Mεγάλη μπάλα μόνο με τον Αναστασίου – Στον τελικό με ΠΑΟΚ ήμουν μέσα, νόμιζα ότι έβλεπα ...Λίβερπουλ!

Για κάποιο περίεργο λόγο τα πιο μαλακισμένα γνωμικά είναι και εκείνα που λένε τις μεγαλύτερες αλήθειες. Όπως αυτό που υποστηρίζει ότι ποτέ δεν καταλαβαίνεις το καλύτερο ώσπου να σου τύχει το χειρότερο.

Βλέπε την περίπτωση Γιάννη Αναστασίου και την πορεία του στον Παναθηναϊκό, αυτές τις δυόμιση σαιζόν από τότε που ανέλαβε την ομάδα το δεκατρία ως τότε που την παρέδωσε το δεκαπέντε. Στα χεράκια του εξολοθρευτή Στραματσόνι, που ανάγκασε τον Λυμπερόπουλο να ορκίζεται ότι «θα ξαναγίνουμε μεγάλοι». Να είσαι Παναθηναϊκός, να το ακούς και να πίνεις όλη την κάβα του «Ψυχιατρείου» μπας και στανιάρεις…

Για τον Αναστασίου λέγαμε όμως. Για το πώς παρέλαβε μια ομάδα από το μηδέν, από τις στάχτες της πολυμετοχικότητας, με μπάτζετ για γέλια (ή για κλάματα, ό,τι προτιμάτε), με παίκτες λεγεωνάριους που τους μισούς τους θεωρούσανε ξοφλημένους και τους άλλους μισούς άμπαλους, με τον κόσμο αγανακτισμένο και έξαλλο να απαιτεί κεφάλια σε πρώτη ευκαιρία και τη Λεωφόρο έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Μέσα ήμουνα, τα έβλεπα, το διαρκείας το είχα πάρει στη Θύρα 1 για να είμαι κοντά στη 13 και να αφουγκράζομαι το σφυγμό του κόσμου.

Και είδα και καλά και είδα και μέτρια και είδα και άσχημα. Κι αυτό που έχω να πω είναι ένα: Μεγάλη μπάλα τις τελευταίες τέσσερις σαιζόν στον Παναθηναϊκό είδαμε μόνο επί Αναστασίου! Με αποκορύφωμα τον τελικό του κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ, που νόμιζες ότι στο γήπεδο έπαιζε καμιά Λίβερπουλ και όχι ένα ελληνικό αχταρμαδάκι από παίκτες που πριν από μερικούς μήνες δεν γνώριζε ο ένας το όνομα του άλλου. Μέσα ήμουνα κι εκεί και τρίβαμε τα μάτια μας, νομίζαμε ότι βλέπαμε όνειρο και όχι μπαλίτσα. Επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ το θέαμα, βγαλμένο από τις πιο ένδοξες εποχές του συλλόγου.

Φυσικά ο Αναστασίου δεν ήταν άμεμπτος. Και κόλλημα είχε να παίζει χωρίς εξτρέμ και πρόβλημα είχε με τους Λατινοαμερικάνους και άμα του 'βγαζε κάνας παίκτης γλώσσα έτρωγε ψυγείο (βλέπε Ρισβάνης) και στις δηλώσεις του τα έκανε συχνά πυκνά ρόϊδο. Αλλά με αυτά που είχε στα χέρια του, με αυτά που του δώσανε (δόλιε Μπούρμπο…), με τη διαιτησία να τον μασουλάει σε πρώτη ευκαιρία, μια χαρά τα κατάφερε. Και οπωσδήποτε τα κατάφερε πολύ καλύτερα από τον γίγαντα Στραματσόνι, που μεταμόρφωσε τον Παναθηναϊκό σε κάτι που κάνει ρήμα με το μοντέλο. Καταλαβαινόμαστε υποθέτω…