Αυτό που οι «απέναντι» από τον Ολυμπιακό το χρησιμοποιούν ως… πολεμικό εργαλείο για την ενίσχυση της πολιτικής παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης την οποία εφαρμόζουν για να δηλητηριάσουν και να αποδυναμώσουν, να «εξαφανίσουν» και να μηδενίσουν οτιδήποτε συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και, πρωτίστως, κάθε έπαθλο που βάφεται ερυθρόλευκο, εγώ το αποκαλώ: «πάθηση Καραϊσκάκη». Ένα … αυτοάνοσο νόσημα, μια «αρρώστια» των τελευταίων ετών!

Ε, βέβαια, μόνο υγιές δεν είναι αυτό το πράμα που συμβαίνει στις φιέστες του Ολυμπιακού, όσο ο αύξων αριθμός κατακτήσεων τίτλων του συλλόγου λαμβάνει «αστρικές διαστάσεις» έναντι των αντιπάλων του. Και θα προσθέσω και κάτι ακόμα: Υπό μία έννοια είναι μέχρι και… προσβλητικό για τους κόπους αυτών των παικτών και του εκάστοτε προπονητή που έχει οδηγήσει την ομάδα στην κοπή του νήματος πολύ καιρό πριν το επίσημο φινάλε της κούρσας της σεζόν, να κάνουν τα «όλε» ενώπιον κενών εξεδρών. Μέσα σε κλίμα χαλαρής γιορτής.

Αυτό στην Ευρώπη δεν γίνεται πουθενά. Θα το λες στους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους και θα μας περνάνε για… εξωγήινους!

Η συνήθεια των πανηγυρισμών, μιας πράξης, μιας έκφρασης γλυκιάς, γίνεται φυσιολογικά αγάπη. Εξελίσσεται αρμονικά σε λατρεία. Είναι (τεράστιας) απορίας άξιο που η επιτυχία του Ολυμπιακού να είναι ο μόνιμος πρωταθλητής της 20ετίας, δεν παίρνει τις διαστάσεις που της αξίζουν.

Οι ερυθρόλευκοι γράφουν μια ανεπανάληπτη ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σταθερά επί δύο δεκαετίες και όσο περνάει ο καιρός η αναγνώριση ενός πραγματικού επιτεύγματος… φθίνει!

Οι εχθροί του Ολυμπιακού παρουσιάζονται δικαιωμένοι προς τα έξω. Οι εικόνες με τον λίγο κόσμο στο Καραϊσκάκη τους έρχονται κουτί για να δηλώνουν «ασπροπρόσωποι» για τα όσα ισχυρίζονται περί παρασκηνιακού σπρωξίματος των ερυθρολεύκων και κάλπικων τίτλων.

Οι ίδιοι όμως οι φίλοι του Ολυμπιακού, οι υποστηρικτές του πρωταθλητή, του νυν και του τέως τροπαιούχου, του φετινού, του περσινού, του προπέρσινου, του… παρά και… αντί-προπέρσινου, του συνεχούς και ισόβιου, οι οποίοι δεν αγγίζονται από τις κακόβουλες, προσβλητικές για την ομάδα τους διαδόσεις, όσοι γεμίζουν το γήπεδο στις μεγάλες ευρωπαϊκές νύχτες του συλλόγου, όλοι αυτοί που παραδοσιακά αποτελούν τον 12ο παίκτη του Θρύλου τους, πόσο… εθισμένοι είναι τελικά στους συνεχείς γύρους θριάμβου; Πόσο, ώστε να γυρεύουν πολύ ισχυρότερες δόσεις ευτυχίας, εκτός ελληνικών συνόρων, θεωρώντας αυτονόητο καθήκον των ερυθρολεύκων το 43ο, το επόμενο, το μεθεπόμενο, το 45 plus!

Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στη γη που ο προπονητής ο οποίος ηγείται αγωνιστικά της κατάκτησης ενός πρωταθλήματος – δεν λέω νταμπλ που ίσως απαιτηθούν μέχρι και τρία ντέρμπι για να πανηγυρίσει ο Ολυμπιακός και το Κύπελλο φέτος, κάτι φυσικά διόλου εύκολο – κι ας μην έχει σημειώσει ούτε το ελάχιστο παραπάνω από πέρυσι και τα προηγούμενα χρόνια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τίθεται υπό σιωπηρή αμφισβήτηση!

