λεβαδειακός που κάνουν τον επόμενο αντίπαλο να μένει ευχαριστημένος με μια αξιοπρεπή νίκη. Ο Παναθηναϊκός δεν το κατάφερε.

 

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ είναι ότι δεν μπόρεσε να ανοίξει τον Λεβαδειακό από τα πλάγια. Εκτός από μπουκαδόρους που είναι χρήσιμοι όταν υπάρχουν χώροι χρειάζονται και οι ντριμπλαδόροι που θα περάσουν το πλάγιο μπακ σε οργανωμένη άμυνα και εξαιρουμένου του Ντίνα ο Παναθηναϊκός δεν έχει τέτοιο πράγμα. Οι μόνοι στο χθεσινό ματς που μπορούσαν να σκάσουν την ντρίμπλα είναι ο Πράνιτς που έκανε ένα από τα καλύτερα εφετινά του παιχνίδια, ο Χουχούμης που έχει όμως αδυναμία να τελειώνει τις φάσεις και ο Ατζαγκούν. Στα θετικά του Παναθηναϊκού ότι βρήκε ένα δίδυμο στόπερ με τον Ταυλαρίδη και τον Σίλντενφελντ. Στα αρνητικά ότι υπάρχουν αναίτια νεύρα όπως στη φάση του χτυπήματος που δίνει στον Βούκτσεβιτς ο Τριανταφυλλόπουλος, που θα μπορούσε να του κοστίσει την κόκκινη.

 

ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ότι ο Μήτσιος στο πρώτο ημίχρονο δεν έδινε όλα τα αμφισβητούμενα στην Καλλονή, αλλά στη ζωή μου πρώτη φορά βλέπω προπονητή να θέλει να διώξει όλους από τον πάγκο. Αλλο η ελεγχόμενη μουρμούρα και άλλο η ανεξέλεγκτη υστερία, που έκανε τον Κάτσε, έναν παίκτη που δεν θυμάμαι να διαμαρτύρεται, να πει άντε πηδήξου στον διαιτητή σε μια φάση που μάλλον είχε άδικο.

 

ΟΤΙ Ο ΠΑΟΚ εμφανίστηκε διαφορετικός στο β’ ημίχρονο και ότι ανέτρεψε το σκορ, οφείλεται περισσότερο από όλα στη διάθεση των παικτών να παίξουν μπάλα αντί να διαμαρτύρονται και λιγότερο στα νεύρα.

Πηγή: SportDay