Πού τον θυμήθηκα τώρα ε; Η αδυναμία του Ιντέγιε να πλασάρει σωστά και απλοϊκά τον Προτό με το ξεκίνημα του αγώνα, του Φορτούνη λίγο μετά που χτυπάει την μπάλα πιο… μελάτα και από το αβγό, στις κλασικές στιγμές για γκολ που είχε ο Ολυμπιακός στο πρώτο δεκάλεπτο για να τελειώσει με το «καλησπέρα» την πρόκριση, μα και στο τετ α τετ του Πουλίδο από την μαγική ασίστ του Τσόρι με την συμπλήρωση μιας ώρας παιχνιδιού για το 2-0 οπότε και η σεμνή τελετή θα ελάμβανε τέλος, είναι καίρια σημεία του αγώνα που σου φέρνουν, θέλοντας και μη, θύμησες του παρελθόντος. Μεγάλων, ικανών στράικερ – ο Κοβάσεβιτς, ο Μήτρογλου στις εύφορες περιόδους του με την ερυθρόλευκη κι ο Μιραλάς επίσης ο οποίος χωρίς να είναι σέντερ φορ έκανε εύκολη τη δουλειά όταν του παρουσιαζόταν η κατάλληλη ευκαιρία – που άμα προσεγγίσεις στο ελάχιστο το διάστημα παραπάνω από ένα μήνα που δεν έχει βρει δίχτυα ο Ιντέγιε, σε πιάνει θλίψη. Σε αγγίζει η μοναξιά του απλοϊκού τρόπου στο σκοράρισμα που δεν τον έχει όπως προκύπτει τον τελευταίο καιρό ο Ολυμπιακός στο σκοράρισμα.

Επειδή ο Ιντέγιε σε βγάζει από τα ρούχα σου, κραυγάζοντάς του: «βάλτο αγοράκι μου», ο Πουλίδο ήταν μέχρι πρότινος εκτός προπονητικών πλάνων και δεν γίνεται να του ζητάς ντε και καλά στην μια καθοριστική φορά που έρχεται φάτσα με το τέρμα να το… σφυρίξει σώνει και καλά και ο επειδή ο Σίλβα έκρινε ότι θα βγάλει τη χρονιά μόνο με τον Νιγηριανό κορυφή στη γραμμή κρούσης, αναγκάζοντας τον Φινμπόγκασον να σηκωθεί και να φύγει. Αφήνοντας την ομάδα χωρίς λύση στο γκολ και ακόμα και τον κάθε Ιντέγιε στην ίδια θέση, δίχως ανταγωνιστικό κίνητρο για να φορτσάρει να αποδείξει πόσο απαραίτητος είναι αυτός και όχι κάποιος άλλος.

Παραλαμβάνοντας βέβαια έτσι τον ένα και τον άλλο για να τους περάσεις ένα «χεράκι» υπό το απογοητευτικό κλίμα του αποκλεισμού – ενός ακόμα αποκλεισμού από το Europa League από θεωρητικά κατώτερη ομάδα, αφού όσο και αν επιμένουμε κάτι τέτοιο δεν αποδείχθηκε στη διπλή κόντρα με την Άντερλεχτ – θα οδηγηθούμε κατά μία έννοια στην θεολογική-πολιτική διαμάχη του Βυζαντίου, την εποχή της… εικονομαχίας!

Ο Μάρκο Σίλβα ήταν πριν λίγο καιρό Θεός, ο Ιντέγιε σεντερφοράρα (που λέει ο Αλέφαντος) Premier League, ο Φορτούνης ο νέος, μέγας και τρανός ηγέτης των ερυθρολεύκων, ο Ρομπέρτο fuori classe γκολκίπερ όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τους κορυφαίους άσους των ομάδων οι Ιταλοί, κλπ., κλπ.

Δεν είναι έτσι και μην μηδενίζουμε τα πάντα και τους πάντες. Μη ψάχνουμε πάντα για εξιλαστήρια θύματα ύστερα από μια αποτυχία (και δύο και τρεις αν θέλετε) και, ιδίως, μη τα φορτώνουμε όλα σε έναν προπονητή τον οποίο είναι εύκολο από οποιονδήποτε και οτιδήποτε άλλο να τον βάλεις στο μάτι του κυκλώνα.

