Για τον Τιμούρ τα ξέραμε εδώ και καιρό. Από την τριάρα στο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Σε ξεφτίλισε ο Ολυμπιακός; Εφυγες. Μιλάμε για σκέψη που δε τη βρίσκεις ούτε στο Αττικό Πάρκο, δίπλα στο προπονητικό των Σπάτων.
Ο Δημήτρης Μελισσανίδης είπε ότι με τον Γεωργιανό δεν έχει τίποτα προσωπικό. Θέλει -λέει- η ΑΕΚ να παίζει μπαλάρα. Ο σκύλος είναι μαζί του σε αυτό. Πιστό σκυλί. Και μπαλάρα να παίξει και γκολάρες να βάλει και παιχταράδες να φέρει και ρότα ν’ αλλάξει μετά τη φουρτούνα που τον έπιασε στο λιμάνι.
Τα ίδια και με τον Γιαννακόπουλο. Ο καλός στρατιώτης Αργύρης Πεδουλάκης που γύρισε πέρυσι, έφερε τα πάνω-κάτω, συμμάζεψε τα ασυμμάζευτα του Τζόρτζεβιτς, σήκωσε το κυπελλάκι κι από στρατιώτης έγινε μέσα σε μια νύχτα ο στρατηγός που θα σχεδιάσει τις νίκες στον πόλεμο της Α1 και της Euroleague.
Τελικά θέλουν να μας πουν τι συμβαίνει; Ξέρουν τι κάνουν ή μόνο ξέρουν να δαγκώνουν την ίδια τη σάρκα τους; Οι ίδιοι δεν είναι που τους εκθείασαν όταν κατέληξαν στα πρόσωπά τους; Εκείνοι δεν τους εμπιστεύτηκαν τα λεφτά τους; Βρίσκονται άλλα πρόσωπα πίσω από τις επιλογές τους; Σαφώς και υπάρχουν σύμβουλοι. Το γνωρίζουμε και τους γνωρίζουμε. Άνθρωποι με λουράκι στο λαιμό, που περιμένουν κάθε μήνα τη λιχουδιά του παχυλού μισθού, την ανταμοιβή για τη σκυλίσια αφοσίωση.
Μελισσανίδης και Γιαννακόπουλος έκαναν λάθος. Όχι για τη σούπερ δουλειά που (δεν) έδειξαν οι δύο προπονητές. Οφειλαν να στηρίξουν τους προπονητές τους. Είχαν υποχρέωση να εμπιστευτούν τις επιλογές τους και να επιμείνουν στις αποφάσεις τους. Να δώσουν χρόνο στον ίδιο τους τον εαυτό, όπως κάνουν με τις άλλες υγιείς και επικερδείς επιχειρήσεις τους, που αποδεικνύουν την ευφυία τους.
Διότι αυτό είμαστε: οι επιλογές μας. Πριν λοιπόν γαβγίσει το κάθε αφεντικό, ας δαγκώσει λίγο τη γλώσσα του και κυρίως τον εγωισμό του «όλα τα ξέρω κι όλα τα μαχαιρώνω».