Ντεφορμέ ο Αντρέα Στραματσόνι, όχι μόνο κατά τη διάρκεια του ματς, αλλά και στο πώς «διάβασε» ή δεν «διάβασε» το ματς, ακόμα και στον καταρτισμό της 18άδας. Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες, όπως συμβαίνουν και στους καλύτερους παίκτες ή προπονητές, μπορεί να χάσεις ένα ματς που μοιάζει «δικό σου» κόντρα σε έναν αντίπαλο που με το ζόρι συμπληρώνει 11άδα που λέει ο λόγος. Αυτό ακριβώς συνέβη στο παιχνίδι Παναθηναϊκού – ΠΑΟΚ και πραγματικά λίγα πράγματα θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερα οι παίκτες, με το μπέρδεμα που προκάλεσε ο προπονητής σε όσους αγωνίστηκαν. Και σε όσους δεν αγωνίστηκαν επίσης…

Καταρχάς είχαμε την αποστολή: χωρίς αριστερό μπακ στον πάγκο, χωρίς δεξί μπακ στον πάγκο, με μοναδικό αμυντικό τον Μολέδο. Δεν γουστάρεις ως προπονητής τον Νάνο; Δικαίωμά σου, αλλά στην περίπτωση που χτύπαγε ο Πράνιτς, που είχε ενοχλήσεις μέσα στη βδομάδα, ποιος θα έπαιζε αριστερό μπακ; Ο Μολέδο; Ο Μαμούτε; Ο Τάσος Λαγός ή ο Εσιέν; Και το ίδιο ισχύει από δεξιά – έλειπε και ο Ζέκα που έχει παίξει τη θέση. Πού πας λοιπόν με έναν πάγκο γεμάτο μέσους και μεσοεπιθετικούς και με έναν μόλις αμυντικό;

Πάμε παρακάτω: το σκορ είναι 2-0, ο Παναθηναϊκός το ελέγχει απόλυτα, έχει το μομέντουμ και μοιάζει πιο πιθανό να βάλει τρίτο γκολ, παρά να μειώσει ο ΠΑΟΚ. Και κάνει ο ΠΑΟΚ το 2-1 με ένα γκολ υπέροχο, τυχερό, σπάνιο, πείτε το όπως θέλετε. Ποια οφείλει να είναι η αντίδραση μιας ομάδας όπως ο Παναθηναϊκός εκείνη τη στιγμή, που παίζει στην έδρα του, που προηγείται, πιο είναι πιο ποιοτική, με περισσότερες λύσεις στον πάγκο; Να διαχειριστεί σωστά το ματς, να ηρεμήσει το ρυθμό και μεθοδικά να προσπαθήσει να βάλει τρίτο γκολ και να τελειώσει με το ματς, με τον τρόπο που έβαλε και το δεύτερο: παίζοντας έξυπνα, πιέζοντας ψηλά, ψάχνοντας την κόντρα επίθεση τη στιγμή που ο αντίπαλος θα ένιωθε ότι μπορούσε να βγει μπροστά πιο μαζικά και να ισοφαρίσει.

Τι έκανε ο Στραματσόνι; Μετέφερε την τρικυμία που έπιασε το μυαλό του στην ομάδα του: έξω ο Βλαχοδήμος, έξω ο Καλτσάς, μέσα ο Κλωναρίδης με τον Εβαντζελίστα. Και μετά 2-2 το σκορ και στη συνέχεια έξω ο Αμπέντ και μέσα ο Μαμούτε. Χάλασε με άλλα λόγια ό,τι λειτουργούσε καλά για τον Παναθηναϊκό (η τριάδα Μπέργκ – Καλτσά – Βλαχοδήμου), έβγαλε τον Βλαχοδήμο των δυο ασίστ και τον Καλτσά του ενός γκολ. Άφησε την ομάδα χωρίς δεξί χαφ – εξτρέμ, φόρτωσε την αριστερή μεριά, κανείς δεν ήξερε πού έπαιζε. Με λίγα λόγια ο Παναθηναϊκός άλλαζε σύστημα κάθε πέντε λεπτά, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τι ήθελε να πει ο ποιητής…

Ήταν κουρασμένος ο Βλαχοδήμος και δεν μπορούσε να βγάλει 90λεπτο; Θα το δεχτώ, αλλά δεν μπορούσε να μείνει άλλα δέκα λεπτά στο παιχνίδι, με την ψυχολογία του στα ύψη και έχοντας «χτίσει» μια καλή χημεία και συνεργασία με τον Μπεργκ; Θα μπορούσε κατά την ταπεινή μου άποψη και όταν βρίσκεις επιτέλους έναν παίκτη που ξέρει μπάλα και τη στέλνει εκεί που πρέπει χωρίς πολλά – πολλά, δεν μετράει και τόσο αν του έχουν απομείνει και πολλά τρεξίματα – ποντάρεις σε άλλα πράγματα. Έπρεπε να βγει ο Καλτσάς; Ίσως, αλλά όχι ταυτόχρονα με τον Βλαχοδήμο. Και τουλάχιστον αν βγάλεις τον δεξιό σου μεσοεπιθετικό, βάζεις έναν άλλον δεξιό μεσοεπιθετικό. Έπρεπε να βγει ο Αμπέντ; Οπωσδήποτε, με βάση το κάκιστο παιχνίδι που έκανε. Αλλά έπρεπε να έχει βγει πολύ νωρίτερα και δεν είχε κανέναν λόγο, σε ένα ντέρμπι, να περάσει στη θέση του ένας παίκτης που ήρθε από άλλη ήπειρο, που δεν είχε παίξει δευτερόλεπτο ως τώρα, που ερχόταν από τραυματισμό και όχι ο Βιγιαφάνιες, που και συμμετοχή έχει «γράψει» με τον Παναθηναϊκό από τη μέρα που ήρθε και γνώση της ελληνικής πραγματικότητας έχει λόγω της θητείας του στον Παναιτωλικό.

Είναι ευθύνη της άμυνας το δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ; Είναι, από τη στιγμή που μένει παίκτης του ΠΑΟΚ εντελώς ανενόχλητος στη μικρή περιοχή του Στιλ αλλά η ζωή δεν τελειώνει σε μια φάση, ειδικά όταν υπάρχουν αρκετά λεπτά στο ρολόι για να προσπαθήσεις να αλλάξεις πράγματα. Και ο Παναθηναϊκός, μπερδεμένος, απογοητευμένος, χωρίς πλάνο και χωρίς ψυχολογία, δεν κατάφερε όχι μόνο να φτάσει σε τρίτο γκολ αλλά ούτε φάση της προκοπής να φτιάξει. Κάποια στιγμή με ένα σωρό μεσοεπιθετικούς στο χορτάρι βρέθηκε ο Μπεργκ να παριστάνει το αριστερό εξτρέμ και το ματς έδειχνε ότι αν είχε δέκα λεπτά ακόμα, ήταν πιο πιθανό να φτάσει κοντά σε τρίτο γκολ ο ΠΑΟΚ, αν και με δέκα παίκτες, παρά ο Παναθηναϊκός.
Τέλος, κάτι πρέπει να αλλάξει, να φτιάξει για τον Παναθηναϊκό, με αυτό που είχε τα τελευταία χρόνια και έχει «χαλάσει» πλέον και είναι η δύναμη της Λεωφόρου. Προηγήθηκαν τέσσερα ματς που δεν είχε σκοράρει, σκόραρε στο πέμπτο αλλά δεν κέρδισε ούτε σε αυτό. Δεν μπορείς να στοχεύεις σε τίποτα σαν ομάδα και να μην εκμεταλλεύεσαι τη δύναμη της έδρας σου – και δεν έχει σημασία αν ο μόνος στόχος είναι η πρωτιά στα play-offs πλέον. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να έχει κι άλλους στόχους στο υπόλοιπο της σεζόν: να βελτιωθεί σαν ομάδα, να εντάξει τους νέους παίκτες στο παιχνίδι του και να αποκαταστήσει την καλή του σχέση με την εξέδρα. Κι όλα αυτά, μπορούν να γίνουν μόνο με νίκες στη Λεωφόρο από εδώ και πέρα.

Πηγή: sportit.gr

Στραματσόνι Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS