Τo πρωτοσέλιδο αθλητικής εφημερίδας της Θεσσαλονίκης ήταν σφόδρα απειλητικό. Γροθιά στο στομάχι του ποδοσφαίρου της Αθήνας: «Ο Μπερμπάτοφ είναι εδώ».

Μάλιστα, κύριοι. Μάιο μήνα δείχνει το ημερολόγιο και τα καρντάσια δεν το βάζουν κάτω με τίποτα. Ακόμα περιμένουν τον Μπερμπάτοφ (φωτό). Εννιά μήνες έχουνε περάσει κι ακόμα περιμένουνε τον Βούλγαρο. Τον Σεπτέμβριο, όπου έγινε η μεταγραφή, ήταν ανέτοιμος λόγω του ότι δεν είχε κάνει προετοιμασία. Τον περιμένανε από Οκτώβριο. Η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου έγινε, τα τανκς και τα άρματα μάχης βγήκανε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, αλλά ο Μπερμπάτοφ δεν εμφανίστηκε. Δύο μέρες νωρίτερα, στις 26 του μήνα, είχε πάθει την πρώτη θλάση. Αυτοί όμως εκεί: Να επιμένουν να τον περιμένουνε. Με το που γυρίζει ο Δημητράκης, νέα θλάση. Η διάγνωση στις 28 Νοεμβρίου λέει για τρεις τουλάχιστον εβδομάδες οφ. Δηλαδή αυτό που έχει πει ο Καρτέσιος: «Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί».

Για μια ακόμα φορά στο περίμενε. Στην πορεία είχε κάποιες συμμετοχές ο Δημητράκης, αλλά ψόφια πράματα. Τις περισσότερες φορές έμπαινε σαν αλλαγή, κάποιες ξεκίναγε σαν βασικός, η αντίπαλη περιοχή όμως δεν τον αισθάνθηκε ποτέ. Μπερμπάτοφ είναι. Να βάλει ένα προσωπικό γκολ. Να κάνει μια μπούκα. Ενα σπριντ. Να δώσει μια ασίστ. Τίποτα. Η μόνη φορά όπου έκανε αισθητή την παρουσία του ήταν στο ματς με την Καμπάλα. Οταν έγινε αλλαγή, αντί να πάει στον πάγκο, την κοπάνησε κι έφυγε από το γήπεδο. Αυτοί όμως εκεί. Να τον περιμένουνε: «Ο Τούντορ φταίει. Που δεν τον βάζει σε πέντε συνεχόμενα παιχνίδια, να βρει ρυθμό». Φτάνουμε στον Δεκέμβριο. Μία από τα ίδια. Ο Μπερμπάτοφ όποτε έμπαινε να παίξει, ήτανε στο περπατητό.

Αυτοί όμως εκεί. Να τον περιμένουνε: «Δεν μπορεί να ξέχασε την μπάλα. Του έχει σπάσει τα νεύρα ο Κροάτης, με τα γυμνάσια που του κάνει». Περνάνε οι άγιες ημέρες των εορτών, μπαίνει το νέο έτος, ξαναρχίζει το πρωτάθλημα, αλλά ο Μπερμπάτοφ μία από τα ίδια: Στο περπατητό. Τον Φεβρουάριο παθαίνει την τρίτη θλάση και τον παίρνουνε τα σορόπια. Βάζει τα κλάματα. Κι εκεί είναι που ανατρέχεις στον Στέλιο Καζαντζίδη και στη μεγάλη επιτυχία σε στίχους Μπάμπη Μπακάλη: «Δεν ζωντανεύουν οι νεκροί, όσο κι αν κλαις, δεν ωφελεί».

