Οταν ο Ολυμπιακός είχε προσλάβει τον Ζαρντίμ έκλεινα το σχετικό σχόλιο με θέμα την πρόσληψή του προβάλλοντας στη «SportDay» μια δήλωση που είχε κάνει ο Ντουγκλάο, πρώην παίκτης της Καβάλας, που ’χε δουλέψει μαζί του. «Δεν του αρέσει η ένταση, αλλά η ηρεμία» είχε πει δίνοντάς μου το πάτημα να σχολιάσω ότι η ηρεμία, που αρέσει σε όλους τους Πορτογάλους προπονητές, δεν πρέπει να είναι μεγάλη γιατί θα μας πάρει ο ύπνος. Διαβάζοντας τα σκορ στα ματς του Μάρκο Σίλβα με την Σπόρτινγκ στο Τσάμπιονς Λιγκ διαπιστώνει κανείς πως με τον νεοφερμένο δεν διατρέχουμε τέτοιο κίνδυνο.

 

 

Eξακολουθώ να πιστεύω ότι οι πιο πολλοί Πορτογάλοι προπονητές που ήρθαν στη χώρα μας, διακρίνονται για την αγάπη τους για τις νίκες που μοιάζει με τη δική μας: παίζουν για το αποτέλεσμα. Συνήθως γίνονται αγαπητοί από τους παίκτες (που λατρεύουν την νωχελική ηρεμία) και συνεργάζονται καλά με τις διοικήσεις (γιατί είναι συνηθισμένοι στα λίγα, ακούν τους προέδρους και τους καταλαβαίνουν). Ομως οι πιο πολλοί σε χρόνο-ρεκόρ γίνονται πιο Ελληνες από τους Ελληνες, ασχολούνται με τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους, αδιαφορούν για το θέαμα. Ο Φερέιρα όσο καιρό δούλευε στον ΠΑΟ, πήγαινε σε ένα καφέ στη Βουλιαγμένη με το τάμπλετ του και μετέφραζε όλα τα πρωτοσέλιδα. Τέτοια προσοχή στα του Τύπου δεν δείχνει ούτε Ελληνας.

 

Ζημιά

Ενας φίλος παράγοντας μού έλεγε πριν λίγο καιρό ότι το καλό με τους Πορτογάλους είναι ότι σπανίως κάνουν ζημιά. Αντίθετα με τους Ιταλούς, που όλοι ανεξαιρέτως εμφανίζονται με τεράστιο τουπέ και τα ’χουν με τη μοίρα που τους έστειλε εδώ κι όχι στη Μίλαν, ή τους Ισπανούς που άμα στραβώσουν με παίκτη ή συνεργάτη δεν αλλάζουν γνώμη ποτέ, οι Πορτογάλοι είναι συγκαταβατικοί άνθρωποι: η Ελλάδα είναι σαν την Πόρτο και την Μπενφίκα, δηλαδή προορισμός καριέρας. Κυρίως καταλαβαίνουν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν τέσσερα αποτελέσματα: η νίκη, η ισοπαλία, η ήττα και η ήττα με δικαιολογίες.

 

Φαντάρος

Οι Ισπανοί είναι συνήθως στρατηγοί που δεν σκέφτονται τον φαντάρο: όλοι τους έχουν γνωρίσει εδώ βαριές ήττες, ρίχνοντας την ευθύνη γι’ αυτές στους παίκτες. Ο Βαλβέρδε έχασε κάποτε με 3-0 από την Ανόρθωση. Ο Μίτσελ έχασε με 4-0 από την Ατλέτικο. Ο Δον Λορέντσο Σέρα Φερέρ μέτρησε μια τεσσάρα από τον ΠΑΟ. Οι Πορτογάλοι αντίθετα καταλαβαίνουν ότι στην Ελλάδα η μεγάλη ήττα είναι ασυγχώρητη. Ο Σάντος έκανε επιστήμη και τη νίκη με 1-0 (και 2-1) αλλά και την ήττα με 0-1, που ειδικά στα ντέρμπι δεν πονάει, ειδικά αν έχει γίνει και κανά λάθος του διαιτητή.

 

Αγάπη

Η προσαρμοστικότητα των Πορτογάλων στην Ελλάδα είναι παροιμιώδης: δεν υπάρχουν ξένοι προπονητές που να προσαρμόζονται ευκολότερα - ούτε καν οι Σέρβοι! Οι Σέρβοι, όπως και όλοι οι πρώην ανατολικοί, μπορεί να χαίρονται με την ελληνική καλοπέραση, αλλά κουβαλάνε μέσα τους λίγο από την παλιά σταλινική νοοτροπία: θέλουν να δείχνουν αφεντικά. Οι Ιταλοί έχουν νεύρα: τσακώνονται πανεύκολα με τους δημοσιογράφους για να ξεσπάσουν. Οι Ισπανοί συχνά πνίγονται από το παράπονο γιατί οι παίκτες δεν κάνουν αυτά που θέλουν - τα οποία σπανίως είναι απλά. Ο Βαλβέρδε, που είναι ο καλύτερος από όσους Ισπανούς έχουν περάσει από δω, είχε την τύχη να μην παίρνει στα σοβαρά τις εντάσεις μας. Αντίθετα οι Πορτογάλοι προσπαθούν αμέσως να μας καταλάβουν και διαβάζουν ωραία τα δεδομένα - κυρίως τα εξωαγωνιστικά. Ο Σάντος, ο καλύτερος όλων, κατάλαβε πως στην ΑΕΚ το να είσαι κολλητός του Ντέμη και του Ζαγοράκη κι αργότερα του Κατσουράνη, σε βοηθά να ’χεις το κεφάλι σου ήσυχο. Ηταν μέγας γνώστης της ελληνικής ψυχοσύνθεσης και ποτέ δεν υπερεκτίμησε τους παίκτες του: κατάλαβε γρήγορα την αγάπη τους για το τεμπέλικο ποδόσφαιρο και γι’ αυτό λατρεύτηκε.

