Θα φανούν προθέσεις;

Mια επιπόλαιη ανάγνωση των προηγούμενων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Μίτσελ απολύθηκε εξαιτίας των αποτελεσμάτων της ομάδας εκτός έδρας: ο πρωταθλητής φέτος δεν κέρδισε στο Αγρίνιο, έχασε στο Περιστέρι, έκανε άσχημα παιχνίδια σε Λιβαδειά, Τρίπολη, Παγκρήτιο κόντρα στον Εργοτέλη. Ομως όλα αυτά θα ήταν πταίσματα αν ο Ολυμπιακός του Μίτσελ έπαιζε καλή μπάλα στο Καραϊσκάκη: όχι τυχαία ο Ισπανός έφυγε ύστερα από μια κακή εντός έδρας εμφάνιση -κόντρα στον Πλατανιά- παρ' ότι κέρδισε. Γι' αυτό και το πρώτο ματς του Περέιρα στο Καραϊσκάκη έχει σημασία. Θα φανούν προθέσεις.

Προβλέψιμα
Τα παιχνίδια του Ολυμπιακού φέτος στο Καραϊσκάκη, ακόμα κι αυτά που κέρδισε φτάνοντας σε μεγάλα σκορ (με Πανθρακικό, Νίκη, Βέροια, ΟΦΗ) δεν ήταν ούτε καλά ούτε άσχημα: ήταν προβλέψιμα. Ο Μίτσελ βρέθηκε μπροστά σε δυο ανάγκες: η πρώτη να χωρέσει στο ίδιο σχήμα τον Τσόρι με δυο ακραίους και η δεύτερη να βρει ένα τρόπο να συνυπάρξουν ο Μπενίτες και ο Μήτρογλου. Ελυσε και τους δυο γρίφους πολύ βιαστικά.

Εγκατάλειψη
Το πρώτο σχέδιο το εγκατέλειψε γρήγορα. Ο Αφελάι και ο Ντοσεβί, μετά τα πρώτα ματς, ελάχιστα συνυπήρξαν στην ίδια ενδεκάδα – ο Μίτσελ αρχικά δεν χρησιμοποιούσε τον Ολλανδό ειδικά στα εκτός έδρας ματς για να τον έχει φρέσκο στο Τσάμπιονς Λιγκ και ο Γάλλος χτύπησε. Το δεύτερο σχέδιο, δηλαδή η συνύπαρξη του Μπενίτες με τον Μήτρογλου, ο Μίτσελ δεν βρήκε χρόνο να το δουλέψει -έμοιαζε πολύ αφοσιωμένος στο να ξαναφέρει σε φόρμα τον Ελληνα φορ, ώστε ελάχιστα προβληματίστηκε για το πώς θα μπορούσε να τον χωρέσει στην ίδια ενδεκάδα με τον Παραγουανό.

Υποχρέωση
Η συνέπεια της έλλειψης υποστήριξης των δυο αυτών εγχειρημάτων είναι ο Ολυμπιακός που βλέπαμε στο Καραϊσκάκη στον πρώτο γύρο. Η έλλειψη πάντα ενός εξτρέμ οδηγούσε τους Μασουακού και Ελαμπντελαουί στην υποχρέωση να κατεβαίνουν διαρκώς και την ίδια στιγμή έκανε υποχρεωτικό για τους ανασταλτικούς μέσους το να καλύπτουν τις τρύπες που αυτοί άφηναν ανεβαίνοντας. Ετσι ο Μανιάτης και ο Μιλιβόγεβιτς φρόντιζαν κυρίως αυτό, ο άξονας υποχρεωτικά άδειαζε, ο Μίτσελ πρόσθετε ένα μέσο ακόμα (συνήθως, αλλά όχι πάντα τον Κασάμι), τα στόπερ έμεναν συχνά απροστάτευτα (ειδικά αν έλειπε ο Ντινγκά), η ομάδα μπάταρε ή προς τα αριστερά (πράγμα συχνότερο) ή προς τα δεξιά. Αν ο Τσόρι δεν έκανε κάποια ωραία ματς, έχοντας συμμετοχή στο 70% των γκολ του Ολυμπιακού, η ομάδα θα είχε χάσει κι άλλους βαθμούς και θα έπαιζε ακόμα πιο άσχημα.

Τρόπος
Το ακόμα χειρότερο για τον Μίτσελ είναι ότι η τακτική του έκανε εύκολο τον τρόπο αντιμετώπισης της ομάδας: όλοι αντιμετώπιζαν τον Ολυμπιακό με τον ίδιο τρόπο! Εβαζαν έναν αμυντικό μέσο πάνω στον Τσόρι, προστάτευαν τους δυο ακραίους αμυντικούς με δυο τρεχαλιτζίδες παίκτες (ο Αναστασιάδης κέρδισε στο Καραϊσκάκη με δεξί μπακ τον Σαλπιγγίδη γιατί ποτέ αυτός δεν βρέθηκε ένας εναντίον ενός με τον Μασουακού), έστελναν στο πλάτος της επίθεσης δυο παίκτες για να εκμεταλλευτούν τους χώρους που θα άφηναν τα ακραία μπακ που κατέβαιναν κι έβαζαν δυο κόφτες για να προστατεύουν την άμυνα, χωρίς αυτοί να χρειάζεται να κατεβούν ποτέ. Αν ο αντίπαλος υπηρετούσε τη στρατηγική με τρέξιμο και συγκέντρωση, ο Ολυμπιακός τα έβρισκε μπαστούνια. Εκτός αν ο Τσόρι είχε εμπνεύσεις. Ή αν από κάποια στημένη φάση προέκυπτε η λύση.

