No Petros, no party

Ακόμα και ο τρόπος που χαϊδευε την μπάλα στην προετοιμασία στην Οπαλένιτσα, έστω και αν δεν ήταν ακόμα έτοιμος για φουλ ρυθμούς προπόνησης, μας το θύμιζε. Όμως όσα ο Μάνταλος έκανε στο διάστημα που αγωνίστηκε στην Τούμπα, υπενθύμισαν πόσο σημαντικός είναι για την ΑΕΚ. Κάτι που κάποιοι εξ υμών είχαν λησμονήσει στις αναλύσεις τους για την κακή εικόνα της ομάδας στα περσινά πλέι οφ.

Το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ έδειξε αυτό που ήδη είχε φανεί από πέρυσι, αλλά το ξένο και τοξικό περιβάλλον της Β’ εθνικής δεν επέτρεπε να αναδειχθεί. Ο Μάνταλος ήταν, είναι και θα είναι ο ηγέτης της ΑΕΚ. Θυμίζω πως στο ματς κυπέλλου στο Καραϊσκάκη, η εντυπωσιακή εμφάνιση ξεκινούσε και τελείωνε σ’ αυτόν. Θυμίζω επίσης πως η ΑΕΚ άρχισε να κλείνεται στο καβούκι της στην ρεβάνς στο ΟΑΚΑ και να δείχνει σημάδια φόβου, όταν ο Μάνταλος βγήκε τραυματίας.

Τώρα το παιχνίδι στην Τούμπα πήγε μόνος του ο Πετράν να το φέρει… τούμπα. Και επειδή έχω ακούσει κάτι ποδοσφαιρικά αλαφροίσκιωτες βορειοελλαδίτικες αναλύσεις του τύπου «ο Μάνταλος φάνηκε επειδή μπήκε αλλαγή ο αργός Μαλεζάς», είναι πολύ ξεκάθαρο αυτό που συνέβη. Ο Μάνταλος μπήκε σ” ένα γήπεδο «καζάνι», σ” ένα ματς φωτιά, αντάμωσε συμπαίκτες σε κακή βραδιά, αλλά έκανε τα πάντα μόνος του. Ήταν δικές του οι τρεις κλασικές ευκαιρίες που έκανε η ΑΕΚ στο τελευταίο πεντάλεπτο. «Μιλάει» στη μπάλα με τα πόδια, αλλά πήγε να βάλει γκολάρα με το κεφάλι. Ενώ παράλληλα γύριζε πίσω και έκλεβε, έμπαινε πάνω στις φάσεις σαν καμικάζι και ξαναγράφω πως έξι μήνες μετά από επέμβαση χιαστών, βγήκε από το γήπεδο με ματωμένο από τάκλιν γόνατο.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Μάνταλος έχει και την κλάση αλλά και τον χαρακτήρα, για να γίνει ο ηγέτης της ΑΕΚ. Η πυξίδα της στο γήπεδο. Στο ματς με τον ΠΑΣ μπήκε ως αλλαγή, το ίδιο και στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ. Ξέρω πως ο ίδιος ο Μάνταλος θα ήθελε να είχε παίξει βασικός ήδη από την πρεμιέρα του πρωταθλήματος, όταν δεν ήταν καν αποστολή. Από την άλλη μεριά είναι πολύ σωστό από την μεριά του προπονητή, να προφυλάσσει τον παίκτη του. Άλλωστε ο Δέλλας ξέρει πως ο ενθουσιασμός είναι κακός σύμβουλος.

Δεν ξέρω αν ο Μάνταλος είναι 100% έτοιμος για να ξεκινήσει στην ενδεκάδα. Μέσα στις προπονήσεις στα Σπάτα δεν είμαι. Ακόμα και να ήμουν θα κοιτούσα σαν ροφός, θα κρατούσα καμιά σημείωση, αλλά μέχρις εκεί. Ο προπονητής είναι αυτός που ξέρει. Μου φαίνεται απλώς, πως θα είναι καλό ακόμα και για την ψυχολογία του ίδιου του Μάνταλου, να επιστρέψει στην ενδεκάδα. Δεν κρατιέται άλλο και αυτό πρόδηλο. Ίσως να μην χρειάζεται πλέον προστασία, αλλά την φυσική του θέση. Που είναι αυτή του ηγέτη μέσα στο γήπεδο. Επαναλαμβάνω βέβαια, πως ο Δέλλας προφανώς, προφανέστατα, ξέρει καλύτερα απ’ όλους. Αλλά φαίνεται πως κάπως έτσι το βλέπει και ο Τράι.

Για την ομάδα βεβαίως, δεν τίθεται κανένα θέμα. Ευχής έργο θα είναι να μπορέσει να ξεκινήσει ο Μάνταλος στην Βέροια. Ειδικά σ’ αυτή την στιγμή που η ΑΕΚ εκτός από καλή και αποτελεσματική μπάλα, χρειάζεται να δείξει και χαρακτήρα. Άλλη ομάδα θα είναι η ΑΕΚ με τον Μάνταλο στο γήπεδο, όπως άλλη ομάδα ήταν όταν μπήκε την Τετάρτη στην Τούμπα, όπως άλλη ομάδα ήταν όσο έπαιζε πέρυσι. Είναι απλούστα no Πετράν, no party.

Παρεμπιπτόντως και κάποιες σκόρπιες σκέψεις περί συστημάτων. Στην Τούμπα θαρρώ πως ο σχηματισμός μετατράπηκε από 4-3-3 σε 4-3-2-1, όταν ειδικά ο Μπουονανότε αλλά και ο Βάργκας, έφυγαν από τα άκρα και έπαιζαν περισσότερο στον άξονα. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει πως ζορίζονται να ξεκινούν τις προσπάθειες τους από τα άκρα ή έτσι προέκυψε για να βρουν χώρους δράσης. Το σίγουρο είναι πως στο 4-2-3-1 και με τον Μάνταλο στον άξονα, τόσο ο Μπουονανότε όσο και ο Βάργκας αυτός ακριβώς θα χρειαστεί να κάνουν. Να ξεκινούν δηλαδή τις προσπάθειες τους από τα άκρα. Όπως επίσης και να δίνουν βοήθειες στα μπακ. Ειδικά στα έκτος έδρας ματς. Αλλιώς χαλάει (πάλι) η μανέστρα του συστήματος. Εξάλλου θυμίζω πως το 4-2-3-1 λειτουργούσε εξαιρετικά, όταν στα άκρα της επίθεσης είχε είτε καθαρόαιμους ακραίους, όπως ο Πλατέλλας (ή ο Μπαρμπόσα αντίστοιχα), είτε «σκυλιά» που κάνουν σωστά τη δουλειά, όπως ο Αραβίδης.

Επίσης υπάρχει κάτι τελευταίο που φαντάζομαι πως είναι αυτονόητο, αλλά δυστυχώς χρίζει επισήμανσης. Ο Γιόχανσον, ο Σιμόες, ο Κολοβέτσιος, δεν έγιναν ξαφνικά κακοί παίκτες επειδή δεν έβγαλαν τσαγανό στην Τούμπα. Ούτε ο Βάργκας και ο Μπουονανότε «λίγοι», επειδή δεν τους βγήκε ένα ματς. Ούτε φυσικά έχει σβηστεί σ” ένα βράδυ από το «λογισμικό» της ομάδας, η δουλειά που έχει γίνει. Βεβαίως, θα συμφωνήσω μ” όσους σπεύσετε να το σημειώσετε, ο καθρέφτης είναι σε κάθε περίπτωση το γήπεδο.

Πηγή: enwsi.gr