Παιδί ήμουνα θυμάμαι, που ο «καπετάνιος» στον Παναθηναϊκό, είχε διώξει έναν προπονητή του, ο οποίος είχε πάρει νταμπλ! Τον Τσέχο Πιέτρ Πάκερτ την σεζόν 1985-86 όπως σαφέστατα γνωρίζουν οι παλαιότεροι. Οι εφημερίδες είχαν γράψει τότε για προπονητική ιστορία ελληνικής τρέλας!

Για μια μορφή τέτοιας… παράνοιας ομιλούμε δηλαδή; Και δεν το επισημαίνω τώρα για τον Πορτογάλο τεχνικό, αλλά για το 43ο πρωτάθλημα που εξασφάλισε την Κυριακή ο Ολυμπιακός μεταξύ… συγγενών και φίλων, ένα τόσο σημαντικό γεγονός που περνάει σχεδόν στα «μουγκά»!

Σάμπως η έλλειψη ανταγωνισμού στην Ελλάδα δεν βλάπτει σοβαρά τον Ολυμπιακό πριν από τα καθοριστικά ευρωπαϊκά ραντεβού του σε Champions ή Europa League, αλλά και το κριτήριο, το βαθμό αξιολόγησης του τι είναι επιτυχία να στέφεσαι πρωταθλητής, μιας μερίδας υποστηρικτών των ερυθρολεύκων;

Ας τρέξουν να ρωτήσουν τους φίλους του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, τους στερημένους – ειδικά τους δικέφαλους – από τίτλους εδώ και 20 χρόνια, πώς και πόσο ονειρεύονται τις στιγμές γύρου θριάμβου και ίσως τότε αντιληφθούν το «οφσάιντ» στο οποίο έχουν υποπέσει.

Στερώντας το ζεστό χειροκρότημα σε μια ομάδα που είχε ξεφύγει 18 βαθμούς από τα Χριστούγεννα και αυτή τη στιγμή, δυο μήνες πριν το φίνις κατέκτησε με χαρακτηριστική άνεση ακόμα ένα πρωτάθλημα, με μια βαθμολογική διαφορά από τους «δεύτερο-τρίτο-τέταρτους» η οποία ανέρχεται στην τάξη των 30!

Όσο ο Νταβίντ Φουστέρ παίζει, αποδίδει και σκοράρει όπως στο ματς με την Βέροια. Είναι πια ένας φυσικός αρχηγός, «μισός Έλληνας» σαν… βγαλμένος από τα γεννοφάσκια του μέσα από το Porto Leone…

Ο Άλαν Πουλίδο παίρνει παιχνίδια στα πόδια του, κάνει γκολ και παίρνει και τα «πάνω του» (την ίδια ώρα που ο Φινμπόγκασον πήγε στην Άουγκσμπουργκ και άρχισαν να καπνίζουν οι κάννες του)…

Ο Βούρος και ο Τσιμίκας δείχνουν ότι με υπομονή και επιμονή, αργά-αργά, έχουν στοιχεία και προδιαγραφές που από σήμερα κιόλας λες πως δεν είναι και… πολύ χειρότεροι από τους ξένους στόπερ και τον επιρρεπή στη γκάφα Μαζουακού…

Όσο εξάλλου ο προπονητής παρουσιάζει εμμονές με τους «υπερήλικες» του ρόστερ του, Καμπιάσο, Φουστέρ, «ξεχνάει» ή απορρίπτει ποιοτικούς ποδοσφαιριστές σαν τους Κολοβό, Γιαννιώτα και επιμένει σε Σεμπά, Ερνάνι, χωρίς τα αναμενόμενα επί μήνες αποτελέσματα, καταλήγοντας να πρέπει για του χρόνου να κάνει μεταγραφές τουλάχιστο δύο εξτρέμ, ενώ όλο το περασμένο καλοκαίρι έψαχνε για τέτοιους την αγορά και πήρε τρεις στο τέλος από την Πορτογαλία…

…Ε, τότε, προφανώς του Μάρκο Σίλβα είναι κάπως… διάτρητο το διαχειριστικό πλάνο παικτών που έχει εφαρμόσει ως τώρα.

Πηγή: sportit.gr 

Καρμοίρης Ελλάδα Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός