Tα σπάει το σχόλιο του Καίσαρη για Ολυμπιακό!

OΚΤΩΒΡΙΟΣ μήνας είναι ακόμα κι ο Ολυμπιακός έχει πάρει φόρα. Μεγάλη φόρα. Ξεκινάει με διπλό στο «Εμιρεϊτς», σ' ένα ματς ροντέο. Διπλό στην Τούμπα στο ρελαντί. Ντόρτια στην ΑΕΚ, χωρίς μέχρι το 60' να έχει κάνει τίποτα. Πάει στο Ζάγκρεμπ, ξανά μανά διπλό. Με έξι βαθμούς, βέβαια, δεν πέρασε κανείς.

Μπορεί να περάσει όμως με οκτώ. Αν δεν έρθουν τα πάνω κάτω. Αν δεν κάνει, δηλαδή, διπλό η Αρσεναλ στο Μόναχο, ο Ολυμπιακός τερματίζει δεύτερος, χωρίς να κάνει άλλη νίκη. Με δύο ισοπαλίες στο Καραϊσκάκη, με Ντιναμό και Αρσεναλ, περνάει. Θα δούμε. Προς το παρόν, στον Ολυμπιακό κρατάνε το δεύτερο διπλό. Σε αυτές τις περιπτώσεις είθισται να λέγεται ότι η νίκη ανήκει σε όλους. Είναι νίκες του προπονητή, νίκες των ποδοσφαιριστών, νίκες όλης της ομάδας.

Από τον πρόεδρο μέχρι τον φροντιστή, ο καθαείς έχει το μερίδιο που του αναλογεί. Είτε αρέσει, όμως, είτε όχι, αυτός ο Ολυμπιακός είναι δημιούργημα του Βαγγέλη Μαρινάκη (φωτό). Με τον αντίλογο να λέει «σιγά τα δύσκολα, όταν ξεκινάει κάθε χρόνο με τα 25+ εκατομμύρια Γιούρο του Τσάμπιονς Λιγκ στην τσέπη». Κι έτσι είναι. Υπάρχουν κάθε χρόνο αυτά τα λεφτά στο παντελόνι. Στο ταμείο του Ολυμπιακού. Το θέμα είναι τι τα κάνεις.

Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ελληνική ομάδα βγάζει τέτοια λεφτά. Αυτή η ιστορία με το μπαμπάκι του Τσάμπιονς Λιγκ ανατρέχει από τη δεκαετία του '90. Χρυσά λεφτά είχε μαζέψει ο Παναθηναϊκός τη σεζόν 1995-96. Τεράστια λεφτά για εκείνη την εποχή. Οταν είχε φτάσει στα ημιτελικά και παρά τρίχα στον τελικό της Ρώμης. Κι όχι μόνο από την UEFA.

Τεράστιες ήταν οι εισπράξεις, με το ΟΑΚΑ των 70 χιλιάδων θέσεων τότε να είναι τίγκα σε όλα τα παιχνίδια. Συνολικά έξι ματς. Ενα για τα προκριματικά, τρία στον όμιλο, ένα στα προημιτελικά με τη Λέγκια κι ένα στα ημιτελικά, τη ρεβάνς με τον Αγιαξ. Με τον Παναθηναϊκό να έχει κάνει νταμπλ, ποιες ήταν οι μεταγραφές που έγιναν όταν έβγαζε τα λεφτά με το τσουβάλι εκείνο το καλοκαίρι εν όψει της επόμενης σεζόν: Ο Κόλα από τον Παναργειακό, ο Νασιόπουλος από τον Εδεσσαϊκό και ο Λυμπερόπουλος από την Καλαμάτα! Οπως ακριβώς το λέω: Κόλα, Λυμπερόπουλος, Νασιόπουλος. Αποτέλεσμα;

Την επόμενη σεζόν αποκλείστηκε και από το Τσάμπιονς Λιγκ, από τα προκριματικά από τη Ρόζεμποργκ και από το ΟΥΕΦΑ από τη Λέγκια! Το πρωτάθλημα δεν το πήρε επειδή άρχιζε η εποποιία της «παράγκας». Τερμάτισε όμως πέμπτος, πίσω από ΑΕΚ, ΟΦΗ και ΠΑΟΚ και έμεινε εκτός Ευρώπης! Δεν νομίζω ότι χρειάζονται σχόλια. Δεν τελειώσαμε όμως. Υπάρχει συνέχεια. Την αμέσως προηγούμενη σεζόν ήταν η ΑΕΚ που είχε παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Η ΑΕΚ των Μελισσανίδη-Καρρά. Στα προκριματικά είχε αποκλείσει με τα γκολ του Σαραβάκου, τη Ρέιντζερς και στους ομίλους έπαιξε με Μίλαν, Αγιαξ και Σάλτσμπουργκ. Ο ισολογισμός, λοιπόν, της ΠΑΕ εκείνη τη σεζόν είχε παθητικό. Με την ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ, η εταιρεία όχι μόνο δεν έβγαλε κέρδη, αλλά είχε και ζημιές. Και για να μην ξεχνιόμαστε, μιλάμε για τη σεζόν 1994-95. Που τα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών ήταν «τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του». Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν παίρνεις και πόσα λεφτά παίρνεις από το Τσάμπιονς Λιγκ.

Το θέμα είναι τι γίνονται αυτά τα λεφτά. Αν ξαναγυρνάνε στην ομάδα. Τελευταία ημέρα των μεταγραφών, ο Ολυμπιακός πήγε κι αγόρασε τον Ιντέγε και πήρε δανεικό τον Ερνάνι. Δεν θα μπορούσε να τη βγάλει μ' αυτούς που είχε; Με Φινμπόγκασον, με Ντουρμάζ, με Σεμπά και με Πάρντο; Θα έχανε το πρωτάθλημα; Ή μήπως για να πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη να ακριβοπληρώνει προπονητές. Οπως τον Βαλβέρδε, τον Μίτσελ, τον Περέιρα και τώρα τον Σίλβα;

Δεν θα μπορούσε να τη βγάλει μ' έναν φτηνό; Με τον Νικοπολίδη π.χ., όπως η ΑΕΚ με τον Δέλλα; Ή με κάποιον σαν τον Αναστασίου ή τον Τούντορ; Δεν το κάνανε και πληρώνουνε κανονικούς προπονητές. Πράγματι, τα λεφτά από την UEFA είναι μεγάλη αβάντα για τον Ολυμπιακό. Λεφτά, όμως, που γυρίζουν στην ομάδα. Αυτά.

Οποιος στέλνει στο ιδιωτικό σχολείο το παιδί του, αναλαμβάνει και το κόστος. -Νίκος Φίλης (αριστερός υπουργός Παιδείας)

Ρεμάλια οι Ελληνες, ναι... Μεγάλος λαός, όχι

Η ΑΛΗΘΕΙΑ πονάει. Κι όταν μάλιστα στη λέει ένας ξένος. Που προσδιορίζεται μάλιστα και σαν εχθρός. Βγήκε, λοιπόν, ο Σόιμπλε σε συνέντευξή του και είπε «οι Ελληνες είναι ένας μεγάλος λαός, αλλά η Ελλάδα δεν είναι κράτος». Κι αμέσως θίχτηκε το φιλότιμο των ελληνικών ΜΜΕ: «Προκαλεί ξανά ο Σόιμπλε... Αδίστακτος, αμετανόητος και προκλητικός». Σιγά, γιατί θα σκίσετε κανένα καλτσόν. Είπε ο άνθρωπος κανένα ψέμα; Την αλήθεια είπε. Σαφώς και η Ελλάδα δεν είναι κράτος. Ενα κωλοχανείο είναι. Περί αυτού, ουδεμία αμφιβολία. Και είπε, μάλιστα, τη μισή αλήθεια.

Κακώς, πολύ κακώς, χαρακτήρισε τους Ελληνες «μεγάλο λαό». Ψέμα ήταν αυτό και πολύ μεγάλο μάλιστα. Από πού κι ως πού μεγάλος λαός οι Ελληνες; Για μικρό λαό πρόκειται. Πολύ μικρό. Ελάχιστο. Ρεμάλια οι Ελληνες, ναι. Μεγάλος λαός, όχι. Δεν μπορεί να είναι μεγάλος λαός αυτός που έχει σαν δόγμα και σαν στάση ζωής το «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας». Για τους απόλυτους απατεώνες πρόκειται. Οταν σαν λαός ψηφίζεις και εκλέγεις εδώ και σαράντα χρόνια απατεώνες, είσαι απατεώνας κι εσύ.

Ο Δενδρινός ήταν από τους τύπους που σου γίνονται συμπαθείς εξ αποστάσεως

ΤΟΝ Μάκη Δενδρινό δεν τον ήξερα. Μια φορά μόνο είχαμε βρεθεί σε μια ποδοσφαιρομπασκετική σύναξη, με Αναστόπουλο, Μπογατσιώτη, Φιλέρη κλπ. Στο «Θεραπευτήριο» στα Πετράλωνα. Κι όταν λέμε Πετράλωνα, εννοούμε τα πάνω. Ετυχε να κάτσουμε δίπλα δίπλα κι είπαμε δυο κουβέντες παραπάνω. Μέχρι που έμαθα ότι μικρός έπαιζε ποδόσφαιρο στην ομάδα της δικιάς μου γειτονιάς. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι, παρά τον πρώτο και γερό τσαμπουκά που είχε με την καρδιά του, κάπνιζε. Δεν του είπα τίποτα. Είναι εντελώς βλακεία να δίνεις μαθήματα σε ενήλικα.

Ο Μάκης Δενδρινός ήταν από τους τύπους που σου γίνονται συμπαθείς εξ αποστάσεως. Απ' αυτό που βγάζει η εικόνα τους, η προσωπικότητά τους, η συμπεριφορά τους. Το γήπεδο για κάθε αθλητή και προπονητή είναι καθρέφτης. Δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα. Λαϊκό παιδί και πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, καθώς είχε μεγαλώσει στον Ταύρο. Χωρίς μαγκιές όμως και με καθαρή εκφορά λόγου. Κομμουνιστής, χωρίς γκρίνια και μιζέρια.

Κι απ' αυτήν τη μικρή εμπειρία που είχα, καλός στην παρέα. Το έχουν αυτό κάποιοι από τους ανθρώπους του Αθλητισμού. Να είναι ευχάριστοι. Με χιούμορ, όχι με σαχλαμάρα. Που μεγαλώνουν, αλλά δεν γερνάνε ποτέ. Κρίμα για την οικογένειά του και τους φίλους του, ότι πέθανε σχετικά μικρός. Πολύ περισσότερο, όμως, για τον ίδιο. Λέγεται σ' αυτές τις περιπτώσεις ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν ξεχνιούνται. Τρίχες κατσαρές. Η απώλεια είναι απώλεια. Γι' αυτόν που φεύγει κι όταν, μάλιστα, έχει χρόνια μπροστά του για να ζήσει.

Πώς γίνεται όποιος μαύρος του Ολυμπιακού κι αν είχε την μπάλα στα πόδια του με την Ντιναμό, να τον λένε Σεμπά;

Πηγή: Goal