Ο Ιντέγιε είναι για να δένει τα κορδόνια του Ζιρού, ο Πάρντο και ο Σεμπά «υποφέρουν» στη σύγκριση με τον Γουόλκοτ και τον ωριμότερο από τον προπερσινό ερυθρόλευκο Κάμπελ, η προπονητική μαεστρία του Αρσέν Βενγκέρ υπερίσχυσε του νεαρού και άπειρου Σίλβα, ο χαρακτήρας που έβγαλε στο γήπεδο το μέγεθος ενός κλαμπ σαν την Άρσεναλ παρέσυρε τη θέληση και την ορμή μιας καθαρά ομάδας συνόλου όπως είναι τούτος ο Ολυμπιακός του Πορτογάλου, Όλοφ Μέλμπεργκ και Αβράμη Παπαδόπουλο στα καλά του δεν βρήκε ποτέ να τους αντικαταστήσει ο πρωταθλητής, ούτε καν την ευελιξία και την ταχύτητα του Κώστα Μανωλά κι έτσι «θαλασσοπνίγεται» στις… φουρτούνες που γεννά υπό πραγματική πίεση επιθετικών κλάσης (σαν την τριάδα κρούσης των Εγγλέζων που κατέβηκε στο Φάληρο) το ντουέτο Σιόβα-Ντα Κόστα και πολλά ακόμα, πραγματικά ή υπερβολικά, μπορεί να επικαλεστεί κανείς κατόπιν του 0-3 και του άδοξου αποκλεισμού των Πειραιωτών από το Champions League.

Όπως και αν οι ερυθρόλευκοι ήταν παρόντες στους «16» και την κλήρωση των νοκ άουτ της Παρασκευής, πάλι όλα θα φαίνονταν και θα εξηγούνταν φυσιολογικά, με τον αποκλεισμό των κανονιέρηδων να σφραγίζει τη διαδικασία των ομίλων, με βάση την εικόνα και τα αποτελέσματα της ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση. Όλα αυτά επειδή όλα και όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος και επί της ουσίας.

Στην πραγματικότητα ο Ολυμπιακός δεν πήρε ούτε και έχασε εν τέλει τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από τη λογική προσέγγιση των ομάδων που απάρτιζαν το γκρουπ τους, επιτυγχάνοντας τον αρχικό στόχο της κλήρωσης: Την 3η θέση πίσω από τα μεγαθήρια, τα φαβορί της παρέας και την ευρωπαϊκή συνέχεια της σεζόν στο Europa League. Το μόνο οξύμωρο ίσως, ότι από εκεί που προβλεπόταν (στο καλό ελληνικό σενάριο) μια νίκη και μια ήττα από την Άρσεναλ για να έβγαινε απέξω η Ντιναμό από κει και πέρα, αυτό συνέβη αλλά συνέβη… ανάποδα. Η επιτυχία στο Emirates και η αποτυχία στο Καραϊσκάκη.

Όσα πέτυχαν οι παίκτες του Μάρκο Σίλβα στο φετινό C.L. δεν αναιρούνται, δεν σβήνονται, δεν στερούνται αξίας επιτυχίας. Το timing στο Φάληρο την 6η αγωνιστική και η ευρεία – και αρκούντως άνετη όπως ήρθε – νίκη των Λονδρέζων, με τον Ολυμπιακό να μην έχει να επιδείξει, παρά τις παραπάνω τελικές του προσπάθειες και το κυρίαρχο πρώτο 25άλεπτο του παιχνιδιού, διάστημα στο οποίο «απαγόρευσε» στην μεγάλη αντίπαλο του να πατήσει καν την περιοχή του, ούτε μία κλασική ευκαιρία.

Απέναντι του, η στόφα ενός σπουδαίου αντιπάλου «μίλησε» με τον πιο εύγλωττο τρόπο, καταγράφοντας περίπου απόλυτη επιτυχία στις φάσεις με τις οποίες απείλησε την εστία του Ρομπέρτο.

Το ότι έφτασε ο Ολυμπιακός να οικτίρει τον εαυτό του, υπό το πρίσμα ότι 4 αποτελέσματα τον χώριζαν από τον αποκλεισμό της Άρσεναλ και την αδιάκοπη πτήση προς το όνειρο, ωστόσο αποδείχτηκε ότι δεν του ήταν αρκετά, προσδίδει θριαμβευτικές διαστάσεις στη νίκη-πρόκριση των Βρετανών. Οι οποίοι στα μάτια όλων μας εξακολουθεί να μην είναι της «πάστας» μιας Μπάγερν, μιας Ρεάλ, μιας Μπάρτσα, αλλά η κακή, στραβή κι ανάποδη βραδιά του Ολυμπιακού, την μετέτρεψε σε άπαιχτη «υπερομάδα».

Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή ακριβώς. Και ο κόσμος του Ολυμπιακού έδειξε πως έχει ανέβει και αυτός επίπεδο. Είναι πλέον «Ευρωπαίος» με ικανότητες αναγνώρισης του έργου της ομάδας του. Το έδειξε με την συμπεριφορά του στο τέλος ενός αγώνα τον οποίο ασφαλώς και θέλει να μη θυμάται ήδη. Έδειξε ακόμα ποδοσφαιρικό πολιτισμό, με το ποιοτικό του χειροκρότημα σε έναν παίκτη, σαν τον Τζόελ Κάμπελ, που δεν μούσκευε για χρόνια με τον ιδρώτα του την ερυθρόλευκη φανέλα κι όμως του αναγνώρισε την προσφορά του ενός χρόνου και την πρόοδο αυτού του παιδιού το οποίο ψάχνει επίμονα να καθιερωθεί κάπως και να σταδιοδρομήσει σε έναν ιστορικό σύλλογο της Premier.

* Ο Μάρκο Σίλβα ήταν ο πρώτος από την ομάδα που δεν ήταν στα «καλά του». Αρκετά τα λάθη του. Στην κατεύθυνση χειρισμού του ματς. Στο «στρίψιμο» της μέσης του μέσα από το κοουτσάρισμα στο εν εξελίξει 90άλεπτο. Έκανε πρώτη αλλαγή στο 70’. Βραχυκύκλωσε πρώτος. Και μετά οι ποδοσφαιριστές του, ζώντας μια βραδιά που δεν τους πήγαινε, δεν τους έβγαινε, δεν ήταν γι’ αυτούς. Σαν που ήταν κάποιες άλλες. Στο Λονδίνο και το Ζάγκρεμπ. Γιατί για να παίρνεις «διπλά» εξυπακούεται και ότι θα σου βγαίνουν πολλά στον αγωνιστικό χώρο. Με την Άρσεναλ στον τελευταίο αγώνα δεν τους βγήκε απολύτως τίποτα. Τι να γίνει. Συμβαίνουν αυτά. Δεν σε «πάει» πάντα. Κι όταν σε τέτοιο επίπεδο με τέτοιους αντιπάλους σαν την Άρσεναλ και τον Βενγκέρ δεν σε «πάει», σε… πάει και σε φέρνει στο τέλος της ημέρας. Και δεν είναι στιγμές για να περνάνε όλοι από «ιερά εξέταση»! Δεν τους αξίζει άλλωστε. Το ξέρουμε, ανατρέχοντας στα αποτελέσματα και τις εμφανίσεις του Ολυμπιακού στον όμιλο…

* Μέχρι που προέκυψε αυτό το 0-3 κανείς δεν μιλούσε για μεταγραφική υπέρβαση. Για προοπτική ενίσχυσης του ρόστερ. Οι φωνές πλήθυναν. Υποστηρίζεται – και δίκαια, λογικά – ότι όταν έχεις μια καλή μαγιά, όταν διαθέτεις ένα δεμένο σύνολο, με πολλές και καλές λύσεις, εκεί είναι που για να πάρεις το κάτι παραπάνω ίσως γίνεται αναγκαίο να επουλώσεις τις όποιες αδυναμίες σου. Ερώτημα: Βρίσκεις έναν κεντρικό αμυντικό «μάστορα» και όχι… Σαντάνα το Δεκέμβριο; Μήπως σου χρειάζεται και ακόμα ένα δημιουργικό χαφ το οποίο θα δώσει παραπάνω προοπτική διάκρισης στο νέο ταξίδι ονείρων στο Europa;

Πηγή: sportit.gr

Καρμοίρης Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός