Kαι τώρα, οι δυο τους! Ο,τι κι αν συμβεί στον τελικό της Κυριακής, όποιος κι αν σκοράρει, χάσει ή αποκρούσει πέναλτι, όποιος κι αν αποβληθεί ή χάσει γκολ που δεν χάνεται, η ιστορία θα γράψει ένα όνομα. Είτε «Κριστιάνο Ρονάλντο», είτε «Αντουάν Γκριεζμάν».

 Ούτε Ντεσάν, ούτε Σάντος. Ούτε Ζιρού και Πογκμπά, ούτε Νάνι και Ρενάτο Σάντσες. Ούτε Κονσιελνί και Εβρά, ούτε Πέπε και Κουαρέσμα. Θα γράψει CR7 ή «Μικρό Πρίγκηπα».

Και είναι γοητευτικό για την ιστορία αυτού του παράξενου Euro στη χώρα με τις αμέτρητες πληγές από τα «τυφλά» απανωτά τρομοκρατικά χτυπήματα, να ξεπηδά ένας παικταράς ανωτάτου επιπέδου. Να γεννιέται ένας leader. Ήταν ένα Euro που ξεκίνησε χωρίς νέους σταρς: Κριστιάνο, Μπέιλ, πάπαλα. Περιμέναμε μπας και φωτιστεί με λάμψη, περιλουστεί με οξυγόνο και ανθίσει ένας καινούριος. Και ήρθε – όχι ακριβώς από το πουθενά – ίσως ο ιδανικός.

Ένας Γάλλος που δεν έχει παίξει στη Γαλλία! Τον απέρριπταν λέει στις δοκιμές, επειδή ήταν κοντός και αδύνατος: αναιμικός. Πορτογαλικές οι ρίζες της καθαρίστριας νοσοκομείων μητέρας του, γερμανικές του δημοτικού υπαλλήλου πατέρα του. Στα 16 του, τον «τσίμπησε» η Ρεάλ Σοσιεδάδ σε τουρνουά νέων στο Παρίσι. Ο Γκριεζμάν δοκιμαζόταν στη Μονπελιέ: «έλα εδώ παιδί μου». Νέα δοκιμή στο Σαν Σεμπαστιάν, συμβόλαιο, εκκίνηση. Αυτή είναι η σύντομη ιστορία του 25χρονου που πέρασε και από τη Β’ Εθνική, έφτασε μέχρι την τέταρτη θέση της Primera πριν από δύο χρόνια και ώθησε τον Ντιέγκο Σιμεόνε να δώσει εντολή δαπάνης ύψους 30 εκατ. ευρώ για να τον πάρει στην Ατλέτικο Μαδρίτης, με την οποία συστήθηκε στο ευρύ φίλαθλο κοινό μέσω του Τσάμπιονς Λιγκ.

Έγραψε 202 συμμετοχές με 57 γκολ σε πέντε χρόνια το κοντέρ του στην Σοσιεδάδ, μαζί με τον Αγκιρέτσε, τον Κάρλος Βέλα, τον Σεφέροβιτς. Γράφει ήδη 107 ματς με 57 γκολ στην Ατλέτικο. Με παρτενέρ τον Μάντζουκιτς πέρυσι, τον Φερνάντο Τόρες εφέτος. Πήγε, όταν έφυγε για την Τσέλσι ο Ντιέγκο Κόστα. Πικράθηκε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ προ μηνός από τη Ρεάλ και τον Κριστιάνο (χαμένο πέναλτι μεταξύ άλλων), μα τώρα έχει δεύτερη ευκαιρία: να στερήσει από τον Πορτογάλο τη μεγαλύτερη και ίσως τελευταία αντίστοιχου επιπέδου στην καριέρα του.

Πώς προκρίθηκαν οι Γάλλοι

Για να τα καταφέρουν οι Γάλλοι εναντίον των παγκόσμιων πρωταθλητών, έπρεπε…

1. Να παίξουν με δύο επιθετικούς

2. Να σταματήσουν τη μηχανή της αντίπαλης μεσαίας γραμμής

3. Να είναι εύστοχοι στην τελική προσπάθεια

4. Να πάρουν «μεγάλο» ματς τουλάχιστον από 2-3 παίκτες

5. Να προηγηθούν, γιατί ανατροπή θα ήταν πολύ δύσκολη

6. Να κάνουν λάθη οι Γερμανοί

7. Να έχουν την τύχη με το μέρος τους

Τι συνέβη;

1. Ο Ντεσάν δεν φοβήθηκε: Ζιρού και Γκριζμάν από πίσω του, όχι εξτρέμ: κοντά στην περιοχή, μέσα στις αντεπιθέσεις.

2. Ο Ντεσάν ρίσκαρε με τον Καντέ στον πάγκο και τον Πογκμπά δεύτερο αμυντικό μέσο: γερμανική κυριαρχία στο 70% του αγώνα.

