Το είχα γράψει πριν από καναδυό μήνες στο Τουίτερ, όποιος θέλει μπορεί να πάει στο λογαριασμό μου να το δει, το ξαναγράφω κι εδώ πέρα προς γνώση και συμμόρφωση: Με Μάικ Τζέημς κανείς δεν γάμησε!
Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαστε: Δεν είναι κανενός είδους προπονητική στρατηγική να καθίζεις στον πάγκο τον Καλάθη επί ένα ολόκληρο δεκάλεπτο, μόνο και μόνο για να δώσεις τα κλειδιά της ομάδας στον Τζέημς. Κι ο τελευταίος μπαγλαμάς στην εξέδρα μπορεί να το σκεφτεί και να το προτείνει -ωραίο μοιάζει εκ πρώτη όψεως. Ηρωικές προσπάθειες, τρίποντα από το γάμο του Καραγκιόζη, μπασίματα αυτοκτονίας, τι άλλο θέλεις ρε φίλε. Ορίστε; Θέλεις και να κερδίσεις; Ε τότε ψάξε να βρεις άλλο τρόπο, γιατί με Μάικ Τζέημς κανείς δεν γάμησε!
Κανείς δεν πήρε μεγάλους αγώνες με αυτό το μπάσκετ όσα πάνε κι όσα έρθουν, με αυτό το άνευ προηγουμένου χειμαδιό, με αυτό το σύστημα πλημμύρα που λέγαμε και στο σχολείο. Αρκούσε στον Ομπράντοβιτς να κρατήσει την ψυχραιμία του, να ξαναθυμηθεί τον Σλούκα (που τον είχε κρατήσει αδικαιολόγητα πολλή ώρα στον πάγκο), να κάνει και καναδυο αλλαγές τύπου χάντμπολ (Ντίξον επίθεση, Κάλινιτς άμυνα) και το ματσάκι γύρισε. Και από εκεί που ήταν 68-65 υπέρ του Παναθηναϊκού, με τρεις επιθεσούλες πήγε στο 71-68 υπέρ της Φενέρ. Και η τούρκικη ομάδα δεν ξανακοίταξε πίσω…
Δικό της άλλωστε ήταν το παιχνίδι για να το χάσει. Μπορεί ο Μπουρούσης να έκανε το παιχνίδι της σαιζόν και να το είχε πάρει πατριωτικά, αλλά η ομάδα του Ομπράντοβιτς έμοιαζε να είναι μονίμως μια ταχύτητα πάνω απ’ τον Παναθηναϊκό. Και όταν έχεις τον Καλάθη να μην μπορεί να βάλει ούτε ένα από τα τρία τρίποντα που επιχείρησε εντελώς αμαρκάριστος, αρχίζει κάπως να πέφτει το ηθικό.
Βοήθησε και ο Πασκουάλ με τις εντελώς αψυχολόγητες αλλαγές του (βλέπε Φώτσης και Φελντέιν), βοήθησε και η άμυνα για κλάματα του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο, βοήθησε και το βρωμόχερο του Μπογκντάνοβιτς, βοήθησε και οι οίστρος του Ούντο που για μια ακόμη φορά έκανε πάρτυ κάτω απ’ τα καλάθια, δεν θέλει πολύ μια ομάδα για να παραδώσει πνεύμα. Θέλετε να πούμε ότι βοήθησε και ένα σφύριγμα των διαιτητών; Να το πούμε. Αν περιμένεις ωστόσο ένα και μοναδικό σφύριγμα για να σωθείς, τότε συγγνώμη αλλά είσαι άξιος της μοίρας σου…