Όλα φυσιολογικά στην Λιβαδειά…

Προφανώς -μετά από μέρες- όλοι κατάλαβαν γιατί ο αγώνας Λεβαδειακός-ΠΑΟΚ, ήταν πιο δύσκολος και πιο κρίσιμος σε σχέση με την αναμέτρηση Ντόρτμουντ-ΠΑΟΚ…

Από την μία είναι ο στόχος… Από την άλλη η νοοτροπία που επικρατεί εντός ομάδας. Όπου όλοι είναι συγκεντρωμένοι στα δύσκολα και πιο χαλαροί στα θεωρητικά εύκολα. Από την άλλη οι δυνάμεις… Και φυσικά το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι.

Το αναφέραμε και προχθές. Ο ΠΑΟΚ στη Γερμανία δεν έπαιξε ποδόσφαιρο. Ο μόνος τρόπος να πάρει αποτέλεσμα ήταν να το πάει στον κλεφτοπόλεμο (πώς πήραμε το Euro…) και έτσι μπήκε στο Βεστφάλεν, κάνοντας το σταυρό του, να είναι και λίγο άτυχοι οι Γερμανοί. Πέρασε τρεις φορές το κέντρο, έκανε μία τελική, οι άλλοι είχαν τρία δοκάρια και… γεια σας.

Στην Λιβαδειά όμως, πρέπει να παίξεις ποδόσφαιρο. Πρέπει να δημιουργήσεις. Για την ακρίβεια, πρέπει να ισορροπήσεις μεταξύ δημιουργίας-επιθετικότητας-ουσίας-άμυνας-κατοχής-αποτελεσματικότητας. Να κάνεις πολλά πράγματα σωστά (εσύ που δεν έχεις έξτρα βοήθειες) έτσι ώστε να πάρεις αποτέλεσμα, από έναν αντίπαλο που σαφώς δεν έχει την ίδια δυναμική και ποιότητα.

Ο ΠΑΟΚ μπήκε στο γήπεδο με τον Τούντορ να αναζητά το φρεσκάρισμα στην ενδεκάδα, ενώ χωρίς λογική επέμεινε ΚΑΙ ΠΑΛΙ σε ανέτοιμο παίκτη που δεν ολοκλήρωσε την αποθεραπεία του. (Ο Χαρίσης ήταν αυτή την φορά, που τελικά δεν έπαιξε, για να μπει να αγωνιστεί ξαφνικά ο Κάτσε, έχοντας πέντε λεπτά προθέρμανση).

Έβαλε από πλευράς φρέσκων, τον Λέοβατς, τον Ροντρίγκεζ, τον Σάμπο και τον Αθανασιάδη στην επίθεση.

Γίνεται λόγος για το ότι ο Τζιόλης έπαιξε δεξί στόπερ και ότι τον στερήθηκε η ομάδα από το κέντρο. Να θυμίσουμε, ότι ο διεθνής Έλληνας, εδώ και δύο εβδομάδες είναι εντελώς ντεφορμέ και έτσι ο ΠΑΟΚ σε αυτό τον αγώνα της Λιβαδειάς, ΔΕΝ έχασε από το κέντρο τον καλό-ενεργό-δραστήριο-οργανωτή-πανταχού παρόντα Τζιόλη. Ο Τούντορ ήθελε την προσωπικότητά του μέσα στο γήπεδο και από την άλλη ήθελε να παίξει με τρία πιο φρέσκα χαφ. Η χρησιμοποίησή του στην άμυνα δεν έκανε κακό, ενώ μερικές στιγμές ο Τζιόλης μπορούσε να βοηθήσει ανεβαίνοντας και στο κέντρο. Άρα –προφανώς- το πρόβλημα δεν ήταν εκεί. Γιατί ο Τζιόλης έπαιζε στο κέντρο και με Πανιώνιο και με Καλλονή και στα περασμένα… Ο ΠΑΟΚ όμως δεν ήταν καλός.

Τέλος πάντων ο ΠΑΟΚ ΚΑΙ ΠΑΛΙ δεν ήταν θετικός, δεν ήταν δημιουργικός, δεν είχε διάρκεια, ναι μεν δεν απειλήθηκε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχε την εικόνα νικητή και έτσι… δεν κέρδισε.

Η απώλεια του Ροντρίγκεζ (ο μόνος με ατομική ενέργεια) στοίχισε, ο ΠΑΟΚ δεν είχε πλαγιοκοπήσεις, δεν είχε στημένα, δεν είχε σουτ εκτός περιοχής, δεν πίεσε για να κλέψει μπάλες ψηλά και λογικά έμεινε στο 0-0…

Στο τέλος (όπως πάντα και με συνέπεια) θα αναφερθούμε στον διαιτητή.

