Ο Κ. Καίσαρης για Σαββίδη, Αλαφούζο και Μελισσανίδη!

Η επανάσταση του 1821 ξεκίνησε από την Αγία Λαύρα. Η γαλλική επανάσταση είναι συνδεδεμένη με την πτώση της Βαστίλης. Σημείο αναφοράς για την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία, η κατάληψη της Πετρούπολης. Τη νίκη των Φιντέλ Κάστρο-Τσε Γκεβάρα στην Κούβα σηματοδότησε η μάχη της Σάντα Κλάρα.

Η επανάσταση των τριών για την πτώση της χούντας του ελληνικού ποδοσφαίρου, άρχισε την Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015 στην καφετέρια του ξενοδοχείου "Μ. Βρετανία". Αντί για τουφέκια και περίστροφα, Σαββίδης-Μελισσανίδης κράταγαν στα χέρια τους από ένα ποτήρι ουίσκι (αν ήταν μια κούπα καφέ, δεν αλλάζει κάτι).

ΝΑ ΤΟ πούμε με τη μία: Οι επαναστάσεις γίνονται. Δεν προαναγγέλλονται. Κι όχι μόνο για λόγους αιφνιδιασμού. Αν σε ενδιαφέρει το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν ρίχνεις στρακαστρούκες. Εμφανίζεσαι σοβαρός και συγκροτημένος. Με συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις.

Την συγκεκριμένη επανάσταση της καφετέριας την προκάλεσε ο Ιβάν Σαββίδης. Έβαλε κατ' αρχήν στο κόλπο τον Γιάννη Αλαφούζο και στη συνέχεια το Δημήτρη Μελισσανίδη. Ούτε καν να βρεθούν και οι τρεις μαζί δεν κατάφεραν.

Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι ο Μελισσανίδης πήγε στη Μεγάλη Βρετανία με βαριά καρδιά. Οι αυτόπτες μάρτυρες, ρεπορτάζ μπορεί να έγραψαν "ότι οι δυο άνδρες έφυγαν αγκαλιασμένοι και ότι τους συνδέουν ισχυροί δεσμοί φιλίας και αλληλοεκτίμησης", αλλά το πραγματικό ρεπορτάζ λέει άλλα. Οτι ο Μελισσανίδης δεν είναι ζεστός. Με δυο λόγια δεν εμπιστεύεται τον Σαββίδη. Ότι θα έχει δηλαδή μια σταθερή και συνεπή στάση σε αυτό το εγχείρημα. Κι ότι δεν θα αλλάξει γνώμη στην πορεία και δεν θα βαρεθεί.

ΠΡΑΓΜΑΤΙ. Τέτοιου είδους κινήσεις δεν γίνονται εν θερμώ και στο άρπα κόλλα. Επειδή ζοχαδιαστήκαμε από τη διαιτησία του Μυτιλήνη, καβαλάμε το αεροπλάνο και κατεβαίνουμε στην Αθήνα. Αυτά είναι για το θεαθήναι. Και σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατόν να αποτελούν το πρώτο βήμα ενός συγκεκριμένου σχεδίου. Σχετικά με το οποίο έχουν δει το φως της δημοσιότητας πολλά και ευτράπελα: Ότι ο Γκιρτζίκης είναι υπόδικος για την κάρτα υγείας κι ότι πρέπει να δοθούν πάση θυσία στη δημοσιότητα τα ονόματα της εγκληματικής οργάνωσης.

Τρίχες κατσαρές. Αν δεν είναι, από την Παρασκευή, πρόεδρος της ΕΠΟ ο Γκιρτζίκης θα μπορούσε να είναι (στην κυριολεξία) οποιοσδήποτε άλλος. Κάποιος δηλαδή, που θα χτύπαγε την πόρτα της ΕΠΟ, για να πουλήσει κουλούρια ή λαχεία, να τον πάρουν και να τον κάνουν πρόεδρο. Δεν είναι θέμα προσώπου, αλλά θεσμών και λειτουργίας τους.

Είδαμε, άλλωστε, τι έγινε με τον αδιάφθορο και εξ Ευρώπης ερχόμενο, Χιου Ντάλας. Όσο για τις δικαστικές εκκρεμότητες με αυτούς τους ρυθμούς λειτουργεί η δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Από και και πέρα, υπάρχουν νόμοι που λένε ότι για να εκπέσει κάποιος από το αξίωμα που κατέχει θα πρέπει να έχει παραπεμφθεί με αμετάκλητο βούλευμα για κακούργημα.

ΞΕΦΥΓΑΜΕ όμως. Λέγαμε ότι η εικόνα Σαββίδη - Μελισσανίδη να συζητάνε στην καφετέρια, πίνοντας ουίσκι υποβαθμίζει την προσπάθεια. Αυτός που ξεκινάει για να ρίξει τη χούντα έχει συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις:

ΟΠΩΣ λειτουργεί το ποδόσφαιρο είναι συνδεδεμένο με τη διαφθορά. Εμείς έχουμε και προτείνουμε αυτό Έτσι θα εκλέγεται ο πρόεδρος της ΕΠΟ, έτσι θα ορίζονται αυτοί που θα κάνουν κουμάντο στη διαιτησία. Κάτω απ' αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο και με αυτές τις ασφαλιστικές δικλείδες. Και καλούμεθα σε πρώτη φάση, να καταλήξουμε σε πρόσωπα κοινής εμπιστοσύνης.

