Τον θεωρούμε έναν τύπο που βγάζει ας πούμε τους παίκτες για τρεξιματάκι πριν αναλάβει ο πρώτος προπονητής την κύρια προπόνηση. Μπορεί να ισχύει σε κάποιες ομάδες, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και σίγουρα στις περισσότερες ομάδες του εξωτερικού, ο βοηθός προπονητή είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι ο άνθρωπος που δουλεύει πάνω στην τακτική, είναι αυτός που «κατασκοπεύει» και αναλύει τον προσεχή αντίπαλο, είναι αυτός που σε άμεση συνεργασία με τον προπονητή εισηγείται καινούργια πράγματα, συστήματα και διατάξεις, είναι αυτός που μπορεί να προτείνει υποψήφιους μεταγραφικούς στόχους, είναι αυτός που μπορεί να παρακολουθεί και να έχει εικόνα από τους Νέους και τα τμήματα υποδομής. Και φυσικά είναι αυτός που έχει τη φιλοδοξία, έχει το όραμα να γίνει κάποια στιγμή πρώτος προπονητής.

 

Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή την απομάκρυνση του Αντώνη Νικοπολίδη από τη θέση του βοηθού προπονητή του Ολυμπιακού. Πιστός στρατιώτης της ομάδας ναι, αλλά προπονητής; Πιο πολύ μου έμοιαζε όλον αυτόν τον καιρό ως ένας άνθρωπος της διοίκησης, έμπιστος, Ελληνας, που μπορεί να εμπνεύσει σεβασμό και μπορεί να λειτουργεί ως ενδιάμεσος της διοίκησης με το ποδοσφαιρικό τμήμα.

 

Μόνο που οι ξένοι προπονητές και ειδικά οι «καλοί» έχουν ένα «κουσούρι»: έχουν τους δικούς τους βοηθούς, τους δικούς τους συνεργάτες, δεν θέλουν άλλους να μπλέκονται στα πόδια τους. Μου έκανε εντύπωση που παρέμεινε ο Νικοπολίδης όταν ήρθε ο Περέιρα, όχι διότι έχω κάτι με τον Αντώνη φυσικά, αλλά διότι θεώρησα φυσιολογικό να θέλει ο Πορτογάλος να δουλέψει με τους δικούς του όρους, τους δικούς του συνεργάτες και χωρίς κάποιον από την «προηγούμενη κατάσταση» κοντά του.

Αν λοιπόν ο Αντώνης Νικοπολίδης έχει τη διάθεση και τις ικανότητες να είναι ή να γίνει ένας «κανονικός», ένας πρώτος προπονητής, τώρα είναι η ευκαιρία να ανοίξει τα φτερά του και να το κυνηγήσει. Διαφορετικά, θα αποδειχθεί ότι ήταν ένας άνθρωπος της διοίκησης, ένας «εγγυητής σταθερότητας», που έφυγε επί Περέιρα, που μπορεί να επιστρέψει μελλοντικά με κάποιον άλλον στον πάγκο.

Πηγή: Sportday