O Μάρκους Μπεργκ δεν επρόκειτο να… φύγει από τον Παναθηναϊκό στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο. Το συμβόλαιό του έληγε το 2018 και αυτή είναι η σεζόν στην οποία θεωρεί ότι έχει γύρω του συμπαίκτες με τους οποίους η ομάδα του μπορεί να συναγωνιστεί επάξια τους ανταγωνιστές της.

Γιατί, όμως, έχει τη δική της ξεχωριστή σημασία μια συμφωνία η οποία κατά πολλούς λαμβάνει στα media πολύ μεγαλύτερες από τις πραγματικές διαστάσεις της, εφόσον κατοχυρώνει τη συνεργασία Παναθηναϊκού και παίκτη μόνο για έναν επιπλέον χρόνο, μέχρι το καλοκαίρι του 2019;

Τα οφέλη για τους Πράσινους από το deal με τον Μπεργκ δεν περιορίζονται εντός αγωνιστικού χώρου. Ίσως, μάλιστα, να είναι περισσότερα και σημαντικότερα τα αφανή κέρδη του club εκτός γηπέδου. Και εξηγούμαστε…

Ο Παναθηναϊκός έχει για ΠΡΩΤΗ φορά τον καλύτερο παίκτη του ΑΠΟΛΥΤΑ ικανοποιημένο. Δηλαδή και οικονομικά στα χάι του (με απολαβές άνω του ενός εκατ. ευρώ ετησίως καθαρά), και Νο 1 στο ρόστερ (εν αντιθέσει με την περυσινή σεζόν, όταν προηγούνταν οι Σάντσεθ – Εσιέν που πρόσφεραν λιγότερα) και ποδοσφαιρικά σούπερ, διότι νιώθει ότι αγωνίζεται πλέον σε ομάδα του «επιπέδου» του. Και οι τρεις παράμετροι ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ δεν συνδυάστηκαν ποτέ στην τριετία του.

Ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά δεν κινδυνεύει να χάσει τον Μπεργκ λόγω «ξενερώματος». Μέχρι τώρα αυτός ήταν ο βασικός κίνδυνος. Είτε ο μνηστήρας λεγόταν Αλ Αχλί που του έστρωνε πέρυσι περίπου 2 εκατ. ευρώ ετησίως και το κοσμοπολίτικο Ντουμπάι στα πόδια του, είτε λεγόταν Λάτσιο, η οποία την ύστατη στιγμή εφέτος αποφάσισε «Ιμόμπιλε». Εσείς τι λέτε; Δεν θα δελεαζόταν η κυρία Ρίνγκμπλομ από τη Ρώμη αν είχε κατατεθεί τελικά η πρόταση από τον Λοτίτο και τον Τάρε;

Για πρώτη φορά επίσης ο Παναθηναϊκός «κατοχυρώνεται» έναντι του Νο 1 περιουσιακού στοιχείου του. Σε πολλούς 5,5 εκατ. ευρώ που θα μπουν στο ταμείο του αν βρεθεί πρόταση που θα καλύψει τη συνολική ρήτρα (10 εκατ. ευρώ) για να αποκτήσει τον Μπεργκ, φαίνονται λίγα. Και ίσως είναι. Ξεχνούν όμως, πως ο φουλ μνημονιακός Παναθηναϊκός του 2013 χάρη στους χειρισμούς του Νίκου Νταμπίζα τον είχε αποκτήσει από το Αμβούργο χωρίς να δώσει ούτε ένα ευρώ! Με «έκπτωση», ασφαλώς, το μόλις 52,5% των δικαιωμάτων του.

Δεν υπάρχουν πολλές ομάδες που θα δώσουν τόσα χρήματα για να αποκτήσουν έναν 31χρονο (του χρόνου πια…) Σουηδό φορ που δεν έκανε κάτι σπουδαίο στο Euro και διαπρέπει στο υποτιμημένο ελληνικό πρωτάθλημα. Κάτι, τέτοιο, ωστόσο, δεν αποκλείεται 100%. Ειδικά αν ο Μπεργκ, όντας βασικός πλέον στην Εθνική Σουηδίας μετά την αποχώρηση του Ζλάταν, συνεχίσει να «κολλάει» γκολάρες όπως εναντίον της Ολλανδίας και στο Europa League συνεχίσει «ζεστός», όπως εναντίον του Άγιαξ… Στην Ελλάδα όσα γκολ κι αν βάλει, η τιμή του δεν πρόκειται να αυξηθεί. O Σισέ στα ντουζένια του και σε καλύτερη οικονομικά εποχή είχε φύγει με 47 γκολ/61 ματς Σούπερ Λίγκας αντί 5 εκατ. ευρώ στη Λάτσιο... Τα χρήματα που θα λάβει ο Παναθηναϊκός στην περίπτωση καταβολής της ρήτρας θα του δώσουν το δικαίωμα να αποκτήσει έναν ισάξιο φορ και θα είναι καθαρά θέμα επιλογής παίκτη πλέον…

Ο Παναθηναϊκός «δένει» για έναν επιπλέον χρόνο, μέχρι τα 33 του (παραπάνω δεν θα ήταν λογικό, διότι στα 34 του μπορεί να είναι… άλλος Μπεργκ) τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ επιθετικό κλάσης του με ΔΕΔΟΜΕΝΗ προοπτική. Ο Ιμπάρμπο και ο Εμποκού είναι δανεικοί, ο Λέτο δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε διαδοχικά 90λεπτα, ο Ρινάλντι δεν είναι Μπεργκ…

Η συμφωνία περνά το μήνυμα στην ποδοσφαιρική αγορά για την ενισχυόμενη δυναμική ενός club που τρέχει ακόμη σε μεταβατικό στάδιο και για την αξιοπρεπή συνέχειά του. Σίγουρα πολύ μακριά από τα ευρωπαϊκά στάνταρντς της εποχής Βαρδινογιάννη και της πολυμετοχικότητας, αλλά όχι πια με «ταβάνι» τις 500.000 ευρώ στο ρόστερ. Δεν γνωρίζω τι θα κάνει ο Γιάννης Αλαφούζος αν έρθει μια πρόταση από Ρώσους ή Κινέζους για τον Παναθηναϊκό. Γνωρίζω ότι το club οικονομικά είναι πολύ πιεσμένο λόγω της αύξησης του μπάτζετ (παρότι οι συμφωνίες για τους νέους παίκτες δεν ήταν ασύμφορες στην πλειονότητά τους όπως οι περυσινές – χαρακτηριστικό παράδειγμα το «pay as you play» συμβόλαιο του Λεντέσμα) και ότι η πρόκριση στους ομίλους του Europa League ήταν «σωσίβιο». Όμως το νέο συμβόλαιο του Μπεργκ δείχνει στην αγορά ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να κρατά τους παίκτες που θέλει και διαχέει το σινιάλο της δημιουργίας ομάδας με στόχο τον πραγματικό πρωταθλητισμό. Μπορεί να είναι «μαγνήτης» για περισσότερους καλούς παίκτες…

Η συμφωνία διαχέει ενδοφλεβίως και αφανώς μπόλικους κόμπους δεσμού στο αποδυναμωμένο νήμα της σχέσης οπαδού – ομάδας. Οπαδού, όχι απαραιτήτως του πιο «πιστού» και φανατικού, αλλά του «απλού» κατόχου εισιτηρίου διαρκείας, του περιστασιακού επισκέπτη της Λεωφόρου, του οπαδού της επαρχίας που παρακολουθεί όλα τα ματς στη Nova και τον ΟΤΕ TV. Ο Μπεργκ είναι για όλους ο Νο 1. Ενισχύεται η τόσο εύθραυστη μα τόσο θεμελιώδης αίσθηση για μια καλή πορεία οποιασδήποτε ομάδας του «κάτι καλό γίνεται». Θα φανεί το μέγεθός της και η σημασία της στις «στραβές», όταν πάντα δοκιμάζονται οι αντοχές και τα αντισώματα του οργανισμού.

Προκύπτει σαφές σημείο αναφοράς για τον φίλο του Παναθηναϊκού ο οποίος δυσαρεστείται με το 90% των αλλοδαπών στο ρόστερ και με τις διαδοχικές αλλαγές παικτών από χρονιά σε χρονιά. Πλέον σπανίζουν στις ελληνικές ομάδες οι παίκτες – «σύμβολα», οι προσωπικότητες με τις οποίες δένεται το κοινό στο οποίο «αναφέρεται» κάθε club. Σπανίζουν οι top class Έλληνες διότι (θέλουν και) φεύγουν στο εξωτερικό, σπανίζουν και οι top ξένοι, οι οποίοι συνήθως μένουν για 2-3 χρόνια. Σε πολλούς οπαδούς – ειδικά άνω των 40 ετών που είχαν συνηθίσει… αλλιώς – δεν αρέσει η ταυτότητα ενός Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού – ΠΑΟΚ ή μιας ΑΕΚ που αλλάζουν κάθε χρόνο το 50% του έμψυχου δυναμικού τους και δεν έχουν έστω 4-5 παίκτες ως πιστά στοιχεία «ταυτότητας» της ομάδας. Ο Μπεργκ είναι πλέον μια από τις εξαιρέσεις.

Διαχέεται αίσθημα αξιοκρατίας και δικαιοσύνης εντός των αποδυτηρίων, όχι μόνο λόγω της ποιότητας, αλλά και λόγω του επαγγελματισμού και του χαρακτήρα του Μπεργκ, τον οποίο έχουν όλοι οι παίκτες πολύ ψηλά στη δική τους κλίμακα ιεραρχίας. Μια κλίμακα που είναι συνήθως και πιο αξιόπιστη συγκριτικά με την αντίστοιχη των οπαδών ή των δημοσιογράφων. Πέρυσι είχε… χαθεί η μπάλα σ’ αυτόν τον τομέα με τα χρήματα που δόθηκαν σε (για) τους Σάντσεθ – Εσιέν – Βέμερ – Αμπέντ, για να μην αναφέρω και τους αδελφούς Βλαχοδήμους…

Τόνωση στην ψυχολογία και του Αλαφούζου και κυρίως του Στραματσόνι για την προοπτική του club! Όταν οι leaders νιώθουν καλά μετά από μια επιτυχία εντός ή εκτός αγωνιστικού χώρου, υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες για μια συνολικά καλύτερη πορεία της εταιρείας. Βελτιώνεται συνολικά η ατμόσφαιρα και δημιουργούνται ευνοϊκότερες προϋποθέσεις για καλύτερη λειτουργία του club. Δεν είναι «αξίωμα», είδαμε τι συνέβη στον Παναθηναϊκό και μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου, όταν είχαν ληφθεί λανθασμένες αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα. Η δυσκολία του deal, όμως, (μην νομίζετε ότι ήταν κάτι… εύκολο) σε συνδυασμό με το θετικό αποτέλεσμα, είναι «ντόπα» για όλους…

Πηγή: sport24.gr

Μπεργκ Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS