Ο "Κάρπετ" γράφει για Ολυμπιακό και Ροναλντίνιο!

Λέγεται και φέτος. Ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι πιθανό, αλλά δεν μπορώ ν ακούω κι ανθρώπους του ποδοσφαίρου να λένε πως ο ερχομός του δεν θα σήμαινε και τίποτα. Αιδώς...

Eίναι αλήθεια πως από τότε που έφυγε από την Μπαρτσελόνα ο Ροναλντίνιο «πουλάει» τον Ροναλντίνιο, εννοώ ότι ο επιχειρηματίας Ροναλντίνιο που ψάχνει κάθε χρόνο ένα συμβόλαιο, το βρίσκει χάρη στην ανάμνηση των παιχνιδιών που έκανε κάποτε με την Μπαρτσελόνα και χάρη στη βεβαιότητα του κοινού πως ακόμα παραμένει ένας μεγάλος διασκεδαστής. Θέλω να πω ότι ο ίδιος ο Ροναλντίνιο γνωρίζει ότι οι μεγάλες του μέρες πέρασαν, αλλά είναι τόση η τεχνική του και η ποιότητά του ακόμα, που είναι δεδομένο ότι παντού θα τραβά την προσοχή. Οσο αυτό το κατορθώνει, θα παίζει ποδόσφαιρο για τον ίδιο λόγο που ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ ή ο Πολ Σάιμον θα κάνουν συναυλίες χωρίς να βγάζουν νέους δίσκους: όσο υπάρχει ένα κοινό που τους χρειάζεται, θα ανεβαίνουν στο πάλκο.

Εκρηξη
Ακούω πως ο Ροναλντίνιο δεν μπορεί πια να κάνει τη διαφορά, πως στο Μεξικό σκόραρε κυρίως από στημένες φάσεις, πως είναι βαρύς, πως δεν μαρκάρει και απλά περιμένει την μπάλα να κάνει κάνα κόλπο σαν ταχυδακτυλουργός. Μπορεί να είναι έτσι. Αλλά ποιος ποτέ θα πήγαινε να δει έναν Ροναλντίνιο που μαρκάρει, που στηρίζεται στην ικανότητά του να παίρνει θέσεις στην περιοχή και να σκοράρει, που δεν κάνει ντρίμπλες, αλλά δίνει την μπάλα με τη μία, που βασίζει το παιχνίδι του στο αδιάκοπο τρέξιμο; Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ένας τέτοιος παίκτης θα ήταν χρήσιμος, τι να τον κάνεις έναν τέτοιο Ροναλντίνιο; Τι εξαιρετικό θα είχε ένας τέτοιος Ροναλντίνιο, που θα θύμιζε κάτι εκατοντάδες καλούς παίκτες που βγάζουν τίμια το ψωμί τους και που ανάθεμα κι αν θα τους θυμόμαστε ένα μήνα αφότου κόψουν το ποδόσφαιρο;

Πιστοί
Τον κανονικό Ροναλντίνιο, ετούτον εδώ τον τεμπελάκο υπερτεχνίτη, ακόμα και σήμερα να τον δεις να περπατάει χαϊδεύοντας την μπάλα, δεν τον ξεχνάς ποτέ. Αν έρχονταν, ακόμα και τώρα, θα ήταν πηγή έμπνευσης και αφορμή ν αγαπήσουν το ποδόσφαιρο χιλιάδες παιδιά: θα χρειάζονταν δύο μόνο μαγικά κόλπα του. Είναι δεδομένο ότι θα έκανε το Καραϊσκάκη, όσο τον κρατάνε τα πόδια του, κάτι σαν ένα μεγάλο θέατρο, όπου χιλιάδες πιστοί τρέχουν ελπίζοντας να είναι παρόντες σε ένα ακόμη θαύμα. Είδα στο youtube τα όσα έκανε στο Μεξικό: ποδοσφαιρικά, αν τα μετρήσεις, είναι εύκολα και ίσως ελάχιστα, όμως αν ακούσεις τον θόρυβο από τις φωνές των οπαδών που τα συνοδεύουν παθαίνεις πλάκα. Υπάρχει μια στιγμή που ο τύπος απλά χορεύει πανηγυρίζοντας και στο γήπεδο γίνεται πάρτι.

Μύθοι
Τα τελευταία χρόνια έχει καλλιεργηθεί στην Ελλάδα η αντίληψη πως με μαγικές συνταγές, κυρίως προπονητικές, μπορεί μια ομάδα να κάνει το μεγαλύτερο θαύμα: δεν συμβαίνει παρά εξαιρετικά σπάνια, όμως επειδή ως Ελληνες είμαστε λάτρεις των μύθων, μας αρέσει να πιστεύουμε σε τέτοια. Ενας καλός προπονητής με δεκαπέντε τρεχαλατζήδες και δυο-τρεις παίκτες που στη δεκαοκτάδα της Μπαρτσελόνα δεν ήταν ποτέ, αλλά εδώ τους αποκαλούμε «σταρ», αρκούν για να κάνεις μια καλή ομάδα, όμως στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ θα δεις πάλι την Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ, την Μπάγερν, που έχουν υπερπαίκτες: η στρατηγική σου πρέπει να είναι το πώς θα ικανοποιείς το κοινό σου κάθε Κυριακή - αυτό πρέπει να είναι ο μεγάλος στόχος. Τα όνειρα είναι του οπαδού- η ομάδα πρέπει να 'ναι δουλειά σου.

