Στο Γαλλία-Ιρλανδία που ήταν ο...δικαστής;

Όπως, όταν γύρισε το ματς, το 2-1 της Γαλλίας να γίνει και 3-1, και 2-2. Όλα ήταν μέσα. Όλα παιζόντουσαν. Δεν ήσουν σίγουρος για τίποτα.

Όταν, μάλιστα, προηγήθηκε με πέναλτυ, με το καλημέρα η Ιρλανδία σκέφθηκα ότι η Γαλλία θα «τιμωρηθεί», θα πληρώσει το φόρο μιας πέτσινης νίκης της, πριν χρόνια. Είχε περάσει σε μουντιάλ ή, ευρω, δεν θυμάμαι με γκολ-χέρι του Ανρί, σε ματς μπαράζ Γαλλίας-Νότιας Ιρλανδίας στο Παρίσι.

Μαλακίες. Στο ποδόσφαιρο δεν παίζει αυτό που λέγεται δικαιοσύνη. Δεν αξίζει να πεις π.χ. ότι το χθεσινό 2-1 Γαλλίας-Ιρλανδίας ήταν...δίκαιο. Δεν ήταν δίκαιο. Δεν ήταν και άδικο. Είναι αντιποδοσφαιρικό να ζητάς... απονομή δικαιοσύνης στο γήπεδο. Δεν υπάρχει αυτό.

Το ποδόσφαιρο είναι για το... ποδόσφαιρο. Για να δω μπάλα εγώ ο θεατής. Αυτό θέλω. Να παίξουν, να τα δώσουν όλα και οι δύο αντίπαλοι. Δεν βλέπω αγώνα για να... δικάσω. Για να πω ότι το αποτέλεσμα είναι δίκαιο, είναι άδικο.

Και λέω ότι ήταν «οριακό» το ματς. Επειδή μπορούσε να κάτσει κι έτσι, κι αλλοιώς. Περισσότερο με κέρδισε το παιχνίδι διότι και οι δύο αντίπαλοι κατέθεσαν ψυχή. Το πάθος! Για να κερδίσουν, όχι να μη χάσουν.

Να σκεφθείς ότι το έργο έγινε με καύσωνα. Ντροπή! Απαγορεύεται να παίζουν καλοκαίρι τρεις η ώρα. Κι όμως, μέσα σε καυτή ζέστη πήρε φωτιά το παιχνίδι. Ήθελαν την πρόκριση όχι μονάχα οι διοργανωτές Γάλλοι αλλά και οι παίκτες της μικρής Ιρλανδίας. Γιατί, όχι. Στο ποδόσφαιρο ο καθένας έχει δικαίωμα να πάρει το καλύτερο. Και το παίρνεις αν πολεμήσει γι' αυτό.

Ο ''χολερικός'' προπονητής Φερνάντο Σάντος, διάβασε στο apodytiriakias.gr