Ξέρω πολύ καλά ότι έχετε συνηθίσει σε αυτές τις περιπτώσεις απωλειών, σε πύρινα κείμενα-blog, που θα ξεκινούν και θα τελειώνουν με την μεγάλη φάση, ή ότι άλλο αφορά τους εξωγενείς παράγοντες. Εδώ δεν τα έχουμε αυτά…

Με συνέπεια στις θέσεις μας (η διαιτησία ΔΕΝ κρίνεται σε μία-δύο μεγάλες φάσεις αλλά σε όλο το 90λεπτο), γράφουμε ότι χθες ο Αρετόπουλος έκανε ΡΕΣΙΤΑΛ. Σε όλο το παιχνίδι ήταν εξαιρετικός, ακριβοδίκαιος, με διάθεση να αφήσει να παιχθεί ποδόσφαιρο και σωστός στο 90% των αποφάσεών του. (Αυτή είναι η αλήθεια ότι και αν έχει κάνει στο παρελθόν…).

Στο τέλος (με αυτό άλλοι θα ξεκινούσαν, ειδικά αν επρόκειτο για άλλη ομάδα) του «έκατσε» η δύσκολη φάση. Ήταν μία πολύ δύσκολη φάση αυτή του Μπερμπάτοφ. Ο Τρικαλινός είδε φάουλ και όσο κι’ αν διαφωνώ (γιατί εκτιμώ ότι δεν υπάρχει παιχνίδι με τα χέρια του Βούλγαρου, άρα στην διεκδίκηση στον αέρα δεν γίνεται συνήθως παράβαση με κάποιο άλλο σημείο του σώματος) παρολ’ αυτά δεν μπορώ να καταλογίσω πρόθεση στον Αρετόπουλο, ούτε σοβαρό λάθος. Τι θα έκανε αν ήταν άλλο σημείο, άλλη ομάδα, άλλο γήπεδο… είναι να’ χαμε να λέγαμε. Έτσι το είδε μετά και την πτώση του Τριποτσέρη, έτσι έδωσε…

Ο ΠΑΟΚ έχασε δύο πόντους στο Καυταντζόγλειο στο 90+2 για επαφή που «δεν ήταν φάουλ», έχασε άλλους δύο στην Λιβαδειά στο 90+3 για επαφή που «ήταν φάουλ», αλλά… ΟΚ. Τα έχει αυτά το ποδόσφαιρο, για όσους μπορούν να κρίνουν ψύχραιμα.

* Έχουμε και το μπάσκετ… Δηλαδή μετά τα όσα έχει χάσει ο ΠΑΟΚ με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Απόλλωνα, Ζολνόκι κτλ, πώς μπορεί κάποιος ΠΑΟΚτσής να μείνει ψύχραιμος; Παίζεις με τον Παναθηναϊκό, κάνεις ματσάρα (γιατί δεν είναι ποδόσφαιρο να κλειστείς στην άμυνα και να περιμένεις…) το «έχεις» το ματς και σου «κάθονται» στο τέλος συνεχόμενες βολές με Βασιλειάδη και Χάτσερ για να το «κλειδώσεις». Τι άλλο θέλεις; Και ο Χάτσερ με 9/9 τις χάνεις και τις δύο, ενώ ο Βασιλειάδης που έχασε τελευταία φορά βολή στο ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, την χάνει και στο ΟΑΚΑ…
Και εδώ αφήνουμε την διαιτησία Χριστοδούλου και συνεργατών για το τέλος. Γιατί πολύ αγχωμένους τους είδαμε στο τελευταίο δεκάλεπτο… Ο άλλος μέτρησε καλάθι τρία δευτερόλεπτα μετά από σφύριγμα! Αλλά και ο έμπειρος ο Χριστοδούλου σφύριξε τρεμάμενος φάουλ στην τελευταία φάση στον Κακαρούδη, που πήδηξε κάθετα!

Ξέρουμε ότι ούτε οι Παναθηναϊκοί, ούτε οι Ολυμπιακοί θέλουν να κερδίζουν έτσι, αλλά… δεν τους «χαλάει» κιόλας, να εφαρμοστεί νόμος που θα απαγορεύει τις ήττες του μπασκετικού Παναθηναϊκού και ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού…

* Για το περασμένο blog (που δεν πρόλαβα να απαντήσω) πολλοί φίλοι γράψατε πώς… ο Μελισσανίδης, ο Αλαφούζος και ο Σαββίδης (τώρα είναι οκ η σειρά φίλε που βρήκες να σχολιάσεις;) έχουν τον τρόπο. Ειδικά ο Μελισσανίδης. Για να δούμε… Για να το γράφετε εσείς, κάτι θα ξέρετε… Εμείς εδώ πάνω πάντως, ιδέα δεν έχουμε πώς γίνονται αυτά!