Ασφαλώς και όλοι έφταιξαν για ακόμα ευρωπαϊκή αποτυχία του Ολυμπιακού. Σε όλους αναλογεί μερίδιο ευθύνης. Και, σίγουρα, αρκετοί από δαύτους υπερεκτιμήθηκαν. Και από εμάς τους δημοσιογράφους. Αναρωτηθείτε: Πόσες (και ποιες) από τις καλοκαιρινές μεταγραφές έχουν βοηθήσει τα μάλα τον Ολυμπιακό; Ρίξτε μια ματιά στην σύνθεση που έπαιξε και αποκλείστηκε πριν ένα χρόνο από τη Ντνίπρο και βρείτε τις σημαντικές διαφοροποιήσεις στα ονόματα που έπαιξαν και αποκλείστηκαν από την Άντερλεχτ, σε αυτούς που στηρίχτηκε κατά κύριο λόγο σε όλους αυτούς τους μήνες ο Σίλβα.

Η 14η αποτυχημένη φορά που ο πρωταθλητής Ελλάδας αποκλείστηκε από την Ευρώπη, σε σύνολο 21 προσπαθειών σε νοκ άουτ αγώνες, ο καταραμένος Φλεβάρης και το «αναθεματισμένο» Europa League που καταγράφει πίκρες από Σεντ Ετιέν, Μέταλιστ, Λεβάντε, Ντνίπρο και Άντερλεχτ, δεν γίνεται να είναι σημεία των καιρών ενταγμένα στο πλαίσιο της… Πύλης των ανεξήγητων!

Είναι θέματα. Τα οποία επιβάλλεται να απασχολήσουν από εδώ και πέρα τη διοίκηση, τους υπεύθυνους της ομάδας, τον Σίλβα και τους παίκτες. Όλοι θα προβληματιστούν και θα δουν τι φταίει διαρκώς για… να μη ξανά-φταίξει στο μέλλον. Όχι πάντως εν θερμώ και υπό το κράτος στεναχώριας και πανικού.

Για τη δεύτερη ατυχή βραδιά του Ολυμπιακού με τους Βέλγους μπορείς να μιλάς και να γράφεις ώρες και κατεβατά. Να εστιάσεις σε πάρα πολλά και σε πολλούς. Μια πρόταση: Όταν σε 210 αγωνιστικά λεπτά, συνολικά σε Βρυξέλλες και Φάληρο, βάζεις ένα γκολ κι αυτό από πέναλτι-δώρο (παρεμπιπτόντως αυτόν τον αστείο Βορειοϊρλανδό διαιτητή που σφύριζε σαν… μεθύστακας ότι αλλοπρόσαλλο του ερχόταν, δεν τον σχολιάζω καν περαιτέρω, γιατί παρά τα λάθη του και προς τον Ολυμπιακό, με αποκορύφωμα το πέναλτι που δεν έδωσε στο 2ο λεπτό της παράτασης στον Μποτία και την αποβολή του αντιπάλου του-αποφάσεις που επίσης, πέρα από την αστοχία των ερυθρολεύκων στο καθαρό 90άλεπτο θα άλλαζαν όλη τη ροή του extra time, ο αποκλεισμός δεν προήλθε για μένα από αυτόν και το ανεκδιήγητο έργο του) δεν μπορείς να μιλάς για πρόκριση. Ούτε να επικαλεστείς οτιδήποτε άλλο. Πα-πα-λα.

* Για τον Μαζουακού σημειώνω από καιρό ότι κολλάει το μυαλουδάκι του. Τώρα πια θα το πω πιο χοντρά: Έχει… κάλο στον εγκέφαλο! Κρίμα με τα προσόντα που διαθέτει και την μπάλα (για μπακ) που ξέρει!

* Γιουνάιτεντ θέλει ο Ομάρ; Το χειρότερο παιχνίδι ήταν αυτό στη διετία του στον Ολυμπιακό.

* Αφήστε ήσυχο τον Ρομπέρτο, ρε παιδιά! Έλεος δηλαδή.

* Μάρκο αγαπημένε μου, τι… ξαφνικός έρωτας είναι αυτός με τον Ζντιέλαρ! Έχει δρόμο το παιδάκι. Μήπως τον Καμπιάσο τον έχεις… παρά-ξεχάσει; Στο απέδειξε. Ξεκόλλα με τα νιάτα και την απόρριψη στην κλάση και την εμπειρία επειδή είναι 35άρης.

* Σεμπά, Ερνάνι και Πάρντο (ακόμα), ανώτεροι του Γιαννιώτααααα;;;;;

* Και πολλά ακόμα. Φτάνει για την ώρα.

Πηγή: sportit.gr

Καρμοίρης Ελλάδα Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός