Ο τεχνικός των Βοιωτών, το 2013 έχασε τον γιό του Αντριάν έπειτα από συμπλοκή με πυροβολισμούς στην Μασσαλία και όπως είναι φυσιολογικό περνά δύσκολες στιγμές ακόμα και σήμερα.

Έπειτα από ένα πέρασμα από το Μαρόκο, όπου είχε αναλάβει πόστο διευθυντή των αναπτυξιακών προγραμμάτων της Μαρσέιγ στην Αφρική, επανήλθε στους πάγκους το καλοκαίρι με την ομάδα της Λιβαδειάς, η οποία αποτελεί μία από τις μεγάλες εκπλήξεις του πρωταθλήματος. Όπως τόνισε στην ολοσέλιδη συνέντευξή του στην έγκυρη γαλλική εφημερίδα, η δουλειά στην Ελλάδα τον έχει αναγεννήσει.

Αναλυτικά αναφέρει για το ξεκίνημα της σεζόν στην Ελλάδα:

«Aγωνιστικά, ξεκινήσαμε απέναντι σε δύο μεγάλους, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό και πήγαμε καλά. Ο κόσμος εξεπλάγη από το ξεκίνημά μας, αλλά εμείς όχι. Αν είχαμε δεχτεί δύο χαστούκια θα βλέπαμε τι θα έλεγαν. Είναι το καλύτερο ξεκίνημα στην ιστορία του συλλόγου. Έπρεπε να δείτε πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν μετά την νίκη της περασμένης Κυριακής με τον Απόλλωνα Σμύρνης. Ήταν κορυφαία στιγμή, μία πραγματική χαρά. Κοντεύω να ξεχάσω που ήμουν και τι έχω κάνει στο παρελθόν. Ανακάλυψα ξανά την δολειά μου και αυτές τις στιγμές αδρεναλίνης την παραμονή αλλά και την ημέρα του αγώνα, τις ομιλίες. Τα απολαμβάνω. Νιώθω ξανά όπως στις ακαδημίες της Μαρσέιγ, στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και τις αρχές του 2000. Κάνω προπόνηση με τόσο μεγάλη ευχαρίστηση. Έχουμε πολλούς νέους που με προσέχουν, είναι σαν εκπαίδευση. Είναι κάτι θαυμάσιο».

Για το αν η προπονητική ήταν σαν ναρκωτικό που του έλειπε:

«Ναι ισχύει, είναι ένα περίεργο επάγγελμα, στο οποίο οι στιγμές ευτυχίας διαρκούν πάρα πολύ λίγο, κυρίως υπάρχει θλίψη και πίεση. Με ρωτάς αν φοβόμουν να έρθω στην Ελλάδα; Είτε θα ήταν μία διαδικασία αναγέννησης, είτε μία διαδικασία εξαφάνισης, αλλά το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και στο Μαρόκο, οπότε γιατί να μην έρθω;».

Για την ζωή του στην Ελλάδα και πώς αντιμετωπίζει την απώλεια του γιού του:

«Στην Ελλάδα έπειτα από τις πρώτες επτά εβδομάδες που έμεινα μόνος μου, τηλεφώνησα στη γυναίκα μου που ήταν στο Μαρόκο και της είπα: ''Είναι σαν να βρίσκομαι σε μοναστήρι. Δουλεύω μόνος μου, δεν είμαι πλεον ο ίδιος άνθρωπος, έχω πολύ χρόνο για να σκεφτώ''». Όταν έφυγε ο γιός μου ήταν σα να έκλεισε ένα λουλούδι, κλείστηκα στον εαυτό μου. Σιγά - σιγά χάρη στο Μαρόκο και στην Ελλάδα ανοίγομαι. Πάντα υπάρχει η αίσθηση της απώλειας, αλλά πλέον την ζω διαφορετικά. Την ζω με την βεβαιότηα πως ο γιός μου θα ήθελε να είμαι εδώ που βρίσκομαι τώρα, να μην τον ξεχάσω ποτέ αλλά να συνεχίσω να ζω».

Ζοσέ Ανιγκό Λεβαδειακός Ελλάδα