 

Ετοιμος

Και ο μάστρο Σάντος πέρναγε από μπουζούκια, στα οποία πάντως σαν στο σπίτι του ένοιωθε ο Σα Πίντο: την τελευταία φορά που τον είχα πετύχει την είχε πέσει και σε κυρία που καθόταν σε άλλο τραπέζι προκαλώντας πανικό. Γρήγορα προσαρμόστηκε κι ο Περέιρα: είμαι σίγουρος ότι στην Τουρκία το Μικρολίμανο θα του λείψει. Ο Ζαρντίμ, αντίθετα, δεν έβγαινε από το γήπεδο: όταν τελείωνε με τους μεγάλους πήγαινε να δει τους μικρούς. Με τον καινούργιο Πορτογάλο επιβάλλεται να έχουμε υπομονή πριν τον κρίνουμε: αντίθετα από τον Ζαρντίμ και τον Περέιρα που παρέλαβαν ομάδες έτοιμες, ο Σίλβα πρέπει να φτιάξει ένα καινούργιο Ολυμπιακό. Για ένα 38χρονο με τέσσερα μόλις χρόνια προϋπηρεσίας δεν είναι και ό,τι ευκολότερο...

 

 

Oh my... GOT

Το φινάλε του πέμπτου κύκλου του Game Οf Thrones ήταν εξίσου απολαυστικό με το φινάλε κάθε κύκλου της μεγάλης αυτής σειράς, που αποτελεί ένα μάθημα μυθοπλασίας. Στο παρελθόν πολλοί προσπάθησαν να γράψουν επικές σειρές, που να βασίζονται στο γεγονός ότι οι ήρωες είναι αναλώσιμοι: κατέληξαν όλοι να ερωτευθούν τους βασικούς τους πρωταγωνιστές, ακόμα και ο Ομηρος. Ομως ο αρχιτέκτονας αυτής της σειράς, ο καταπληκτικός μυθοπλάστης Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν, αποδεικνύεται αδυσώπητος: φορτώνοντας το έπος του με χαρακτήρες απολαμβάνει την ελευθερία να κάνει ό,τι θέλει. Κάθε φορά που ένα κεφάλι πέφτει, αν μάλιστα πέφτει ξαφνικά κι απροσδόκητα, το ενδιαφέρον για τη σειρά εκτινάσσεται στα ύψη! Ο τηλεθεατής παγιδεύεται στην προσπάθεια να μαντέψει ποιοι είναι αυτοί που δεν κινδυνεύουν από την επιθετική διάθεση του συγγραφέα. Η πλοκή απασχολεί λιγότερο από το ποιος θα μείνει ζωντανός: όταν μιλάμε για ένα έπος γεμάτο από ίντριγκες, μάχες και κατορθώματα αυτό είναι καταπληκτικό - ο χθεσινός πρωταγωνιστής μπορεί άνετα να είναι ο αυριανός νεκρός! Με ένα εξαιρετικό τρόπο ο Μάρτιν μάς δένει με τους ήρωές του κάνοντάς μας να φοβόμαστε για το ποιος θάνατος τους περιμένει. Δεν θυμάμαι κάτι αντίστοιχο.

 

Το Game of Thrones είναι η μόνη περιπετειώδης και παραμυθένια σειρά που θυμάμαι στην οποία ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ο συγγραφέας της: η αφηγηματική του δεινότητα και η έλλειψη οίκτου για τους ήρωές του χαρακτηρίζουν τη σειρά πιο πολύ και από την όποια πλοκή της. Αυτό είναι και το όριό της: αν ο Μάρτιν, που ακόμα δεν έχει παραδώσει τα δυο τελευταία βιβλία, συνεχίσει να εκπλήσσει παίζοντας τίμια (καθώς τίποτα από ό,τι συμβαίνει δεν γίνεται για εντυπωσιασμό) η σειρά θα καταπλήξει. Αν, συνεπαρμένος από την επιτυχία, κυλήσει προς την αυταρέσκεια, θα μας μείνει μόνο η ανάμνηση κάποιων δυνατών σκηνών: λίγο δεν το λες...

 

 

Θα την ψάχνει κι αυτός

Εκανε πλακίτσα με την Εθνική μας και την ήττα της από τα Φερόε ο νέος τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟΚ, ο πολύς Φρανκ Αρνεσεν. Είπε μάλιστα ότι χαίρεται που ο ίδιος δουλεύει για τον ΠΑΟΚ και όχι για την Εθνική, στον οποίο ΠΑΟΚ όλα είναι πιο ήρεμα. Ας του εξηγήσει κάποιος πως αν του τύχει καμιά στραβή ανάλογη με τον ΠΑΟΚ, θα ψάχνει κι αυτός τρόπο να συνεργαστεί με την Εθνική μπας και ησυχάσει, όπως έκαναν ο Αναστασιάδης, ο Βρύζας, ο Ζαγοράκης κ.λπ.

Πηγή: SportDay

Μάρκο Σίλβα Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός