Στο πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός ήταν εύκολα αντιμετωπίσιμος αντίπαλος για την Καλλονή.
Ο Βαγγέλης Βλάχος χρησιμοποίησε μία τακτική με δύο καθαρούς αμυντικούς χαφ τους Καλτσά, Μαρσέλο να βρίσκονται κοντά στα στόπερ. Πάντα ο ένας ήταν πάνω στον Πέτριτς και ο δεύτερος κόφτης προσαρμοζόταν εκεί που χρειαζόταν βοήθειες η ομάδα του. Η μπάλα δεν μπορούσε να φθάσει κάθετα στην επιθετική τριπλέτα του Παναθηναϊκού, οι επιλογές Μπούρμπου από δεξιά ήταν καταστροφικές και ο μόνος χώρος ανάπτυξης ήταν η πλευρά του Χουχούμη. Ο νεαρός έχει στιλ, ένα καλό χτύπημα μπάλας, αλλά πολλές φορές παίζει αρκετά νωθρά για τη θέση που καλύπτει και δεν βγάζει ενέργεια.
Η είσοδός του Ντίνα στο 53ο λεπτό σε θέση του αριστερού εσωτερικού χαφ βοήθησε τον Παναθηναϊκό, του έδωσε τη δυνατότητα να χτίσει επιθέσεις από τα αριστερά, με συνεργασία δικιά του με τον Χουχούμη και συμμετοχή των Μπεργκ, Καρέλη. Αποδείχθηκε πως ο Ντίνας, επειδή μπορεί να τρέξει την μπάλα, να συνεργαστεί με τον μπακ και να χτίσει μαζί του επιθέσεις, μπορεί να υπολογίζεται ειδικά για τα παιχνίδια στη Λεωφόρο στη θέση του εσωτερικού χαφ.
Ο Παναθηναϊκός δημιούργησε πολλές επιθέσεις από τον χώρο που έγινε το 1-0 και δίκαια πήρε γκολ μέσα από τη συγκεκριμένη συνεργασία. Οπως και με τον Λεβαδειακό, δεν ήταν καλός, ήταν υπερβολικά προβλέψιμη η ανάπτυξή του, κέρδισε επειδή κράταγε εύκολα το μηδέν. Το δίδυμο Ταυλαρίδης, Σίλντενφελντ, έχει αποκτήσει χημεία, δίνει σκληράδα και διορθώνει ακόμα και τις αδυναμίες των ακραίων. Η νίκη ήρθε μέσα από την αμυντική ασφάλεια που επέτρεψε στους παίκτες του Αναστασίου να αισθάνονται πως ένα γκολ φθάνει για να κερδίσουν. Και όταν διαθέτεις αμυντική σιγουριά, εύκολη κατοχή, χώρο που σου επιτρέπει να βρίσκεις επιθέσεις και τον Μπεργκ στην κορυφή, ένα γκολ θα το βρεις.
Πηγή: Goal