Απο - αμπαλοποίηση και ρολίστες

Η εγκατάλειψη του πλάνου της ντε και καλά ανάδειξης ταλέντων από την ποδοσφαιρική του Ακαδημία, ήταν η βιαστική και πρώτη ανάγνωση της δραστηριότητας του μάνατζερ Στραματσόνι στον Παναθηναϊκό. Και το ερώτημα ήταν εάν ήρθε για να υποστηρίξει και να υπηρετήσει τη συγκεκριμένη αλλαγή πλεύσης ή ήταν κάτι που προέκυψε μετά την ανίχνευση του υλικού και για το οποίο έπεισε τη διοίκηση της “πράσινης” ΠΑΕ.

Αν γυρίσουμε λίγο πίσω, στην παρουσίαση του Ιταλού τεχνικού, στην αίθουσα τύπου του “Απόστολος Νικολαΐδης”, θα θυμηθούμε τα λόγια του μεγαλομετόχου και προέδρου της ΠΑΕ, Γιάννη Αλαφούζου, που σημείωνε ότι “ο Αντρέα Στραματσόνι είναι ένας άνθρωπος με πολύ υψηλό επίπεδο, που θα μπορέσει να συνεχίσει τη φιλοσοφία της ομάδας, η οποία είναι να αναδείξει νεαρούς παίκτες και με άλλους έμπειρους να διακριθεί και να κατακτήσει τίτλους”.

Προφανώς λοιπόν εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχαν στο μυαλό του, ούτε ως σκέψη οι συντελούμενες πλέον ανατροπές, με ξεσκαρτάρισμα υλικού και μεταγραφικό καταιγισμό, που όμοιό του δεν έχει ξαναζήσει ο Παναθηναϊκός σε χειμερινή περίοδο. Δεν ήταν όμως και κεραυνός εν αιθρία για τον κ. Αλαφούζο οι διαπιστωμένες ανάγκες και η αδύρητη ανάγκη για... τσιμεντοενέσεις στο σκελετό του οικοδομήματος.

Ήταν πολλές οι αρρυθμίες

Σχετικές εισηγήσεις υπήρχαν και από τους Τάκη Φύσσα και Λεωνίδα Βόκολο που διαπίστωναν καθημερινά την υστέρηση που προκάλεσε στην ποδοσφαιρική Ακαδημία η μετακόμιση στο νέο προπονητικό κέντρο, και σε ό,τι αφορά στην ποιότητα του υλικού (αφού ο Παναθηναϊκός δεν είχε πλέον τη δυνατότητα να προσελκύσει εύκολα ταλέντα εκτός Αθηνών), αλλά και στην εξελικτική διαδικασία, λόγω των ελλειπέστατων για πολύ καιρό υποδομών.

Συν του ότι η μαζική προώθηση της ομάδας Νέων την πρώτη χρονιά είχε ως αποτέλεσμα αλλεπάλληλες καραμπόλες και στα υπόλοιπα νεανικά τμήματα που σε αρκετές περιπτώσεις απέχοντας πλέον από τα ηλικιακά όρια της κάθε κατηγορίας υποχώρησαν σε ανταγωνιστικότητα. Είναι κάτι που χρειάζεται χρόνο για να ξαναβρεί τους σωστούς... βιορυθμούς.

Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς και να αποδίδουμε πιστά την πραγματικότητα, θα πρέπει παράλληλα να σημειώσουμε ότι οι αναζητήσεις του Παναθηναϊκού στο μεταγραφικό παζάρι δεν περιορίζονται στον εντοπισμό και απόκτηση καθ' όλα φτασμένων και έτοιμων μονάδων, αλλά υπάρχει έντονο και το στοιχείο του πολλά υποσχόμενου και ελπιδοφόρου, είτε πρόκειται για μεταγραφές (αδέρφια Βλαχοδήμου), είτε για δανεισμούς έστω και με αμφίβολη δυνατότητα πλήρους απόκτησης των δικαιωμάτων τους (Εβανζελίστα, Μαμούτε).

Δείχνουν μάλιστα να είναι ένα αρμονικό μείγμα συλλογικής πολιτικής (παικτών που δεν ήξερε κι από χθες ο Στραματσόνι, αλλά του συστήθηκαν και τους ενέκρινε) και προπονητικών “θέλω” (παικτών που γνωρίζει και ξέρει ακριβώς τι μπορεί να περιμένει) και αυτό είναι επίσης ένα στοιχείο που έλειπε για κάμποσα χρόνια από την ομάδα του “τριφυλλιού”.

Ρολίστες vs εργαλείων

Υπάρχει όμως ένα ακόμη πιο σημαντικό στοιχείο στην εν εξελίξει μεταγραφική δραστηριότητα του Παναθηναϊκού, ένα στοιχείο που έρχεται να αλλάξει άρδην την φιλοσοφία συνολικά του ποδοσφαιρικού οργανισμού που λέγεται Παναθηναϊκός και είναι η στοχευμένη αναβάθμιση του δυναμικού του, σε διαφορετικές ράγες από τη διαδρομή που ακολουθούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Κάποιοι στα πρόσωπα του Τριανταφυλλόπουλου ή του Ατζαγκούν βλέπουν την απομάκρυνση ποδοσφαιριστών με περιορισμένες τεχνικές προδιαγραφές και το βαφτίζουν “απο-αμπαλοποίηση”. Ωμή καταγραφή, αλλά και ρηχή διαπίστωση, ας μου επιτραπεί. 'Αλλωστε κανείς τους δεν διαφημίστηκε ως χαρισματικό στέλεχος μέχρι σήμερα.

Ήταν όμως βασικά μέλη της 18άδας στο πλαίσιο μιας γενικότερης φιλοσοφίας που κυριαρχούσε πολλά πολλά χρόνια στον Παναθηναϊκό και ευνοούσε την ευδοκίμηση παθιασμένων “εργαλείων” και φιλότιμων πολυθεσιτών, που δεν ήταν πουθενά πολύ καλοί, αλλά τα κουτσοβόλευαν σε κάμποσες θέσεις. Αυτά τα συγκινητικά πολυεργαλεία που χτυπούσαν ευαίσθητες χορδές με το απαράμιλλο πάθος και την τακτική υποταγή, αλλά ταυτόχρονα κρατούσαν εγκλωβισμένο το σύνολο, περιόριζαν τις δυνατότητές του, το εμπόδιζαν να εξελιχθεί.

Είναι αυτό που προσπαθώ να εξηγήσω εδώ και καιρό στην περίπτωση του Νίνη. Ενός χαρισματικού παιδιού, που δεν είναι πια παιδί, αλλά παραμένει το ίδιο παιδί που ήταν και στα 19 του. Δεν παρουσίασε την εξέλιξη που όλοι περίμεναν, δεν έδειξε ακόμα τα όσα πλουσιοπάροχα υποσχόταν, αλλά στον Παναθηναϊκό ξεχώριζε ως “ο μόνος που μπορεί να δώσει μια κάθετη πάσα”.

Είναι προφανές ότι στον Παναθηναϊκό που θέλει να εξελιχθεί, η λογική του μονόφθαλμου μεταξύ των τυφλών, είναι επικίνδυνα αποπροσανατολιστική, ιδιαίτερα σε πολύ κομβικές θέσεις όπως είναι αυτή του επιτελικού μέσου. Μια θέση που απαιτεί παίκτη του 8 και άνω, με σταθερότητα προσφοράς.

Και θα το δούμε πολύ σύντομα (μία πρόβλεψη κάνω...) και στην περίπτωση του Νάνο, τον καλπασμό του οποίου πολλοί εζήλεψαν, αλλά τη σέντρα και -κυρίως- τις ανασταλτικές του επιδόσεις, ουδείς. Κι όμως ο φιλότιμος Ισπανός ήταν σήμα κατατεθέν στην πορεία αναγέννησης του Παναθηναϊκού, όπως εν μέρει και ο Νίνης, απόλυτα δικαιολογημένα με βάση τις διαθέσιμες επιλογές.

Αυτός που το κάνει καλύτερα

Η λογική του Στραματσόνι είναι πολύ συγκεκριμένη και πρόδηλη. Για δεξί μπακ θέλει κάποιο δεξί μπακ και όχι κάποιον που μπορεί να παίξει δεξί μπακ, αλλά και δεξί χαφ και κεντρικός αμυντικός σε κάποιο ζόρι. Για εξτρέμ θέλει εξτρέμ και όχι έναν γενικά μεσοεπιθετικό, που “μπορεί με την ίδια ευκολία να παίξει και πίσω από τους επιθετικούς και εσωτερικός μέσος”. Ναι και να σκουπίσει αν χρειαστεί, μετά το τέλος της προπόνησης...

Δεν θέλει εργαλεία. Θέλει εκπαιδευμένους και επιτήδειους ρολίστες, να κάνουν ακριβώς αυτό για το οποίο ξεχωρίζουν και τους κάνει να διακρίνονται. Θέλει μεσοεπιθετικούς που θα πηγαίνουν στο “ένας εναντίον ενός”, θα ξεπερνούν τον προσωπικό τους αντίπαλο και θα πλαγιοκοπούν δίνοντας στην ομάδα τους αριθμητικό πλεονέκτημα στη φάση.

Θέλει αμυντικούς που θα πηγαίνουν πρώτοι στην μπάλα, θα κόβουν και θα την δίνουν γρήγορα σε αυτούς που ξέρουν τι να την κάνουν, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους και όχι να ψάχνουν με μπαλιές 40 μέτρων τον Μπεργκ υποκαθιστώντας τους. Θέλει ποδοσφαιρική λογική και συνέπεια.

Είναι εύκολο; Όχι. Δύσκολο είναι και εμπεριέχει και πολύ ρίσκο κατά το διάστημα της οικοδόμησης του ελλειματικού για την ώρα Παναθηναϊκού. Και είναι και δαπανηρό. Αναρωτιέμαι όμως αν είναι λιγότερο ελκυστική προοπτική από όλα εκείνα τα πολυετή αναπτυξιακά πλάνα που αγκαλιάσαμε μέχρι σήμερα με στοργή (προδέρμ) και υπομονή. Ας το απαντήσει ο καθένας στον εαυτό του.

Πηγή: Contra.gr