Ας πούμε δυο κουβέντες για την Εθνική και το ναυάγιο της στα προκριματικά του Euro της Γαλλίας εστιάζοντας στα αγωνιστικά προβλήματα που παρουσίασε – λοιπές δυσλειτουργίες πέριξ του εθνικού μας συγκροτήματος πάντα υπήρχαν κι απλά τα καλά αποτελέσματα τις κάλυπταν.  

Πως φτάσαμε στους 55
Η κλήση 55 ποδοσφαιριστών σε ενάμισι χρόνο ήταν το πιο μεγάλο πρόβλημα αυτής της ομάδας: αυτό είναι ένα από τα λίγα στα οποία όλοι συμφωνούν. Σε αυτό τον εξωφρενικό αριθμό φτάσαμε γιατί υπήρχαν και κάποιες μοναδικές ιστορίες τραυματισμών, αλλά και αποχωρήσεων: εκτός του Καραγκούνη, που κρέμασε τα παπούτσια του, πέντε παίκτες από την Εθνική που αγωνίστηκε στη Βραζιλία, κατά τη διάρκεια αυτών των προκριματικών, ουσιαστικά στάθηκε αδύνατο να βοηθήσουν και η αντικατάστασή τους σκόρπισε πονοκεφάλους – αναφέρομαι στους Σαλπιγγίδη, Γκέκα, Σαμαρά και Κατσουράνη που μετά το μουντιάλ πέρασαν διάφορες περιπέτειες. Σε αυτούς να προσθέσουμε και τον Χολέμπας, που αρχικά έδειξε απροθυμία να συνεχίσει, αλλά και τον Μανιάτη που τραυματίστηκε. Κάποιες δοκιμές ήταν απαραίτητες, αλλά ο Ρανιέρι και ο Μαρκαριάν το παράκαναν. Όταν ο Χολέμπας δεν έδωσε το παρών μετά το εναρκτήριο ματς με τη Ρουμανία, δοκιμάστηκαν τρεις παίκτες στη θέση του, δηλαδή ο Σταφυλίδης, ο Γιαννούλης  και ο Καράμπελας και κλήθηκε κι ο Τασουλής μπας κι αποδειχτεί η μαγική λύση. Ομοίως οι απουσίες του Κατσουράνη και του Μανιάτη είχαν ως αποτέλεσμα να δοκιμαστούν πολλοί και διάφοροι στις θέσεις τους, ενώ θα ήταν λογικό σε αυτές να παίξουν οι μόνιμοι αναπληρωματικοί τους, δηλαδή ο Σάμαρης και ο Τζιόλης. Φυσικά μεγάλωσε τον αριθμό των κληθέντων το επιθετικό πρόβλημα: κλήθηκαν κι έπαιξαν ένα σωρό κυνηγοί! Μήτρογλου, Αθανασιάδης, Καρέλης, Διαμαντάκος, Αραβίδης, Γιάννου στάθηκε αδύνατο να βρουν χημεία μεταξύ τους. Ο ίδιος κακός χαμός έγινε και στην αναζήτηση των διαδόχων του Σαλπιγγίδη και του Σαμαρά: στους Φετφατζίδης, Χριστοδουλόπουλος, Κονέ, που υπήρχαν προστέθηκαν Μαυρίας, Γιαννιώτας, Κολοβός, Φούντας, Πλατέλας, ακόμα κι ο Ντίνας. Κι εκεί όμως που βασικοί υπήρχαν, οι αναζητήσεις δεν έλειψαν: το ότι πχ ο Καρνέζης είναι ασυζητητί το νούμερο 1, δεν απέτρεψε τους τρεις προπονητές που πέρασαν από τη θέση του ομοσπονδιακού να καλέσουν πέντε τερματοφύλακες! Καπίνο, Βελλίδης, Γλύκος, Διούδης (!) μοιράστηκαν το ρόλο του αναπληρωματικού. Το παιγνίδι των πολλών κλήσεων άρεσε και στον Ρανιέρι, και στον Μαρκαριάν, αλλά και στον Κώστα Τσάνα, που πρόσφατα ως πρακτική το υπερασπίστηκε.       

Η χαμένη ομοιογένεια
Είναι δυνατόν να υπάρχουν στην Ελλάδα 55 παίκτες ικανοί να σηκώσουν τη φανέλα με το εθνόσημο; Φυσικά και όχι. Η Εθνική μας δεν έπαιξε ποτέ δυο ματς με την ίδια ενδεκάδα! Όταν στις γραμμές της (και όχι απλά στην ενδεκάδα της…) γίνονται ασταμάτητες αλλαγές, η αξιοπιστία πάει περίπατο καθώς χάνεται η ομοιογένεια. Λέγαμε πχ ότι έχουμε μια πολύ καλή άμυνα. Τα έξι γκολ που η ομάδα δέχτηκε στα δυο τελευταία ματς (με Ιρλανδία και Ουγγαρία) μαρτυρούν πως ούτε αυτό δεν είναι δεδομένο. Οι Ούγγροι έκαναν πέντε τεράστιες ευκαιρίες, εκτός από τα γκολ. Οι Ιρλανδοί σκόραραν σχεδόν σε κάθε φάση που έφτιαξαν: και τα δυο είναι σημάδια αμυντικής δυσκολίας. Όταν από την άμυνα λείπουν ο Μανωλάς, ο Κυργιάκος Παπαδόπουλος, ο Τοροσίδης, ο Χολέμπας κτλ μόνος του ο Παπασταθόπουλος δεν γίνεται να καθαρίζει για όλους. Είναι αξιοσημείωτο ότι πολλές αλλαγές έγιναν πάντως και στα μετόπισθεν. Συνολικά κλήθηκαν στη διάρκεια των προκριματικών εννιά στόπερ! Εκτός από τους Μανωλά και Παπασταθόπουλο, που λογίζονται πως βασικοί, είδαμε και τους Αβρααμ και  Κυργιάκο Παπαδόπουλο, Μόρα, Μαλεζά, Ταυλαρίδη,  Σιόβα, και Τζανετόπουλο! Κάπως έτσι η άμυνα που αρχικά δεν είχε σοβαρά προβλήματα στο τέλος απέκτησε και τέτοια: το ότι από τα έξι γκολ που δέχτηκε η εθνική μας στα δυο τελευταία ματς, τέσσερα σημειώθηκαν από στημένες φάσεις, μαρτυρά πως, όταν στο αρχικό σχήμα της ομάδας βρέθηκαν τέσσερις – πέντε  παίκτες από αυτούς που δεν λογίζονται ως βασικοί, χάθηκε κάθε βεβαιότητα και στα μετόπισθεν, μολονότι βασικοί και αναπληρωματικοί στόπερ είναι όλοι τους καλοί παίκτες. 

Κριτήριο Ρεχάγκελ
Αφήνοντας κατά μέρους τα σχήματα που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτά τα προκριματικά, ελπίζω ο νέος ομοσπονδιακός, όποιος κι αν είναι, να ποντάρει στο προφανές: να επιλέξει μια διάταξη που να βοηθά την αξιοποίηση των πολλών και καλών μας στόπερ και των πολλών παραγωγικών μεσοεπιθετικών που ξαφνικά εμφανίστηκαν. Θυμίζω το περίφημο κριτήριο του Ρεχάγκελ για τις κλήσεις: ο Γερμανός έλεγε ότι στην Εθνική μπορεί να παίζουν παίκτες που ανήκουν σε ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό κι αγωνίζονται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και παίκτες που βγάζουν το ψωμί τους σε μεγάλα και σοβαρά πρωταθλήματα. Με το Γερμανό, καμιά εικοσιπενταριά από όσους κλήθηκαν αυτούς τους 14 μήνες δεν θα φαντάζονταν ότι θα παίξουν στην Εθνική.      

Εθνική αλά Τούντορ
Το υλικό δεν είναι σούπερ, αλλά δεν είναι και για πέταμα: χρειάζεται ένα προπονητή που να ξέρει τους παίκτες και να τους πιστέψει. Αν τον συναντούσα θα του έλεγα ότι η εθνική μας έχει στόπερ σπουδαίους, δημιουργικούς παίκτες εξελίξιμους και κυνηγούς που πρέπει ψυχολογικά ν ανέβουν, αλλά δεν έχει ακραίους και είναι ανώφελο να συνεχιστεί η προσπάθεια να μετατραπούν σε εξτρέμ παίχτες όπως ο Καρέλης, ο Φετφατζίδης, ο Κονέ. Θα του έλεγα ότι μόνο δυο φορ περιοχής, τον Μήτρογλου και τον Αθανσιάδη, κι είναι ανώφελο να ψάχνει άλλους, που τη δουλειά αυτή δυσκολεύονται να την κάνουν στις ομάδες τους. Νομίζω πως ένα 3-4-2-1 (σαν του Τούντορ) θα ήταν μια ιδανική λύση για αυτό το υλικό: το ότι ποτέ τον τελευταίο χρόνο αυτό δεν δοκιμάστηκε με εκπλήσσει. Θυμίζω ότι υπάρχουν τέσσερα σπουδαία στόπερ (Παπασταθόπουλος, Μανωλάς, Κυργιάκος Παπαδόπουλος και ο αριστεροπόδαρος και βασικός στα μπαράζ με τη Ρουμανία Σιόβας) για τρεις θέσεις. Στα άκρα υπάρχουν ο Τοροσίδης κι ο Χολέμπας, με αναπληρωματικούς τον Κίτσιου και τον Σταφυλλίδη (αρκεί να παίζουν στις ομάδες τους). Υπάρχουν τέσσερις – πέντε κόφτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά (Σάμαρης, Τζιόλης, Ταχτσίδης και σε λίγο ο Λαγός (αν αποκτήσει διεθνείς εμπειρίες) κι ελπίζω ο Μανιάτης), από τους οποίους μπορείς να διαλέγεις δυο ή και τρεις κατά περίσταση. Υπάρχουν για το κουμάντο οι άγουροι αλλά ταλαντούχοι Φορτούνης και Μάνταλος και στην επίθεση πρέπει να βρεις μια δυάδα, ποντάροντας σε δυο από τους Μήτρογλου, Αθανασιάδη,  Καρέλη, Πέλκα, Κονέ,  Φετφατζίδη άντε και τον Αραβίδη, τους οποίους πρέπει να στηρίξεις. Μια θέση μπορεί να έχει κι ο  Χριστοδουλόπουλος, ίσως κι ο υγιής Νίνης. Επειδή υπάρχουν τραυματισμοί και ντεφορμαρίσματα κάποιοι από αυτούς θα λείπουν, αλλά οι αληθινά χρήσιμοι αυτοί είναι. Μακάρι να εξελιχθούν κι άλλοι: για την ώρα δεν το βλέπω. Βλέπω παίκτες που προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά στις ομάδες τους, παίκτες φιλόδοξους και παίκτες που δεν τα παρατάνε: αλλά η προσπάθεια, η επιμονή και η φιλοδοξία δεν αρκούν για να γίνεις διεθνής. Χρειάζεται να χεις γράψει χιλιόμετρα στην Ευρώπη και να χεις και προσωπικότητα…

 

Πηγή: novasports.gr

Καρπετόπουλος Ποδόσφαιρο SPORTS