Κράχτης
Τι μπορεί ν' αλλάξει μια ομάδα; Ενας καλλιτέχνης της μπάλας. Δεν θα την πάει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και δεν θα τη βοηθήσει να αλλάξει επίπεδο στην Ευρώπη γιατί ένας παίκτης από μόνος του δεν αρκεί. Θα τη βοηθήσει, όμως, ν αποκτήσει ακόμα πιο πολλούς φίλους, θα της αλλάξει τον «αέρα», θα είναι ένας μεγάλος κράχτης για να πάει ο κόσμος στο γήπεδο - κι αυτό το τελευταίο, ειδικά στην Ελλάδα, δεν πρέπει να το σνομπάρουμε. Δεν λέω ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να δώσει δύο εκατ. ευρώ τον χρόνο στον Ροναλντίνιο για να στήσει εδώ το τσίρκο των ολοένα και πιο σπάνιων θαυμάτων του: λέω, όμως, ότι αν το έκανε, προσωπικά δεν θα με χαλούσε καθόλου. Λατρεύω τους «μάγους», κι ας μην μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο. Αρκεί που κάνουν παιδιά εμάς.

Μαλίτσια
Οταν ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή πριν να κλείσει τα 75 έστω, λένε ότι έφυγε νέος. Η Λάουρα Αντονέλι που οι Ιταλοί κήδεψαν χθες, έφυγε στα 73 της, αλλά η ηλικία της δεν έχει καμία σημασία: όποτε και να έφευγε από τη ζωή θα έφευγε νέα, γιατί η Αντονέλι δεν μεγάλωσε ποτέ. Στη μνήμη όλων μας η Ιταλίδα ήταν και θα παραμείνει για πάντα η Μαλίτσια, εκείνο το απίστευτο πλάσμα που στην ταινία του Σαλβατόρε Σαμπέρι αναλάμβανε τη δουλειά της οικιακής βοηθού αναστατώνοντας την οικογένεια που την προσέλαβε και προκαλώντας ονειρώξεις στον αντρικό πληθυσμό της οικουμένης. Φωτισμένη από τον εξαιρετικό φωτογράφο Βιτόριο Στοράρο έγινε σταρ σε μια νύχτα, καταλήγοντας να γίνει ο μόνιμος δεσμός του Ζαν Πολ Μπελμοντό και για χρόνια το απόλυτο ιταλικό sex symbol. Ηταν τέτοια η επιτυχία της Μαλίτσια ώστε ξανάπαιξε τον συγκεκριμένο ρόλο δυο φορές κι ας δήλωνε πως πάντα προσπαθούσε να ξεφύγει από δαύτον: καμία άλλη Ιταλίδα δεν προκάλεσε ποτέ τέτοιο πανικό κι ας είναι η γείτονα χώρα πατρίδα μερικών από τις ωραιότερες γυναίκες του κόσμου.

Ως συνήθως αυτή η απίστευτη επιτυχία ήταν και ο σταυρός του μαρτυρίου της. Επρεπε να παραμείνει πάντα νέα και σέξι, να ξεσηκώνει τους άνδρες και να κάνει τις γυναίκες να θέλουν να της μοιάσουν τουλάχιστον στα καμώματα, αλλά ο χρόνος αυτό δεν το επιτρέπει σε κανένα: το 1991 τη συνέλαβαν για κατοχή και χρήση ναρκωτικών, από την περιπέτεια αυτή δεν συνήλθε ποτέ. Τον τελευταίο καιρό ζούσε μόνη στο εξοχικό της έξω από τη Ρώμη, αγνώριστη, κουρασμένη, άρρωστη, αλλά όχι ξεχασμένη, αφού καμία ποτέ δεν ξεπέρασε τη φήμη της ομορφιάς της.

Σε ένα τραγούδι που έχει γραφτεί για αυτή, τα στιχάκια λένε πως ήθελε απλά να περπατά απαρατήρητη στον δρόμο. Δεν γινόταν...

Η τέχνη της στοχοποίησης
Με μια μακροσκελέστατη ανακοίνωση ο Κύρος Βασσάρας επισημαίνει ότι επιχειρείται η επαγγελματική του εξόντωση με ιστορίες για πυραμίδες κ.λπ. Ειδικά ο Βασσάρας δεν χρειάζεται να απολογείται για το ήθος του: προσφεύγοντας στη δικαιοσύνη θα βρει το δίκιο του. Πάντως ο λόγος που του επιτέθηκαν είναι απλός: κυκλοφορεί έντονα ότι μπορεί να γίνει αρχιδιαιτητής και όποιος πλέον ακούγεται για τέτοιες θέσεις στοχοποιείται από ένα σύστημα οργανωμένο όσο τίποτα στην Ελλάδα. Ας το έχει υπ' όψη του και ο επόμενος. Δυστυχώς η ελληνική δικαιοσύνη -και ειδικά ο αθλητικός εισαγγελέας κ. Σιμιτζόγλου- δεν αντιδρά στο δημόσιο λιντσάρισμα...