Εύκολα
Η έλλειψη μηχανισμών φαινόταν ακόμα περισσότερο στα θεωρητικά εύκολα ματς -εκεί δηλαδή που το μεγάλο κίνητρο των παικτών απουσίαζε. Οχι τυχαία τα χειρότερα παιχνίδια του ο Ολυμπιακός τα έκανε στο Κύπελλο (με Παναχαϊκή, Πανιώνιο και Φωστήρα) και κόντρα στους αναπληρωματικούς του ΠΑΣ.

Να μάθει
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται να μάθει να παίζει ένα σύστημα κι από ομάδα μονάδων να γίνει ομάδα σχηματική -ομάδα δηλαδή στην οποία οι ρόλοι και οι τρόποι θα είναι πάντα σχεδόν ίδιοι, ανεξάρτητα με το ποιοι παίκτες καλούνται να τους υπηρετήσουν. Ο Περέιρα ξεκινά με έναν αντίπαλο που ξέρει να κλείνεται: ο Παναιτωλικός στην καλή του άμυνα βασίζει τις αντεπιθέσεις του. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν ο Πορτογάλος πρόλαβε κάτι να θυμίσει στους παίκτες του. Ολοι σχηματοποιημένο ποδόσφαιρο κάπου έχουν παίξει. Οχι στον φετινό Ολυμπιακό, όπου ο καθένας έκανε μέχρι τώρα το κομμάτι του…

Παρέλαση
Μετά τους «σεισμούς» της προηγούμενης εβδομάδας, αυτή την αγωνιστική μοιάζει να μην κινδυνεύει κανένας προπονητής. Η απόλυση του Γιάννη Ματζουράκη, που συνολικά έκανε πολύ καλή δουλειά στην Καλλονή δυο χρόνια τώρα, δεν ήταν έκπληξη: ο πάγκος «έτριζε» ήδη πριν από το ματς με τη Βέροια και τρεις μήνες χωρίς νίκη είναι διάστημα πολύ μεγάλο. Εκπληξη ήταν η πρόσληψη του Βαγγέλη Βλάχου, που έχει δυο χρόνια να δουλέψει πληρώνοντας τις περιπέτειες που πέρασε στην ΑΕΚ.

Τρεις προπονητές φέτος τους έχουν φάει με τα μάτια διάφοροι που περιμένουν να πάρουν τη θέση τους: αναφέρομαι στον Σα Πίντο, στον Παντελίδη του Λεβαδειακού και στον Γρηγορίου της Κέρκυρας. Ο Πορτογάλος ήταν επί ξύλου κρεμάμενος πριν από τα δυο τελευταία ματς (με Πανθρακικό και Πλατανιά), αλλά οι δυο ισοπαλίες τον έσωσαν. Ο Γιώργος Σπανός δεν συνηθίζει να διώχνει γρήγορα προπονητές πάντως κι αυτό καλό είναι να το έχουν υπόψη τους όσοι τον πάγκο καλοβλέπουν και είναι πολλοί. Ο πρόεδρος του Ατρομήτου εκτιμά και ότι ο ηφεστειώδης
Πορτογάλος έχασε βαθμούς από τη διαιτησία και χαίρεται για το γεγονός ότι έδωσε ευκαιρίες σε νέα παιδιά, όπως ο Κυβρακίδης π.χ. ή ο Μπάλλας.
Οι άλλοι δυο την εμπιστοσύνη την έχουν κερδίσει με την ψυχραιμία και τη δουλειά τους. Ο Κομπότης δεν πιστεύει ότι στη γύρα υπάρχουν τίποτα ιδιοφυΐες που θα είχαν καλύτερα αποτελέσματα και πιστεύει πως η ομάδα είχε μερικές αδυναμίες σε παίκτες για τις οποίες δεν φταίει ο προπονητής: απλά κάποιοι δυσκολεύονται να προσαρμοστούν. Στην Κέρκυρα βλέπουν πως η ομάδα εξακολουθεί να κινδυνεύει μόνο γιατί πλήρωσε δυο φάσεις: το πέναλτι του Βενέτη κόντρα στον ΟΦΗ (που της στοίχισε το ματς) και το χαμένο πέναλτι του Μαρκόφσκι με τον Πανθρακικό. Σε αυτά ο προπονητής δεν έχει την παραμικρή ευθύνη.

Μόνο κατανόηση
Πολλή κατανόηση μπορεί να βρει ο Σαββίδης από τον Αλαφούζο και τον Μελισσανίδη, αλλά τίποτα περισσότερο. Τα περί δημιουργίας «ηθικής λίγκας», που πέρυσι λέγονταν, φέτος δεν είναι της μόδας: άσε που ηθική λίγκα χωρίς τον εμπνευστή της, Αλέξη Κούγια, δεν γίνεται. Η δε συζήτηση για αναζήτηση υποψήφιου προέδρου της ΕΠΟ είναι εύκολη: το δύσκολο είναι να βρεθεί ο άνθρωπος και το ακόμα πιο δύσκολο να κερδίσει εκλογές.(Αυτός πάντως που στενοχωρήθηκε αληθινά πρέπει να ήταν ο Γκαγκάτσης. Κι εγώ. Αν τον «αδειάσει» κι ο Ιβάν, πώς θα γίνει πρόεδρος να μου δώσει τα λεφτά;).

Πηγή: sday.gr