Βλέπει το Βερολίνο από τον …Άρη!

Οι τελικοί έχουν διαφορετική βαρύτητα, γι΄ αυτό και δεν είναι… καθημερινό φαινόμενο. Ο Ολυμπιακός κλήθηκε να δώσει τρεις συνεχόμενους. Κι αν τον πρώτο με τη Ρεάλ τον έφερε στα μέτρα του, ο δεύτερος (κόντρα στον Άρη) μόνο εύκολη υπόθεση δεν ήταν. Οι "ερυθρόλευκοι" ξόδεψαν δυνάμεις που δεν τους περίσσευαν και στη Μόσχα έφτασαν με το λαμπάκι της βενζίνης αναμμένο. Το αποτέλεσμα το είδαμε όλοι.

Ο Ολυμπιακός έχει συγκεκριμένες αδυναμίες, αλλά και δεδομένες δυνατότητες. Δεν είναι ομάδα που έχει στη φιλοσοφία της να διεκδικεί τη νίκη στους +90 πόντους. Ξεκινά από την προϋπόθεση ότι θα κατεβάσει την παραγωγικότητα του αντιπάλου στους 70. Κι αυτό δεν μπόρεσε να το κάνει με τη Χίμκι, γιατί δεν είχε ενέργεια.

Η επιλογή να αλλάζουν οι παίκτες σε όλα τα σκριν και στο τέλος να βγαίνει ο σέντερ (εν προκειμένω ο Χάντερ) απέναντι στον αντίπαλο κοντό, προκειμένου να τον "σκεπάσει", αφήνει δεδομένο κενό στην πίσω πλευρά της άμυνας. Αυτό τιμώρησαν με συνεχόμενα επιθετικά ριμπάουντ οι Ρώσοι, στο ξεκίνημα του αγώνα. Κι όταν ο Σβεντ προσαρμόστηκε, έμοιαζε να εκτελεί σαν σε ρολόι.

Στο ενδιάμεσο η κούραση χαλούσε τη συνεχή αμυντική κίνηση (τις λεγόμενες περιστροφές), με αποτέλεσμα ο χαρισματικός Ρώσος να έχει χρόνο όχι μόνο να σουτάρει με καλές προϋποθέσεις, αλλά να… στρίψει και τσιγάρο. Κάπως έτσι άνοιξε η ψαλίδα.

Όταν οι "ερυθρόλευκοι" προσπάθησαν να ανεβάσουν την πίεση ψηλά, θέλοντας να κλέψουν μπάλες, να υποχρεώσουν τους Ρώσους σε λάθη, η τρύπα στο κέντρο της άμυνας έγινε… βούτυρο στο ψωμί του Όγκουστιν. Κι όταν ο Γιάννης Σφαιρόπουλος θέλησε να δοκιμάσει άμυνα χώρου (ζώνη), ο Κόπονεν σήκωσε απαγορευτικό κι έγινε… Σβεντ στη θέση του Σβεντ.

Την ίδια στιγμή στην επίθεση υπήρχε λογική τρικυμία. Χωρίς την μπάλα στα χέρια, δίχως ανοιχτό γήπεδο, στο "σετ παιχνίδι" με ψηλά κορμιά απέναντι, δισταγμό στο σουτ και τραγικά ποσοστά (6/24), οι 66 πόντοι είναι λογικό αποτέλεσμα. Συνυπολογίστε πως όσο περνούσε η ώρα η ψυχολογία των γηπεδούχων ανέβαινε στα ύψη, τη στιγμή που βυθίζονταν των φιλοξενούμενων.

Επί της ουσίας ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε. Υπάρχει ένα σενάριο που τον κρατά ζωντανό, αλλά είναι πιο κοντά στο… θαύμα (ή στο… στατιστικό λάθος) παρά στην πραγματικότητα. Η απουσία βασικών παικτών (Γιανγκ) και -κυρίως- Λοτζέσκι στη μεγάλη διάρκεια της χρονιάς, είναι μια σοβαρή δικαιολογία. Όχι ότι καλύπτει τα πάντα.

Οι "ερυθρόλευκοι" πρέπει να μάθουν να παίζουν χωρίς την υποχρεωτικά μεγάλη επίδραση του Σπανούλη στο παιχνίδι τους. Το έχουμε γράψει πολλές φορές. Είναι εύκολο να το επισημαίνεις, δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Άλλωστε, γι΄ αυτό είναι ο Σπανούλης, για να επιδρά στο επιθετικό παιχνίδι.

Βεβαίως, δεν είναι η στιγμή για τον απολογισμό της χρονιάς. Άλλωστε, δεν είναι κι η πιο εύκολη ώρα για τους ηττημένους. Πλέον μοναδικός στόχος, για να σωθεί η χρονιά απομένει το πρωτάθλημα, αλλά γι΄ αυτά θα έχουμε τον χρόνο να συζητήσουμε τις επόμενες ημέρες. Πάντως, η ανάγκη να κυνηγήσει ο Ολυμπιακός τον εγχώριο τίτλο και η συγκυρία να βρει έναν απίστευτα σκληρό αντίπαλο στην προηγούμενη αγωνιστική, τον αναγκάζει να δει το Βερολίνο από τον… Άρη!