Ποιος είναι τελικά αυτός ο Σίλβα…

Για εμένα δεν χωράει και μεγάλη συζήτηση για το αν αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη στην ευρωπαϊκή ιστορία του Ολυμπιακού. Είναι για τρεις λόγους. Το μέγεθος του αντιπάλου (Αρσεναλ), ο τόπος (Λονδίνο) και ο τρόπος (3-2). Δεν νομίζω καν ότι πρόκειται για υποκειμενική κρίση, ούτε νομίζω ότι μπαίνει στη ζυγαριά κάποια άλλη νίκη που να συγκρίνεται με αυτήν.

Μικρή σημασία έχει όμως αυτό. Αλλωστε ο ιστορικός του μέλλοντος θα το κρίνει καλύτερα. Μεγαλύτερη σημασία έχει να δούμε πως έφτασε ο Ολυμπιακός σε αυτό το θρίαμβο. Κατά την άποψη μου αυτή η μαγική βραδιά έχει από την αρχή ως το τέλος της ονοματεπώνυμο:

ΜΑΡΚΟ ΣΙΛΒΑ!

Ο Πορτογάλος «έφτιαξε» το τέλειο ματς. Από την προετοιμασία του, μέχρι τις δηλώσεις μετά την λήξη του. Μία μοναδική παράσταση από έναν προπονητή που ψηλώνει τόσο γρήγορα και τόσο πολύ, που αναρωτιέσαι μέχρι που φτάνει το… ταβάνι του.

Ο Σίλβα μπαίνει στο Emirates να παίξει ως προπονητής ελληνικής ομάδας κόντρα στην Αρσεναλ που τρεις ημέρες πριν έβαλε πέντε γκολ στην αήττητη ως τότε Λέστερ, με τέσσερις παίκτες στη βασική ενδεκάδα του, οι οποίοι έχουν μόνο επιθετικούς προσανατολισμούς. Τριάδα με Σεμπά, Πάρντο, Ιντέγιε και πίσω τους τον Φορτούνη! Πριν το ματς μπορείς να το βαπτίσεις από θράσος μέχρι αυτοκτονία. Μετά από αυτό το μόνο που μπορείς να πεις είναι μία λέξη. Πίστη!

Ο Σίλβα όντας προπονητής του Ολυμπιακού αντιμετωπίζει στο πρώτο παιχνίδι του τον Πεπ Γκουαρντιόλα και στο δεύτερο τον Αρσεν Βενγκέρ. Και τι κάνει; Αντί να κρυφτεί πίσω από τις τεράστιες διαφορές των συλλόγων, των παικτών, των μπάτζετ, αποφασίζει να παίξει αυτά τα ματς στην τακτική. Σίλβα εναντίον Πεπ στην πρεμιέρα και κατευθείαν στην σκακιέρα. Σίλβα εναντίον Βενγκέρ στο Λονδίνο και πάλι στην σκακιέρα. Με δική του απόφαση δεν παίζει τα ματς στο χόρτο, αλλά στην σκακιέρα. Θέλει κότσια! Πολλά κότσια να αποφασίσεις να κάνεις κάτι τέτοιο πριν κλείσεις τα 40 σου, όντας τρία τέσσερα χρόνια προπονητής σε υψηλό επίπεδο και κόουτσάροντας τον Ολυμπιακό, ενώ οι άλλοι (ο Πεπ και ο Αρσέν δηλαδή) έχουν στα χέρια τους Μπάγερν και Αρσεναλ αντίστοιχα!

Φυσικά είχε και σχέδιο για να το πετύχει. Φυσικά είχε «διαβάσει» τους αντιπάλους, φυσικά είχε προετοιμάσει τους παίκτες του. Προφανώς στο Λονδίνο έκανε το τέλειο ματς και το τέλειο κοουτσάρισμα. Αλλά όλα αυτά εγώ λέω ότι για έναν πολύ ταλαντούχο προπονητή είναι έως και απολύτως φυσιολογικά. Εκείνο που ξεπερνάει την φαντασία μου είναι η πειθώ που προφανώς έχει αυτός ο τύπος.

Ας αναλογιστούμε τι έχει συμβεί.

Ο Ολυμπιακός παίζει στο Emirates με την Αρσεναλ και προηγείται δύο συνεχόμενες φορές. Και τις δύο ισοφαρίζεται. Κι’ όμως δεν σκέφτεται ποτέ κανείς παίκτης του να γυρίσει πίσω σε καμία από τις δύο περιπτώσεις που ισοφαρίστηκε, προκειμένου να κρατήσει η ομάδα τον σπουδαίο βαθμό της ισοπαλίας. Και στις δύο περιπτώσεις η αυτόματη αντίδραση της ομάδας, των παικτών, είναι «πάμε μπροστά να βγάλουμε γκολ, μας ισοφάρισαν…»

Ξέρετε τι πειθώ χρειάζεται για να ετοιμάσεις ψυχολογικά έναν παίκτη του Ολυμπιακού ότι «στο Emirates θα παίξουμε για τη νίκη» και αυτός να πειστεί από το σχέδιο και το πλάνο σου και να το εφαρμόσει στο ακέραιο παίζοντας μόνο για τη νίκη; Πόσες χιλιάδες φορές δεν έχετε ακούσει, διαβάσει, την φράση «οι παίκτες χωρίς εντολή γύρισαν πίσω για να κρατήσουν το αποτέλεσμα, να πάρουν τον βαθμό. Το έκαναν υποσυνείδητα...»; Ε, ο Σίλβα έπεισε τους παίκτες του πριν το ματς,

όχι κατά την διάρκεια του, ότι αυτό δεν πρέπει να συμβεί, ότι ο στόχος δεν είναι η ισοπαλία, αλλά η νίκη.

Και όλα αυτά, ενώ ακόμη υπάρχουν παίκτες που δεν τον γνωρίζουν καλά και δεν τους γνωρίζει καλά. Και όλα αυτά σε μία ομάδα που την ανέλαβε το καλοκαίρι, είχε παίξει μαζί της όλα κι’ όλα έξι επίσημα ματς πριν από αυτό με την Αρσεναλ και όλα αυτά με μία ομάδα που χτίστηκε από το μηδέν με 15 μεταγραφές!

Ολο αυτό που έκανε ο Σίλβα στο «Emirates», ΑΠΛΑ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!