Τώρα αρχίζουν τα πολύ δύσκολα για τον Παναθηναϊκό. Είχε σημειωθεί πως αν δεν έκανε ΥΠΕΡΒΑΣΗ, θα αποκλειόταν. Και αν αποκλειόταν, θα έμπαινε σε μεγάλους μπελάδες. Τώρα, όλα στον αφρό: «βαράτε βιολιτζήδες». Όπως πάντα – όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις χώρες του κόσμου – μετά από αρνητικό αποτέλεσμα. Λάθος, αλλά έτσι είθισται. Να επισημαίνονται τα σφάλματα μετά από τις αποτυχίες.

Τώρα στη «σέντρα» και ο Αναστασίου και οι παίκτες και οι Φύσσας – Βόκολος. Εχω την αίσθηση πως η μικρότερη ευθύνη από τα media και τους φίλους του Τριφυλλιού πέφτει στους παίκτες. Και αρχίζει η κουβέντα για τις μεταγραφές…

Γιατί; Διότι έχει παγιωθεί η άποψη πως «αυτή η στάνη – αυτό το τυρί βγάζει». Και, επιπροσθέτως , πως εφέτος βούτηξε στον γ’ προκριματικό γύρο το Τσάμπιονς Λιγκ η ίδια «στάνη». Οι περυσινοί παίκτες συν τον Γενς Βέμερ, αντί του Κώστα Τριανταφυλλόπουλου που είχε αγωνιστεί στα δύο ματς εναντίον της Σταντάρ Λιέγης. Η’ – αν θέλετε σε τελική ανάλυση – αντί του Χρήστου Μπούρμπου, που ήταν ο βασικός δεξιός μπακ της ομάδας στην προηγούμενη σεζόν. Τα είχαμε επισημάνει από… παλιά: στην Αθήνα Σάντσεθ – Εσιέν – Τελάντερ, στον πάγκο Λουντ – Καλτσάς (τελικά έμεινε εκτός 18άδας, εφόσον προτιμήθηκε ο Κλωναρίδης).

Οι «παλιοί» λοιπόν, χωρίς τον Γκόρντον Σίλντενφελντ. Οι «παλιοί», που κατάφεραν να κάνουν μία υπέρβαση, στη Λεωφόρο. Με δέκα παίκτες. Δεν τα κατάφεραν και χθες. Τεράστια χαμένη ευκαιρία. Μπορούσαν. Ειδικά μετά το 2-1 του πρώτου ματς. Ειδικότερα μετά το 0-0 και τη μεστή εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου στο Μπριζ. Κρίμα πρωτίστως γι’ αυτούς. Γι’ αυτό και είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν πως ευθύνη έχουν και οι ίδιοι, όχι μόνο ο κόουτς και οι υπεύθυνοι για τις (γρήγορες, αλλά τελικά χωρίς βοήθεια στα κρίσιμα) μεταγραφές.

Ηταν μια δεύτερη τεράστια χαμένη ευκαιρία- με «βατή» κλήρωση. Οχι με τη Μονακό, τη Σαχτάρ, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας που προκρίθηκαν - μετά την περυσινή ρεβάνς εναντίον της Σταντάρ Λιέγης. Μια κλήρωση στο 60%-40%, που ισορρόπησε στο 50%-50% μετά το πρώτο ματς. Μια ευκαιρία που το ίδιο το τιμ δημιούργησε από το 2-1 της Λεωφόρου και από το πρώτο ημίχρονο χθες. Μια ευκαιρία που χάθηκε για τους εξής λόγους…

Διότι ο Παναθηναϊκός δεν σκόραρε, αν και όλοι έλεγαν «πρέπει να βάλουμε ένα γκολ»: παίκτες και προπονητής. Δεν σκόραρε όχι μόνο λόγω της κακής τελικής προσπάθειας (χαρακτηριστική η φάση στο 50’ από το κλέψιμο του Καρέλη, τον συνδυασμό Μπεργκ – Λαγού και την αποτυχία Μπεργκ – Καρέλη για το εύστοχο πλασέ) και ατυχίας (δοκάρι Καρέλη στο 62’). Αλλά και λόγω έλλειψης δημιουργικότητας. Για να μην μακρυγορούμε: όταν «έσκασε» ο Νίνης, «κόπηκε» στα δύο ο Παναθηναϊκός. Από τις πτέρυγες δύσκολα τα καταφέρνει χωρίς εξτρέμ και ταχύτητα, θα μπορούσε να σκοράρει μετά το 60’ μόνο από στατική φάση ή τεράστιο λάθος του αντιπάλου. Δεν συνέβη ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Διότι όταν το ματς «στραβώνει» και δη εκτός έδρας, χρειάζεται σ’ αυτό το – ευρωπαϊκό – επίπεδο ο συνδυασμός προσωπικότητας – κλάσης – ποιότητας. Ειδικά όταν ο αντίπαλος δεν σε υποτιμά όπως πέρυσι η PSV στο 1-1 του Αϊντχόφεν και παίζει σοβαρά, προσεκτικά, συγκροτημένα και με γνώση των αδυναμιών του μετά το 1-0. Αυτό τον συνδυασμό τον διαθέτει ως «πακέτο» μόνο ένας: ο Μάρκους Μπεργκ. Και όταν τον έχει μόνο ένας, χρειάζεται και η τύχη για την πρόκριση.

Την τύχη την είχε εν μέρει στη Λεωφόρο σύμμαχό του ο Παναθηναϊκός, κι ας έχασε το πέναλτι ο Σουηδός. Τύχη δεν ήταν τα τετ α τετ που είχε βγάλει ο Κοτσόλης. Ηταν το άστοχο πλασέ του Βανάκεν για το 0-2 στο13’ και το ανόητο χέρι – νικητήριο πέναλτι του Εμπομπό. Χθες, ήταν με τους «άλλους». Κυρίως στο 2-0 από το φάουλ του Βάθκεθ και το κεφάλι του Βέμερ, δευτερευόντως στις μικρές λεπτομέρειες των 2-3 «μελέ» στην περιοχή των Βέλγων και στο δοκάρι του Καρέλη.

Οι αλλαγές και το coaching στο β΄ μέρος δεν βοήθησαν τον Παναθηναϊκό, όπως στο δεύτερο ημίχρονο του πρώτου αγώνα, όταν ο Αναστασίου έπαιξε καλή μπάλα από τον πάγκο. Ο Παναθηναϊκός δεν αντιμετώπισε σωστά την αλλαγή του Πρεντόμ από 4-1-4-1 σε 3-2-3-2 με το οποίο «πήρε» ολοκληρωτικά τη μεσαία γραμμή, «άπλωσε» την ομάδα του στις πτέρυγες, χτύπησε από τα άκρα (κυρίως με τον MVP 19χρονο μπακ – χαφ Ντιόν Κουλς από δεξιά) και έβαλε περισσότερους παίκτες στην περιοχή.

Από το ειδικό στο γενικό. Στο μεγάλο κάδρο: στην άμυνα περιμένει τον Σάντσεθ, τον Νάνο, την προσαρμογή του Βέμερ, ίσως και τον Στιλ: προσδοκίες βάσιμες για βελτίωση. Αλλά στη μεσαία γραμμή υπάρχει σοβαρό πρόβλημα αν δεν βοηθηθεί περισσότερο από τον Λουντ, ακόμη και όταν «επιστρέψει» στη θέση του ο Πράνιτς. Πρόβλημα και στον δημιουργικό τομέα και στο ανασταλτικό σκέλος. Γι’ αυτό το επίπεδο, όχι τόσο για τη Σούπερ Λίγκα. Για τον Εσιέν δεν ξέρω πότε θα αγωνιστεί: ας μιλήσουν εκείνοι που γνωρίζουν και συνομολόγησαν για τις αλλαγές στο ιατρικό τιμ και για την υλοποίηση της μεταγραφής.

«Συνεχίζουμε» είπε μονολεκτικά χθες ο πικραμένος Γιάννης Αλαφούζος σε δημοσιογράφο που τον πλησίασε για ένα σχόλιο μετά το ματς. Στο δια ταύτα λοιπόν, διότι το ποδόσφαιρο δεν σταματά και ο Παναθηναϊκός περιμένει την αυριανή κλήρωση για τα πλέι οφ του Europa League.

Μπαίνει σε επικίνδυνες ατραπούς, αλλά σε χαρτογραφημένα από πέρυσι νερά. Επικίνδυνες, διότι αν δεν «κάτσει» κάποια «Μίντιλαντ», αλλά μια… Σαουθάμπτον ή Γουέστ Χαμ, η απειλή του «καναπέ» θα διογκωθεί. Και ο «καναπές» θα προκαλέσει μίνι οικονομικό κραχ και πιεστικές καταστάσεις για κόουτς-παίκτες-διοίκηση.

Εχασε από τον αποκλεισμό 3 εκατ. ευρώ και πάει να διεκδικήσει τουλάχιστον 4,5 εκατ. ευρώ με τη συμμετοχή στους ομίλους. Εχει 12-13 μέρες για να ανασυνταχθεί από τη «σφαλιάρα» (όπως είπε ο Αναστασίου), να συζητήσει εσωτερικά για ενδεχόμενο ενίσχυσης, να επανεξετάσει κάποιους ρόλους από την αρχή.

Η «περίοδος χάριτος» δεν υπάρχει πια. Όχι γιατί το λένε οι παίκτες και τα στελέχη της ΠΑΕ ότι «οι απαιτήσεις είναι πια μεγαλύτερες, όλοι κρινόμαστε». Διότι – και να μην το έλεγαν – ο φίλος του Παναθηναϊκού σκέφτεται πλέον ότι η ομάδα του μένει στάσιμη. Παρότι εφέτος οι προσδοκίες μετά τις μεταγραφές ήταν μεγάλες. Η ολόθερμη και ολόψυχη – όπως με τη Μπριζ στη Λεωφόρο - στήριξη από την κερκίδα πλέον τίθεται εν αμφιβόλω.

Οι συνθήκες σε γενικές γραμμές είναι πιο δύσκολες συγκριτικά με τον περυσινό αποκλεισμό από τη Σταντάρ Λιέγης. Και για το ηθικό ανάστημα όλων (απίστευτη η ατάκα του αρχηγού Ζέκα που είπε «κουραστήκαμε να αποτυγχάνουμε») και για τον Αναστασίου και για τους διοικούντες. Διότι πέρυσι τα κάλυψε όλα ο… Νταμπίζας και οι μη μεταγραφές μέχρι τα ματς με τους Βέλγους (ούτε ο Στιλ ήταν έτοιμος). Ο Νταμπίζας, όμως, απολύθηκε, με αφορμή την «απώλεια» του Φορτούνη, στην πραγματικότητα επειδή πια είχε «σπάσει» ο ψυχικός δεσμός με Αλαφούζο – Αναστασίου και η συνεργασία τους δεν ήταν όπως στον πρώτο χρόνο. Τώρα, όμως, δεν υπάρχει φανερός «υπεύθυνος». Ετσι δεν είναι;

Πηγή: sport24.gr

Κλαμπ Μπριζ Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός SPORTS