Όταν πανηγυρίζουν μαζί Μανιάτης και Τζαβέλλας...

Γράφει ο Σταύρος Γεωργακόπουλος

Όχι, δεν έπαιξε καμιά μεγάλη μπάλα η Εθνική μας ομάδα. Τον βαθμό δεν τον πήρε επειδή έβαλε κάτω τους Βόσνιους και τους έδειξε ποιος είναι το «αφεντικό» του ματς. Η ισοπαλία ήρθε, επειδή στο δεύτερο ημίχρονο οι διεθνείς μας θύμισαν κάτι από τις ομάδες του Ρεχάγκελ και του Σάντος. Είχαν μαχητική ψυχή, τα έδωσαν όλα, δεν κώλωσαν πουθενά και δικαιώθηκαν πανηγυρικά.

Δεν έχει το ταλέντο των Βόσνιων η Ελλάδα σε κάποιες θέσεις. Έχει τα κενά της, έχει τις αδυναμίες της. Ακόμη, όμως, κι όταν «κουφάναμε» τον πλανήτη και πήραμε το Εuro υπήρχαν ομάδες με υλικό πολύ καλύτερο από το δικό τους. Ίσως και να είχαν καλύτερες ομάδες. Δεν ξεχείλιζαν, ωστόσο, από πάθος, αυτό που έβγαλε η Εθνική μας στο δεύτερο ημίχρονο.

Από πλευράς τακτικής το παιχνίδι δεν χωράει ιδιαίτερη ανάλυση. Το 4-4-2 που επέλεξε ο Σκίμπε είχε πολλές αστοχίες και οι Βόσνιοι τις αξιοποίησαν όλες. Ο φιλότιμος Μανιάτης δεν έχει παιχνίδια στα πόδια του και αντέχει το πολύ 60 λεπτά. Ο Σάμαρης είναι ακόμη ανέτοιμος. Μια ταχύτητα πιο αργός σε σκέψη, σε δημιουργία, σε εκτέλεση. Στα υπέρ του είναι, πάντως, το γεγονός ότι πάλεψε ακόμη και μέσα από τα λάθη του. Δεν κρύφτηκε, δεν τον πήρε από κάτω. Πρώτα τσακαλώθηκε και μετά δικαιώθηκε. Δεν σταμάτησε ακόμη κι όταν δεν του έπιανε τίποτα...

Και η επιλογή με ακραία χαφ τον Μάνταλο και τον Σταφυλίδη δεν ευνόησε τα πλάνα του Γερμανού κόουτς. Ο Μάνταλος δεν μπορεί στις πτέρυγες, ο Φορτούνης, επίσης, άρα κάποιος έπρεπε να θυσιαστεί. Ο Σταφυλίδης που ξεχειλίζει από ενέργεια και είναι τεράστιος μαχητής, επίσης, δεν ξέρει τη θέση του αριστερού εξτρέμ. Ο Μήτρογλου δεν βρέθηκε σε καλή βραδιά, δεν ήταν και τυχερός σε δύο φάσεις που θα μπορούσε να σκοράρει. Ο Τοροσίδης, επίσης, δεν έχει τη σπιρτάδα και την έκρηξη παλιότερων χρόνων...

Απέναντί τους ήταν μια ομάδα με τον Τζέκο να παραδίδει μαθήματα για τη θέση του σέντερ φορ ακόμη κι έξω από την περιοχή (σ.σ. άλλαζε παιχνίδι ακόμη και με το αριστερό λες κι έπαιζε 10άρι). Ένας «γλυκός» Ιμπίσεβιτς να συμμετέχει παντού στην επιθετική ανάπτυξη. Ο «κακομαθημένος» (σ.σ. συνεχείς διαμαρτυρίες και «θέατρο») Πιάνιτς, είναι απίστευτα χαρισματικός χειριστής της μπάλας. Οι δύο ακραίοι χαφ Λούλιτς και Χαϊροβιτς όργωσαν τις πτέρυγες. Ο «κόφτης» Γιάγιαλο, «μηχανάκι» ήταν παντού στο άξονα. Οι δύο μπακ, Βράνιες και Κολάσινατς, κορμιά και τσαμπούκια απίστευτα, με εμπειρία. Ο Μπέγκοβιτς, γκολκίπερ της Τσέλσι «βράχος». Μόνο με «κανονιά» όπως αυτή του Τζαβέλλα θα έτρωγε γκολ.

Κόντρα σε μια ομάδα με γερούς και έμπειρους παίκτες, αλληλοκαλύψεις στα μαρκαρίσματα και άμεσες ανακτήσεις της μπάλας, οι διεθνείς μας μπήκαν στο παιχνίδι λες και βλέπαμε σε επανάληψη το πρόσφατο φιλικό με τη Λευκορωσία. Νωθροί, μπλαζέ, άνευροι, συνεχώς δεύτεροι στη μπάλα και στις μονομαχίες, χωρίς συγκέντρωση και ηρεμία. Όλα αυτά έγειραν την πλάστιγγα στη μεριά των Βόσνιων. Όταν δεν μπορείς να αλλάξεις τρεις πάσες, είναι σα να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου στον κλέφτη, να έρθει να το παραβιάσει.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ
Μόνο ο ένας και μοναδικός Σωκράτης Παπασταθόπουλος, με βοήθειες από τον, επίσης, ψυχωμένο Κυριάκο Παπαδόπουλο στάθηκαν στο ύψος τους στα πρώτα 45'. Ειδικά ο πρώτος ήταν συγκλονιστικός. Στόπερ «τοπ κλας» για να ξυπνήσει τους υπόλοιπους έκανε μια κούρσα 50 μέτρων με τη μπάλα στα πόδια και πέρασε σαν σταματημένους τέσσερις αντιπάλους για να τον γκρεμίσει με φάουλ και κίτρινη ο πολύπειρος Σπάχιτς. Ο αντίπαλος στόπερ δηλαδή, έξω από την περιοχή του...

Πάλι καλά που δεχθήκαμε μόνο ένα γκολ στο πρώτο μέρος. Μείναμε ζωντανοί, αλλά με ανάλογη εμφάνιση, δεν θα είχαμε καμία τύχη. Στο δεύτερο, επειδή προφανώς είχαμε... γκάζια στα αποδυτήρια, επέστρεψε μια ομάδα μαχητών. Μια ομάδα που για να τη νικήσεις θα πρέπει να ματώσεις. Να πεθάνεις στο γήπεδο. Αυτό έκαναν οι διεθνείς μας. Πέθαναν στο γήπεδο. Κόντρα στην κακή τους απόδοση, τα λάθη του Σκίμπε τις ατομικές και ομαδικές αδυναμίες.

Τα πόδια άρχισαν να μπαίνουν στη φωτιά. Οι Βόσνιοι κατάλαβαν γρήγορα ότι μπορούμε κι εμείς να παίξουμε ξύλο. Κι εκείνοι δεν κώλωσαν, αλλά δεν τους άρεσε κιόλας. Άρχισαν να εκνευρίζονται όταν σε κάθε φάση ένιωσαν ότι ένας Έλληνας πάει να τους αρπάξει από το σβέρκο να κυνηγήσει την κάθε μπαλιά, να κάνει φάουλ, να σκοτωθεί για να κερδίσει μια διεκδίκηση.

Κι επειδή οι περισσότεροι από τους Βόσνιους είναι και μεγάλα παιδιά, οι επισκέψεις τους στην περιοχή του Καρνέζη αραίωσαν. Έχασαν πάλι δύο καλές ευκαιρίες μία με τον Τζέκο (έπεσε στα πόδια του ο Καρνέζης) κι άλλη μία με τον Ιμπίσεβιτς (κοντινή κεφαλιά άουτ), αλλά η δική μας ομάδα απείλησε περισσότερο.

Κράτησε μπάλα, βελτίωσε τα ποσοστά της, πήρε μέτρα στο γήπεδο, απέκτησε πλάτος στην επίθεση μετά την είσοδο του πολεμιστή Γιαννιώτα, έβγαλε ενέργεια... Και στο δοκάρι του Φορτούνη θα μπορούσε να έρθει η ισοφάριση και στην ευκαιρία του Μήτρογλου από κοντά που είχε άλλη μία και στο πρώτο μέρος, αλλά η μπάλα έφτασε στα πόδια του από τύχη πριν τον σταματήσει ο Μπέγκοβιτς.

ΜΑΖΙ ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ
Η Εθνική μας μπορεί και να έχανε. Μπορεί να μην ισοφάριζε ποτέ. Το παιχνίδι το έστυψε, όμως, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το διεκδίκησε μέχρι τέρμα. Με κατάθεση ψυχής, με πάθος, με τσαμπουκά, με τσαγανό. Και πριν αλλά και μετά από τις δύο κόκκινες (Τζέκο, Παπαδόπουλος). Έδειξε αντανακλαστικά από τον πάγκο και ο Σκίμπε όταν οι Βόσνιοι άρχισαν και λόγω ηλικίας να μένουν από δυνάμεις. Και ο Καρέλης βοήθησε. Και η επιλογή να περάσει στόπερ ο Τζαβέλας και μπακ ο ακούραστος Σταφυλίδης.

Όλοι πάλεψαν σαν σκυλιά στο δεύτερο ημίχρονο. Ορμούσαν ξανά και ξανά. Δεν παραδόθηκαν, δεν εγκατέλειψαν τη μάχη. Μπουνιά εσύ, μπουνιά κι εγώ. Κι όποιος αντέξει. Τελικά η τύχη μας χαμογέλασε επειδή την κυνηγήσαμε μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Αυτή είναι η Εθνική που θέλουμε που γουστάρουμε που μας γεμίζει. Δεν έχουμε τους καλύτερους παίκτες του κόσμου, τις κορυφαίες επιλογές, τις πολλές εναλλακτικές.

Όταν, όμως, αυτή η ομάδα παίζει στα... κόκκινα είναι να τη φοβάσαι. Επειδή τον κλεφτοπόλεμο τον ξέρει καλά, όπως και τη μάχη σώμα με σώμα. Κι αν συνεχίσει έτσι, να «δαγκώνει» στο όριο, όσο κι όπως μπορεί, να τη... φοβάστε. Γιατί θα κάνει κι άλλες ζημιές. Θα τις κάνεις επειδή είναι ξανά ομάδα. Με τα καλά και τα άσχημά της έγινε πάλι ΟΜΑΔΑ.

Κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε ξανά τι έγινε στον τσαμπουκά που έφερε τις δύο κόκκινες, αλλά και τι ακολούθησε το γκολ του Τζαβέλλα. Δεν πανηγύρισαν μόνο όσοι έπαιζαν, αλλά όλοι. Βασικοί, ρεζέρβες, φροντιστές, ακόμη κι όσοι είχαν βγει. Γροθιά! Ναι ρε μάγκες. Όταν πανηγυρίζουν, μαζί ο Μανιάτης με τον Τζαβέλα και τον Φορτούνη, ο Μήτρογλου με τον Σταφυλίδη κι όλοι είναι «ένα», η Εθνική Ελλάδας όλα τα μπορεί! Το έχει αποδείξει, άλλωστε, ουκ ολίγες φορές...

Πηγή: contra.gr