Όπως και μια σειρά από άλλες παρεμβάσεις. Όπως π.χ. ένα πρωτάθλημα με 12 ομάδες σε τρεις γύρους. Κατ΄αρχήν να απαγορεύονται φαινόμενα σαν της Νίκης Βόλου και του ΟΦΗ. Κατά δεύτερο λόγο θα είναι μεγαλύτερα τα κομμάτια της πίτας, σχετικά με τα έσοδα. Ταυτόχρονα με τη συμμετοχή λιγότερων και ισχυρότερα οικονομικών ομάδων, θα σταματήσει η συζήτηση περί παραρτημάτων. Σε ένα πιο ανταγωνιστικό και κατά συνέπεια πιο ενδιαφέρον πρωτάθλημα.

ΠΡΩΤΗ δουλειά των τριών θα ήταν να καλέσουν στο ίδιο τραπέζι τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Θα μου πείτε ότι ζούμε σε μια χώρα, που ο Πρωθυπουργός αρνείται τον δημόσιο διάλογο με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα δεχόταν ο πρόεδρος του Ολυμπιακού να μιλήσει με τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού κοκ;

ΑΥΤΟ όμως θα έδινε ένα ακόμα επιχείρημα στους τρεις. Και ταυτόχρονα θα τους έλυνε και τα χέρια. Αφού κατ΄αρχήν θα δημοσιοποιούσαν τις θέσεις τους για ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο, να ζητούσαν την παρέμβαση της ΟΥΕΦΑ. Ότι δηλαδή υπάρχουν σοβαρές δικαστικές εκκρεμότητες στις οποίες εμπλέκονται θεσμικά ποδοσφαιρικά πρόσωπα. Και κατά συνέπεια, κρίνεται επιβεβλημένη η παρέμβαση πειθαρχικού επιθεωρητή της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας.

Να έρθει, δηλαδή, ο εντεταλμένος της ΟΥΕΦΑ στην Αθήνα, να μελετήσει το πόρισμα-Κορέα κι ό,τι άλλο υπάρχει, προκειμένου να διαπιστωθεί αν όντως υφίσταται σοβαρό πρόβλημα, ή, αν όλα είναι Οκ. Ακόμα και αυτή την ακραία αντίδραση, ότι εμείς οι τρεις δεν κατεβαίνουμε του χρόνου στο πρωτάθλημα μπορείς να τη δεχθείς. Όχι αέρα-πατέρα, όμως. Αυτή θα μπορούσε να είναι η τελευταία αντίδραση, αφού είχαν προηγηθεί όλα τα άλλα.

ΞΑΝΑΛΕΜΕ λοιπόν ότι το σοβαρό πρόβλημα που είναι δεδομένο ότι υπάρχει στο ποδόσφαιρο δεν αντιμετωπίζεται με στρακαστρούκες. Αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Ο Σαββίδης που το ξεκίνησε, ο Αλαφούζος που έτρεξε να τον συναντήσει και ο Μελισσανίδης, που το διέρρευσε, απευθύνονται, με αυτή την κίνηση, στον πυρήνα των φανατικών τους οπαδών. Όπως και των φανατικών ρεπόρτερ, που θα προβάλλουν και θα σηκώσουν το θέμα. Για να φανεί ότι ο πρόεδρος δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια. Δεν ανέχεται άλλο να τον σφάζουν και σήκωσε τη σημαία της επανάστασης. Κι άμα λάχει του χρόνου δεν κατεβαίνουμε στο πρωτάθλημα. Να παίζουνε ο Μαρινάκης, με τον Κομπότη μόνοι τους.

ΘΑ μπορεί να πει κάποιος ότι όλα αυτά που λες ρε Καίσαρη, θα βρεθούν στην πορεία. Το θέμα είναι να γίνει η αρχή. Ένα ξεκίνημα για ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο. Ποιος θα το κάνει αυτό όμως; Η κάθαρση είναι αρμοδιότητα του Σαββίδη;

Προσωπικά δεν το βλέπω τόσο απλό και τόσο εύκολο. Η θεωρία, δηλαδή, στην οποία σε ένα βαθμό κι εγώ προσχώρησα παραπάνω, τι πρέπει να κάνουν οι τρεις καλοί για να κερδίζουν τον κακό και να αποκατασταθεί η νομιμότητα. Όταν δεν υπάρχουν αρχές και κανόνες, δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη. Και δεν είναι δουλειά των εμπλεκόμενων να επιβάλλουν τις αρχές και τους κανόνες. Δεν είναι δυνατόν αυτός που παίζει να είναι ταυτόχρονα και διαιτητής και δικαστής. Τους κανόνες τους βάζει η Πολιτεία.

Αν η Πολιτεία σε ένα χρεοκοπημένο κράτος, όπως η Ελλάδα, αδιαφορεί για τη λειτουργία των θεσμών τότε έχουμε όλα αυτά που συμβαίνουν. Αν δεν υπάρχει κράτος, είναι δυνατόν να υπάρξει και ποδόσφαιρο;

Πηγή: Sport24.gr