Τα καρντάσια όμως εκεί, να τον περιμένουν: «Μετράει αντίστροφα ο Μπερμπάτοφ για τη μεγάλη επιστροφή». Ερχεται ο Μάρτιος, γίνεται η παρέλαση της 25ης Μαρτίου, αλλά όσο είχανε δει οι υποψήφιες νύφες τον Παναή, άλλο τόσο είδανε στην Τούμπα τον Μπερμπάτοφ. Μπαίνει η άνοιξη, τώρα που ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι, αλλά ο Μπερμπάτοφ τίποτα. Φτάνουμε στην Πρωτομαγιά και στο Αγιον Πάσχα. Ο Λάζαρος αναστήθηκε, αλλά ο Μπερμπάτοφ όχι. Εννιά μήνες και κάτι ψιλά έχουνε περάσει από τις 3 του Σεπτέμβρη να περνάς, απ' όταν εμφανίστηκε και παρουσιάστηκε στην Τούμπα ο Μέγας και πολύς Μπερμπάτοφ. Οκτώ χιλιάδες νοματαίοι είχανε μαζευτεί για να τον καλωσορίσουνε. Κι όσο ξαναβρέθηκε στους μπαξέδες ο μπαρμπα-Γιάννης ο Μακρυγιάννης, άλλο τόσο βρέθηκε στο γήπεδο ο Μπερμπάτοφ. Επειδή όμως, όπως έχει επισημάνει ο Αισχύλος, η ελπίδα πεθαίνει προτελευταία, αφού αυτός που θα πεθάνει τελευταίος είναι ο Μητσοτάκης, τα καρντάσια εξακολουθούν να τον περιμένουνε.

Εξ ου και το χθεσινό πρωτοσέλιδο εν όψει του ματς της Δευτέρας με τον Πανιώνιο, στη Νέα Σμύρνη: «Ο "Μπέρμπα" είναι εδώ». Εννιά μήνες έχουνε περάσει και δεν το βάζουν κάτω με τίποτα. Εξακολουθούν να περιμένουν τον Βούλγαρο. Εξακολουθούν να περιμένουν να αναστηθεί ο Λάζαρος. Κι εδώ είναι όπου οι φίλτατοι αναγνώστες θα πρέπει να προβληματιστούν για να απαντήσουν στο παρακάτω ερώτημα: Αν μιλήσουμε για ρεκόρ υπομονής, καρτερίας και αισιοδοξίας, πού θα πρέπει να απονεμηθεί το πρώτο βραβείο; Στην Πηνελόπη, που περίμενε για είκοσι χρόνια τονΟδυσσέα, ή στους ΠΑΟΚτσήδες, που περιμένουνε εννιά μήνες τον Μπερμπάτοφ; Αυτά.

Διόλου τυχαίο ότι στους τρεις «τελικούς» με Αρσεναλ, Αντερλεχτ και ΑΕΚ μύρισε τον κρίνο

ΧΕΡΙ έβαλε ο Σίλβα σε Μποτία και Ντα Κόστα. Οπως έχει τραγουδήσει όμως ο Φρανκ Σινάτρα: «τώρα είναι αργά, αγάπη μου γλυκιά». Γιατί όπως έχει πει ο Σόμερσετ Μομ: «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Ετσι και οι προπονητές. Εχουν την υποχρέωση να κατεβάζουν την καλύτερη δυνατή σύνθεση. Να επιλέγουν την καλύτερη δυνατή τακτική και να κάνουν τις πλέον ενδεδειγμένες αλλαγές. Γι' αυτό και πληρώνονται ένα τσουβάλι λεφτά. Ο Σίλβα έφαγε το σότο με τον Ερνάνι. Επειδή τον είχε δει να πηγαίνει καλά σε κάτι ψευτοπαίχνιδα με τον Πανθρακικό και την Καλλονή. Κι άφησε εκτός αποστολής τον Ντουρμάζ. Δεν του βγήκε ο Πουλίδο, δεν του βγήκε και ο Φουστέρ. Μάνι μάνι μηδέν στα τρία, σε ό,τι έχει να κάνει με τους τρεις επιθετικούς. Δεν του βγήκε κι ο Κασάμι, ενώ δεν έδωσε ούτε ένα δεκάλεπτο συμμετοχής στον Καμπιάσο. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι την πάτησε και με το κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Δεν ήταν δυνατόν, δηλαδή, ο Σιόβας να είχε κάνει χειρότερη εμφάνιση από τον Ντα Κόστα. Εδώ βέβαια θα πρέπει να θυμηθούμε αυτό που έχει πει ο Γιώργος ο Καρδαράς, που πηγαίνει στη Λεωφόρο από τη δεκαετία του '60, με κοντά παντελονάκια: «Οταν χάνει μια ομάδα, οι καλύτεροι παίκτες είναι αυτοί που δεν παίζουνε». Αν έπαιζε ο τάδε κι αν είχε ξεκινήσει ο δείνα. Δεν γίνεται όμως στα πέντε φύλλα που διαλέγεις να τραβήξεις να μη σου βγαίνει ούτε ένα. Δεν γίνεται, όπως είπαμε και χθες, σε τρεις «τελικούς» με Αρσεναλ, Αντερλεχτ και ΑΕΚ να μυρίζεις τον κρίνο και στους τρεις.

Αλλο «παίζω μπάλα», άλλο «σηκώνω τα μανίκια και δουλεύω»

Ο νέος «έρωτας» του Γιάννη Αλαφούζου ακούει στο όνομα «Ζιλμπέρτο Σίλβα». Κι αυτό ισχύει για όλους τους παράγοντες. Ολοι «ερωτεύονται» τις προσωπικές επιλογές τους. Τις πιστεύουν και τις στηρίζουν. Είτε πρόκειται για ποδοσφαιριστές είτε για προπονητές. Σε όλες αυτές τις σχέσεις υπάρχει ο αποκαλούμενος μήνας του μέλιτος. Που δεν είναι ένας μήνας. Είναι πολλοί. Που μπορεί να είναι και χρόνια. Αλαφούζος και Ζιλμπέρτο, λοιπόν, αριβάρανε χθες για τη Νέα Υόρκη. Οπως και να το κάνουμε, ο Βραζιλιάνος είναι μια τεράστια ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Αλλο είναι να έχεις δίπλα σου τον Τάκη Φύσσα κι άλλο τον Ζιλμπέρτο Σίλβα. Οπως, μια ανάλογη περίπτωση, είναι ο Κριστιάν Καρεμπέ για τον Ολυμπιακό. Και πάμε τώρα στο διά ταύτα: Στον Παναθηναϊκό, τον πήρανε τον Ζιλμπέρτο για μόστρα ή για δουλειά; Για επαφές στην Αστόρια, μπας και βρούνε τίποτα λεφτά από ομογενείς επιχειρηματίες για τη Λεωφόρο είναι ο ιδανικός. Οπως στον Ολυμπιακό χρησιμοποιούν τον Καρεμπέ για βιτρίνα. Δεν τον έχουνε για να βγάζει καθημερινή δουλειά. Ο Ζιλμπέρτο, αντίθετα, φέρει τον τίτλο του τεχνικού διευθυντή. Το ότι πρόκειται για τεράστιο ποδοσφαιρικό μέγεθος το είπαμε. Δεν αμφισβητείται. Σχετικά με το παρελθόν. Σχετικά με το παρόν και το μέλλον, άγνωστο. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Αλλο «παίζω μπάλα» κι άλλο «σηκώνω τα μανίκια και δουλεύω». «Βγάζω σε καθημερινή βάση δουλειά». «Λάντζα». Καμία σχέση το ένα με το άλλο. Το ότι κάποιος έχει υπάρξει μεγάλος ποδοσφαιριστής δεν σημαίνει ότι έχει την προσωπικότητα, την υπομονή, τη διάθεση, την οξυδέρκεια να κουμαντάρει ένα ποδοσφαιρικό τμήμα. Αλλο είναι «ξέρω να βάζω γκολ» ή «ξέρω να μαρκάρω» κι άλλο να ασκώ διοίκηση και να έχω την ευθύνη τριάντα νοματαίων. Ιδωμεν.

ΕΡΩΤΗΣΗ
Πόσοι διεθνείς από τους 23 που επέλεξε ο Σκίμπε για τα φιλικά στην Αυστραλία είναι του Παναθηναϊκού;

Πηγή: Goal

Μπερμπάτοφ Ποδόσφαιρο Superleague ΠΑΟΚ SPORTS