3. Οι Γάλλοι μπήκαν για να προηγηθούν, δεν τα κατάφεραν.

4. Από τους Γερμανούς έλειψε πάρα πολύ ο Γκόμες, δηλαδή το γκολ. Είτε από τον ίδιο, είτε από τους χώρους και τα κενά που θα δημιουργούσε.

5. Οι Γερμανοί επειδή δεν έχουν χιούμορ, λατρεύουν τον Νίκο Βαμβακούλα, ενίοτε τον αντιγράφουν και έδωσαν δεύτερο πέναλτι με χέρι στον αέρα (Μπότανεγκ με τους Ιταλούς, Σβαϊνστάιγκερ χθες).

6. Δεν είχαν Χούμελς, έχασαν και τον Μπόατενγκ με τραυματισμό στο 0-1, έκαψε αρκετά λάδια η μηχανή.

7. Εχασαν πέντε ευκαιρίες, είχαν σουτάρα στο δοκάρι (Κίμιχ), ακόμη και στο 0-1 και στο 0-2 οι Γάλλοι μύριζαν φόβο (αστείες καθυστερήσεις Παγέτ). Και στο 90’ να μείωναν, θα γινόταν χαμός στο τέλος!

8. Ο Ούγκο Λορίς ήταν καταπληκτικός συνολικά και έκανε καλύτερο ματς από τον Νόιερ που ευθύνεται (μαζί με όλους τους αμυντικούς) στο 0-2. Έξοχος και ο Κονσιελνί!

Όλα αυτά μαζί. Σαν να το ήθελε η αόρατη θεότητα του ποδοσφαίρου. Μα τελικά, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα είχε σημασία, αν δεν έκανε ο Γκριεζμάν το ματς της ζωής του. Όχι για τα δύο γκολ. Το ένα εξ αυτών, άλλωστε, επιτεύχθηκε από την άσπρη βούλα. Αλλά για τον τρόμο που σκορπούσε κάθε φορά που άγγιζε ή κινούνταν προς τη μπάλα, για τα ατέλειωτα τρεξίματά του, για το ασταμάτητο πρέσινγκ, για την οξυδέρκεια, το πάθος, την αφοσίωση, τις μάχες και το θάρρος του. Ναι, έχασε και ευκαιρίες! Χωρίς αυτόν, όμως, οι ατυχίες και οι ανοησίες των Γερμανών δεν θα είχαν φέρει στον τελικό τους Γάλλους. Διότι ήταν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ που δεν τους φοβόταν. Ακόμη κι όταν η μηχανή είχε βάλει τον αυτόματο και έπαιζε μονότερμα με τον Ζιρού να προσπαθεί να μαρκάρει τον Μπόατενγκ πίσω από τη μεσαία γραμμή, προς την περιοχή των γηπεδούχων…

Ίσως καλύτερα έτσι, διότι η ουσία είναι να το χαίρεται ο κόσμος και μου μοιάζει πιο δίκαιο να «μοιράζονται» τα τρόπαια. Η Γαλλία, άλλωστε ήταν από τα πρώτα παιχνίδια και παραμένει η πιο «ευχάριστη» για τον ουδέτερο φίλαθλο ομάδα του Euro. Kαι ο Γκριεζμάν προσωπικά, είναι αφάνταστα συμπαθής. Αύρα καθαρή! Ποδοσφαιρικής δροσιάς! Χωρίς ego και χαριτωμενιές, χωρίς προκλήσεις, τατού, σταριλίκι, επιτηδευμένη συμπεριφορά και μούφα χρυσόσκονη. Χωρίς μούσκουλα, πολλές – πολλές ντρίμπλες και φιοριτούρες. Ένας pure παικταράς. Θυμίζει σε πολλούς και το παλιό, καλό, αυθεντικό και αγαπημένο «7», αυτό που λατρέψαμε ο καθένας στην ομάδα του!

Οι πολλοί δεν ήθελαν τους Γερμανούς, οι Ισπανοί χόρτασαν, οι Ιταλοί έχουν πάρει μπόλικα. Καλύτερο για το ποδόσφαιρο να βρουν τέσσερις ημέρες ηδονής ακόμη κι αυτοί που δεν ξέρουν πώς να πανηγυρίσουν και αντιγράφουν τα «χέρια» των Ισλανδών που εμείς εδώ στο Νότο το δοκιμάζουμε από τα… παιδικά τουρνουά, ή να το σηκώσουν οι Πορτογάλοι για πρώτη φορά στην ιστορία τους.

Για να είμαι ειλικρινής, το προαίσθημα λέει Πορτογαλία. Το προαίσθημα και η μαγική αλληλουχία. Oι Ιταλοί απέκλεισαν τους Ισπανούς. Οι Γερμανοί τους Ιταλούς. Οι Γάλλοι τους Γερμανούς.

What’s next;

Πηγή: sport24.gr

Euro 2016 Ποδόσφαιρο SPORTS