Κούπα και τυφλοποντικίαση

Η κούπα είναι κούπα και μέσα από τις κούπες καταρχήν κερδίζουν και μετά διατηρούν οι ομάδες το μεγαλείο τους. Το κατάλαβαν την τελευταία δεκαετία ακόμα και οι μεγάλες αγγλικές ομάδες που παραδοσιακά είχαν γραμμένο το κύπελλο, αλλά πλέον θέλουν να παίρνουν ακόμα και το Λιγκ Καπ.

Αφήστε που, για όσους το έχουν λησμονήσει, το κύπελλο έχει δώσει κατά καιρούς τεράστιες χαρές. Ακόμα και ως παρηγοριά… μεγαλείου, όταν χανόταν το πρωτάθλημα. Αλλά και στα τρια σερί πρωταθλήματα που πήρε η ΑΕΚ, εκείνοι οι χαμένοι τελικοί με τον ΠΑΟ, είχαν «πονέσει» πολύ.
Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν η ΑΕΚ έχει το ρόστερ για να είναι το ίδιο ανταγωνιστική και στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο. Ειδικά μάλιστα από την στιγμή που θα χρειαστεί να δώσει ματς για το κύπελλο, ενδιαμέσως δύσκολων παιχνιδιών για τα πρωτάθλημα. Ήδη το παιχνίδι με την Ξάνθη πέφτει δίπλα στο ντέρμπι με τον ΠΑΟ στην Λεωφόρο.

Αλλά απάντηση στο ερώτημα υπάρχει ήδη. Ο Δέλλας έχει την δυνατότητα να παρατάξει δυο διαφορετικές ενδεκάδες από πρωτάθλημα σε κύπελλο και τούμπαλιν. Δεν λέω πως είναι ποδοσφαιρικό ορθό να το πράξει, διότι κατά την ταπεινότητα μου, δεν είναι. Όμως λέω, αν χρειαστεί, έχει την δυνατότητα να το κάνει. Βάλτε τα κάτω. Σοϊλέδης και Ντίντακ για την θέση του αριστερού μπακ. Μπακάκης και Γκάλο για την θέση του δεξιού μπακ. Κολοβέτσιος, Τζανετόπουλος, Άρθο, Λαμπρόπουλος για το δίδυμο στα στόπερ. Γιόχανσον, Σιμόες, Ανάκογλου, Κορδέρο για τις δυο θέσεις στα αμυντικά χαφ. «Πονοκέφαλος» του Δέλλα για να χωρέσει στην τριάδα πίσω από τον φορ και Μπουονανότε και Πλατέλλα και Βάργκας και Μπαρμπόσα και Μάνταλο και ενίοτε και Αραβίδη. Και για την κορυφή της επίθεσης Τζεμπούρ, Αραβίδη και Κρισάντους. Μ’ αυτά τα δεδομένα, μήπως δεν βγαίνουν δυο διαφορετικές και αν όχι ισάξιες, τουλάχιστον ανταγωνιστικές ενδεκάδες;

Άφησα τελευταίο τον Μπαρόχα με τον Ανέστη. Και είναι και οι δυο για την βασική ενδεκάδα. Τους άφησα τελευταίους διότι φοβούμαι πως δεν έχουμε αντιληφθεί την ποιότητα τους. Διυλίζουμε τον κώνωπα όταν πρόκειται για τους τερματοφύλακες της ΑΕΚ και καταπίνουμε την κάμηλο όταν πρόκειται για τους άλλους.

Τον Ανέστη πέρυσι, λίγο έλειψε να τον κρεμάσουμε ανάποδα από τα Σπάτα και να τον βάλουμε να ακούει επί εξάωρο και εναλλάξ ομιλίες Άδωνη και Κωνσταντόπουλου, για δυο λάθη σε εξόδους. Τα οποία δεν στοίχισαν κιόλας. Ενώ αποδεδειγμένα είχε δώσει με τις αποκρούσεις του διψήφιο αριθμό βαθμών. Αφήστε που κράτησε μόνος του το μηδέν με την Ιντερ. Όσο για τον Μπαρόχα, έχει συζητηθεί περισσότερο και από τους όρους του τρίτου μνημονίου, ο τρόπος που έδιωξε ένα σουτ στο ματς με τον ΠΑΣ. Και παραβλέπουμε όλα τα άλλα. Από την πλαστικότητα και τα ρεφλέξ του, μέχρι την προσωπικότητα του.

Θέλετε μήπως να κουβεντιάσουμε τι έκανε ο Ρομπέρτο στο ματς με την Μπάγερν. Στο πρώτο γκολ γελούσε και ο ίδιος με τον τρόπο που το έφαγε. Στο δεύτερο γκολ πήγε να μαγκώσει τον αέρα. Και πριν από αυτά τα δυο γκολ, είχε την πιο κωμική αντίδραση τερματοφύλακα, αλλά την φάση έσωσε ο Ιντέγιε πάνω στην γραμμή. Έστω την μια, όχι και τις τρεις γκάφες του Ρομπέρτο, να είχε κάνει ένας από τους τερματοφύλακες της ΑΕΚ, θα μαζεύαμε υπογραφές για να καθίσει στο τέρμα ο Κρισάντους.

Εννοείται πως ο Ρομπέρτο δεν έγινε ξαφνικά κακός τερματοφύλακας μετά τα λάθη που έκανε με την Μπάγερν. Επίσης δεν είναι η πρώτη φορά που τα κάνει. Αλλά ούτε αυτό τον καθιστά κακό τερματοφύλακα. Είναι ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας, που όμως αντιμετωπίζεται ως τέτοιος και στηρίζεται ανάλογα. Στην ΑΕΚ όμως, έχουμε έτοιμα την πίσσα και τα πούπουλα. Και όχι μόνο για τους τερματοφύλακες. Για παράδειγμα, σκεφτείτε να έκανε ο Σιμόες ή ο Ανάκογλου ή ο Γκάλο, το τελείωμα που έκανε ο Σαλίνο. Στην πυρά. Αμέσως. Είπαμε να κοιτάμε πρώτα την δική μας καμπούρα, αλλά εμείς το έχουμε παρακάνει. Φοβούμαι πλησιάζουμε στα όρια της τυφλοποντικίασης και είναι κρίμα και άδικο.

Πηγή: enwsi.gr