Μία 20ετία πέρασε… Εκεί, δίπλα από τον πάγκο του Ολυμπιακού για τις ανάγκες του ρεπορτάζ των «ερυθρόλευκων», στο Super Sport πρώτα και μετά στα κανάλια novasports. Γνωρίσαμε μεγάλες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες, αλλά και αφανείς ήρωες. Θα χρειαζόμασταν μέρες πολλές για να αραδιάσουμε τις ιστορίες δίπλα από τον πάγκο. Αλλά κάποια στιγμή στο μέλλον θα πρέπει να γίνει αυτό.

Σήμερα αισθανόμαστε την ανάγκη να μιλήσουμε για έναν άνθρωπο με τον οποίο συνεργαστήκαμε για μία ολόκληρη εξαετία με υποδειγματικό τρόπο: εκείνος ως ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού και εμείς ως ρεπόρτερ των θεμάτων των «Πειραιωτών». Ο λόγος για τον Νταβίντ Φουστέρ που έπιασε Λιμάνι πριν από έξι χρόνια.

Όχι, δε θα σταθούμε στην αμφισβήτηση που γνώρισε ο Ισπανός στην εκκίνηση της καριέρας του από την πάντα απαιτητική εξέδρα. Ούτε στο γεγονός πως με την πάροδο του χρόνου, όχι απλώς γύρισε το κλίμα υπέρ του, αλλά κατέληξε να γίνει ένα από τα αγαπημένα «παιδιά» των φίλων των «ερυθρόλευκων». Διότι στο πρόσωπό του έβλεπαν έναν ποδοσφαιριστή ο οποίος έβαζε πάντα πάνω από όλους την ομάδα. Εγωισμό δεν είχε ποτέ. Και όποτε πατούσε το χορτάρι, έκανε κατάθεση ψυχής.

Θα μας επιτρέψετε να μιλήσουμε για τον Νταβίντ Φουστέρ που γνωρίσαμε έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Έναν άνθρωπο ο οποίος είχε πάντα το θάρρος να βγει και να μιλήσει σε δύσκολες βραδιές. Να επικοινωνήσει με τον κόσμο με ειλικρίνεια. Ένας άνθρωπος που πλημμύριζε από ευγένεια και είχε διάθεση ενσωματωθεί το γρηγορότερο δυνατό και στον υπερθετικό βαθμό στην ελληνική κοινωνία, ώστε να μπορεί να προσφέρει περισσότερα στον Ολυμπιακό.

Έσπευσε από νωρίς να ξεκινήσει μαθήματα ελληνικών, φθάνοντας στο σημείο να καταλαβαίνει τα πάντα. Σπουδαία υπόθεση η εκμάθηση της γλώσσας της χώρας που σε «φιλοξενεί». Διότι στην πορεία από μουσαφίρης, καταλήγεις πολίτης της. Και χωρίς υπερβολή, η Ελλάδα κατέληξε να γίνει η δεύτερη πατρίδα του.

Ο Φουστέρ αγάπησε τον Ολυμπιακό και αγαπήθηκε από όλους όσους σχετίζονται με την ομάδα του Πειραιά: τον κόσμο, τη διοίκηση, τους προπονητές και τους συμπαίκτες του. Ειλικρινά δε μπορούμε να βρούμε άνθρωπο ο οποίος να πει άσχημη κουβέντα για τον Ισπανό.

Στην περσινή φιέστα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ξέσπασε όταν τον ρωτήσαμε αν ο Ολυμπιακός είναι το σπίτι του. Με δάκρυα στα μάτια μίλησε στην κάμερα των καναλιών novasports. Από την πλευρά μας, ζώντας μία από τις πιο έντονες στιγμές του ρεπορτάζ των τελευταίων χρόνων, με δυσκολία παραμείναμε ψύχραιμοι. Εκείνο το βράδυ είχαμε γράψει το ακόλουθο κείμενο για το novasports.gr:

«Το ημερολόγιο δείχνει πια 4 Μαΐου του 2015. Η γιορτή - τίτλου του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ολυμπιακού στο εστιατόριο του γηπέδου Καραϊσκάκη πλησιάζει προς το τέλος της. Αποχωρούμε. Η αυτόματη πόρτα του ασανσέρ ετοιμάζεται να κλείσει. Τελευταία στιγμή ανοίγει για να μπούμε και εμείς. Πέφτουμε πάνω στον Εντινγκά και τις παλιοσειρές, τον Μέγερι και τον Φουστέρ.

«Νταβίντ, δεν πρόκειται να ξεχάσω τη συνέντευξη στη φιέστα», λέω στον Ισπανό. «Ούτε εγώ, ποτέ», απαντάει με τις λέξεις να βγαίνουν με δυσκολία από τα χείλη του. Τα μάτια του δεν είναι πια υγρά. Αλλά οι έντονες στιγμές που είχε ζήσει νωρίτερα στον αγωνιστικό χώρο του «σπιτιού» του, του φαληρικού γηπέδου, είναι σαφές ότι στριφογυρίζουν στο μυαλό του.

 Δίπλα του ο Μπάλας Μέγερι προσπαθεί να μείνει ψύχραιμος. Η διαδρομή με το ασανσέρ από τον 2ο όροφο έως το ισόγειο του Καραϊσκάκη μοιάζει με αιώνα.

«Ντελβίν, τελικά είσαι πολύ καλός χορευτής», λέμε στον αφρικανό αμυντικό μέσο για να ευθυμήσουμε λιγάκι. Αυτό ήταν. Όλοι ξεσπάνε και γελάνε. Αποφορτίζονται. Το είχαν ανάγκη, ειδικά οι παλιοσειρές.

Ειλικρινά, δεν ξέρουμε τι θα γίνει με την περίπτωση του Φουστέρ. Όμως, δεν χρειάζεται να κλάψει άλλο. Κατάφερε σε μία πενταετία να πορευτεί με αξιοπρέπεια, επαγγελματισμό και ήθος στον Ολυμπιακό για να μπει έτσι, μια για πάντα στις καρδιές των φίλων των «ερυθρόλευκων». Έκανε πραγματικότητα το παραμύθι των παιδικών του χρόνων (ευρωπαϊκές βραδιές, γκολ, τίτλοι και αναγνώριση).

Και επειδή στην ψυχή εξακολουθεί να είναι ένα μικρό παιδί, θα ήθελε να έχει happy end το σήριαλ της παραμονής του στους «Πειραιώτες». Ξαναλέμε, δεν γνωρίζουμε πως και πότε θα πέσουν οι τίτλοι τέλους στο παραμύθι. Όμως Νταβίντ, δεν χρειάζονται πια άλλα δάκρυα».

Τελικώς, έμεινε έναν ακόμη χρόνο. Στη φετινή φιέστα μπορεί να μην έκλαψε στην τελευταία συνέντευξη που μας παραχώρησε με την «ερυθρόλευκη» φανέλα, όμως ήταν και πάλι εμφανώς συγκινημένος. Μόλις την ολοκληρώσαμε, του ζήτησα να βγάλουμε μία φωτογραφία. Από ένστικτο περισσότερο, γιατί αισθανόμουν πως θα ήταν η τελευταία που θα παραχωρούσε ως παίκτης του Ολυμπιακού.

Αστειευτήκαμε λίγο. Χαμογελάσαμε. Και αποχώρησε για τα αποδυτήρια. Όταν έσβησαν τα φώτα και η κάμερα, σκέφθηκα πόσο τυχερός ήμουν που είχα τη δυνατότητα να συνεργαστώ με ένα τέτοιο επαγγελματία –υπόδειγμα- ποδοσφαιριστή. Εις το επανιδείν, με χαμόγελο Νταβίντ…

Πηγή: novasports.gr

Φουστέρ Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός