Τι να πεις και τι να γράψεις... Δεν υπάρχουν λόγια για να εξηγήσεις αυτό που έγινε στο Καμπ Νου.

Ένα απίστευτο ματς που συγκλόνισε όλο τον πλανήτη και μια ιστορική ανατροπή από την κορυφαία σε διάρκεια ομάδα που χάρηκε η ανθρωπότητα.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε ύμνους για τον υπερπαίχτη Νέιμαρ και τους υπόλοιπους ...εξωγήινους συμπαίκτες του, ωστόσο αυτός που αξίζει περισσότερο τα συγχαρητήρια είναι ο Λουίς Ενρίκε.

Μιλάμε για τον προπονητή που ξέρει εδώ και καιρό ότι είναι τελειωμένος, διαβάζοντας καθημερινά στον ισπανικό Τύπο τα ονόματα των υποψήφιων διαδόχων του και που αναγκάστηκε, προφανώς από φυσιολογικό εγωισμό, να ανακοινώσει πρώτος ότι στο τέλος της σεζόν θα αποχωρήσει από την ομάδα.  

Αυτός ο άνθρωπος, ξέροντας ότι πιθανότατα το ματς απέναντι στην Παρί να είναι το τελευταίο του στον πάγκο της Μπάρτσα για το Τσάμπιονς Λιγκ, βγήκε στη συνέντευξη Τύπου πριν τον αγώνα και δήλωσε με βεβαιότητα(!) ότι η ομάδα του θα πετύχει έξι γκολ κόντρα στους Γάλλους και θα προκριθεί.

Όπως και έγινε, δηλαδή, σε μία ανατριχιαστική πρόβλεψη που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στην ιστορία του ποδοσφαίρου και ενδεχομένως στην ιστορία του αθλητισμού.

Κανονικά θα έπρεπε ο πρόεδρος της Μπάρτσα, αμέσως μετά απ΄ αυτό το παιχνίδι, να περιμένει πρώτος στα αποδυτήρια τον Καταλανό κόουτς με ένα χαρτί και ένα στυλό στο χέρι και να του ζητήσει να υπογράψει ο ίδιος για όσο θέλει την επέκταση του συμβολαίου του. Αφού πρώτα, όμως, του ζητήσει συγγνώμη για τον διασυρμό που βίωσε μετά το 4-0 του πρώτου ματς.

Και κανονικά θα έπρεπε ο Λουίς Ενρίκε την ίδια στιγμή, να σκίσει το χαρτί και να πει ότι αποχωρεί τώρα, μετά από αυτόν τον επικό θρίαμβο, καβάλα στο άλογο, για να πάρει τη δική του εκδίκηση για την αντιμετώπιση που έλαβε. 

Τι να λέμε τώρα, απίστευτος μάγκας ο Λουίς Ενρίκε, απέδειξε, όπως έκανε κι ως παίκτης, πόσο βαριά τα έχει. Γιατί θέλει πολλά ...προσόντα να πείσεις και μόνο τους παίκτες σου μέσα στα αποδυτήρια ότι μπορούν να γυρίσουν ένα τέτοιο ματς.