Λαμπάδα ίσα με το μπόι του Σωκράτη!

Δεν θυμάμαι τα τελευταία 15 χρόνια να έχει γλιτώσει την ήττα η Εθνική κάνοντας τόσο κακό ματς. Ίσως ο ιστορικός ημιτελικός με την Τσεχία, αλλά και πάλι τότε είχαμε τσαγανό και αυτοπεποίθηση. Το βράδυ της Κυριακής τι ακριβώς είχαμε στο Φάληρο;

ΤΥΧΗ. Τύχη να πάει η μπάλα στο αριστερό πόδι του Τζαβέλα, αυτός να ζυγίσει και να σουτάρει εκεί που "πηδάνε οι αράχνες". Με τρόπο βγαλμένο για video με highlights. Δέκα φορές να το ξαναδοκιμάσει τόσο τέλεια δεν θα το πετύχει ξανά.

ΗΡΩΑΣ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ
Τι έγινε, όμως, για να φτάσουμε στο ονειρικό γκολ του Τζαβέλα στο 5ο λεπτό των καθυστερήσεων; Είδαμε ένα παιχνίδι που υπό φυσιολογικές συνθήκες έπρεπε να λήξει 0-3, αλλά πήραμε βαθμό. Είδαμε ένα παιχνίδι κόντρα σε μία ομάδα βγαλμένη από τη δεκαετία του '80, με παικταράδες στο χορτάρι, με προσωπικές και ομαδικές ενέργειες και τον Παπασταθόπουλο να προσπαθεί να σπάσει το κορμί του σε δέκα κομμάτια για να τα προλάβει όλα. Τον κακό Μανιάτη, τον κουρασμένο και ανήμπορο να ακολουθήσει τη ροή του ματς Σάμαρη, τον έξω από τα νερά του Σταφυλίδη, τον εντελώς μοναχό Μήτρογλου και τον αξιόμαχο Φορτούνη.

Ματσάρα ήταν αυτή που είδαμε στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Ματσάρα που τα είχε όλα. Φάσεις, γκολ, ένταση, αποβολές και ψευτομαγκιές στην εξέδρα. Και από τη μία και από την άλλη πλευρά. Με το "Τζέκο μπινέ π.....ς γιε" να συνθέτει ίσως την πιο καλτ εικόνα που έχουμε παρακολουθήσει σε ελληνικό γήπεδο. Και μέσα σε όλα αυτά έναν Σκίμπε που έκανε ό,τι μπορούσε για να μην πάρει έστω βαθμό η Ελλάδα. Άργησε να βάλει τον Καρέλη, δεν δοκίμασε νωρίτερα τον Γιαννιώτα, ουσιαστικά αχρήστευσε τον Σταφυλίδη.

ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΛΑΘΗ
Οι διεθνείς πρέπει να ανάψουν μια λαμπάδα ίσα με το μπόι του Παπασταθόπουλου για το 1-1. Όχι του Τζαβέλα. Του Παπασταθόπουλου. Του μοναδικού που "έφτυσε αίμα" στο χορτάρι και θυσίασε ακόμα και την κοινή θέα του εσωρούχου για να δει την ελληνική ομάδα να αποφεύγει την ήττα. Είπαμε, οι Βόσνιοι ήταν καλύτεροι, άξιζαν τη νίκη, αλλά η Ελλάδα σώθηκε από μπελάδες την ύστατη στιγμή.

Πάει αυτό τώρα. Σκίζουμε τη σελίδα και προχωράμε. Από το τίποτα πήραμε το Χ, κάνουμε τον σταυρό μας και αφού ηρεμήσουμε και ανασυνταχθούμε, περιμένουμε του χρόνου το Βέλγιο για το θαύμα. Υπερβολικός χαρακτηρισμός, αλλά αυτοί οι διαόλοι φαίνονται ανίκητοι και με τρομερή αυτοπεποίθηση. Εμείς ανίκητοι δεν είμαστε, από αυτοπεποίθηση καλά πάμε (όχι στο μέγιστο βαθμό), ψυχολογία έχουμε, ας κοιτάξουμε να διορθώσουμε και τα κακώς κείμενα και μπορούμε να ελπίζουμε.

ΥΓ: Αυτοί που φώναζαν υπέρ του Ολυμπιακού στην αρχή του αγώνα προφανώς δεν χορταίνουν από τα παιχνίδια της ομάδας τους και είπαν να δείξουν πόσο γ...ω είναι και σε ματς της Εθνικής, ε;

ΥΓ2: Η εικόνα του Τζαβέλα να πανηγυρίζει έξαλλα στο γήπεδο Καραϊσκάκη και τον κόσμο να τον αποθεώνει, είναι ό,τι πιο σουρεάλ είδαμε και καταγράφεται στα ασύλληπτα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

ΥΓ3: Οχι πως οι Βόσνιοι είναι καλά παιδιά, αλλά κι εμείς δεν πήγαμε πίσω, έτσι; Οπαδοί και δημοσιογράφοι έβγαλαν ποιότητα στα social media με τη λήξη της αναμέτρησης. Προφανώς γιατί ήταν η Ελλάδα και μας σώζει η ψευτοεθνικοφροσύνη. Γιατί εγώ θυμάμαι πως τέτοιες συμπεριφορές σε παιχνίδια Super League τις καταδικάζαμε. Ή κάνω λάθος;

ΥΓ4: Μας έφτιαξε η εικόνα να βλέπεις όλους τους ποδοσφαιριστές (αυτούς που ήταν στο χορτάρι κι αυτούς που ήταν στον πάγκο) να πανηγυρίζουν έξαλλα το γκολ του Τζαβέλα. Μας έφτιαξε που έβγαλαν κλίμα οικογένειας. Μας χάλασε η ελληνική ψευτομαγκιά με τις χειρονομίες των διεθνών προς την αντίπαλη εξέδρα.

ΥΓ5: Η παρουσία του Τσίπρα ήταν ευκαιρία για τρολάρισμα, αλλά ο ίδιος έστειλε μήνυμα για τις προθέσεις του σχετικά με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το αν θα καταφέρει να ξεβρωμίσει το τοπίο θα δείξει. Το παρελθόν του (μνημόνια, ΕΝΦΙΑ κτλ) δεν σε κάνει να αισιοδοξείς, αλλά όσο ζούμε ελπίζουμε...

Πηγή: contra.gr