Ο Παναγιώτης Τσιντώτας μίλησε στο match programme του αγώνα με τον Απόλλωνα Σμύρνης και αναφέρθηκε στην σκληρή δουλειά που κάνει στην ΑΕΚ, στο ευρωπαϊκό ντεμπούτο του απέναντι στην Αούστρια, αλλά και στην βοήθεια που έχει από τους Γιάννη Ανέστη και Βασίλη Μπάρκα.

Αναλυτικά όσα είπε ο κίπερ της Ένωσης:

-Παναγιώτη, είναι σημείο αναφοράς για εσένα στη μέχρι σήμερα σήμερα καριέρα σου στην ΑΕΚ η έξοδος στο 95ο λεπτό στη Βιέννη με την Αούστρια;

-«Οπωσδήποτε είναι μια στιγμή σημαντική. Επρεπε να βγω, να τελειώσω τη φάση για να ακούσουμε μετά όλοι μαζί το σφύριγμα της λήξης. Ηταν μία φάση που θα την θυμάμαι. Δεν ήταν κάτι το φοβερό, αλλά ήρθε να συνδυασθεί με το τέλος του αγώνα και την πρόκριση στους 32 του Europa League»…

 -Πως νιώθεις όταν σφίγγεις την μπάλα στα χέρια σου και όλα έχουν τελειώσει;

-«Οκ, τι να πω τώρα; Πρώτα ανακούφιση, που όλα πήγαν καλά, και μετά χαρά γιατί μέσα μου κατάλαβα ότι ήταν θέμα χρόνου να κρατήσω λίγο ακόμα την μπάλα και μετά να ακούσουμε το σφύριγμα της λήξης και να πανηγυρίσουμε μια σημαντική πρόκριση».

-Λίγο νωρίτερα είχε υπάρξει στην ουσία η μόνη φάση στην οποία απειλήθηκες, όταν διώχνοντας την μπάλα την είδες να πηγαίνει στο κεφάλι του επιθετικού της Αούστρια. Εντονα και τότε τα συναισθήματα;

-«Σίγουρα… Και εγώ πάγωσα όταν είδα την μπάλα να κατευθύνεται στο κεφάλι του επιθετικού… Πριν διώξω την μπάλα είδα τον έναν επιθετικό της Αούστρια να μπαίνει μπροστά για να διεκδικήσει την μπάλα, οπότε η πρώτη σκέψη ήταν να απομακρύνω όσο πιο γρήγορα μπορούσα και να μην τον αφήσω να μπει στη φάση. Δυστυχώς η μπάλα πήγε στο κεφάλι του δεύτερου επιθετικού τους μέσα στην περιοχή, αλλά ευτυχώς έφυγε άουτ και ηρέμησα γρήγορα»…

-Πόσο μεγάλο ήταν το άγχος για εσένα πριν από αυτό το ματς;

-«Αγχος υπήρχε, δεν μπορώ να πω ψέματα. Και εκεί με βοήθησαν πολύ οι συμπαίκτες μου και οι προπονητές μου να το διαχειριστώ. Όταν ξεκινάει όμως ένα τέτοιο ματς, δεν έχεις το χρόνο να… ασχοληθείς με το δικό σου άγχος, όλα φεύγουν και το μυαλό σου είναι αποκλειστικά στραμμένο στον αγώνα και σε όσα έχεις να κάνεις. Για εμένα ήταν ο πρώτος ευρωπαϊκός αγώνας και η τεράστια ικανοποίηση είναι ότι πήραμε την πρόκριση και ότι κατάφερα και εγώ να βάλω ένα μικρό λιθαράκι σε αυτή την επιτυχία».

-Παναγιώτη, πόσο δύσκολη ήταν η μέχρι σήμερα διαδρομή σου με δεδομένο ότι, εκτός από το μεγάλο βήμα της μεταγραφής από τον Λεβαδειακό στην ΑΕΚ, εσύ είχες να καλύψεις και ένα πολύ σημαντικό διάστημα αγωνιστικής αποχής. Ξεκινούσες με ένα σημαντικό ντεζαβαντάζ…

-«Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό και είναι κάτι που το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή. Στην αρχή ένιωθα βαρύς, ήμουν εκτός ρυθμού, το καταλάβαινα ότι βρισκόμουν πολύ πίσω και ότι είχα να καταβάλω ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια για να καλύψω το χαμένο έδαφος. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να παλέψω σκληρά, να μην το βάλω κάτω και να δουλέψω ακόμα περισσότερο. Με την καθημερινή προπόνηση και με τη βοήθεια των δυο προπονητών που με στήριξαν σε αυτό το διάστημα κατάφερα να βρω τον ρυθμό μου, να ανταποκριθώ, να καλύψω το χαμένο έδαφος και να νιώσω και πάλι καλά κάτω από τα δοκάρια. Ηταν μία δύσκολη διαδρομή, αλλά τουλάχιστον αυτή η προσπάθεια φάνηκε να απέδωσε και αυτό είναι που μετράει»…

-Μία διαδρομή και μια προσπάθεια που το πρώτο της στάδιο σε βρίσκει βασικό κάτω από τα δοκάρια της ΑΕΚ. Και δεν γνωρίζω κατά πόσο περίμενες όλα αυτά να γίνουν τόσο γρήγορα…

-«Τώρα πραγματικά δυσκολεύομαι τι να απαντήσω. Να πω ότι… ''τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις;''… Μπορώ να το πω! Από την άλλη πλευρά, όμως, έχω και πλήρη συναίσθηση του ότι ακόμα δεν έγινε τίποτα απολύτως! Μπορώ να μιλήσω για το πρώτο βήμα, ένα μικρό πρώτο βήμα που δεν σημαίνει κάτι! Το ζητούμενο δεν είναι να βρεθείς στην ενδεκάδα, αλλά να συνεχίσεις, το δύσκολο είναι η διάρκεια. Εκεί κρίνονται οι πάντες! Και αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι να παραμείνω συγκεντρωμένος, με το κεφάλι κάτω και να συνεχίσω να δουλεύω και να βελτιώνομαι. Τώρα είναι που πρέπει να δουλέψω περισσότερο για να ανταποκριθώ στους στόχους της ομάδας μου αλλά και στους δικούς μου».

-Πόσο σε έχει βοηθήσει το κλίμα των αποδυτηρίων σε αυτή την προσπάθεια;

-«Η αλήθεια είναι ότι από την πρώτη στιγμή συνάντησα εξαιρετικό -θα έλεγα οικογενειακό- κλίμα μέσα στα αποδυτήρια. Οι παλιοί ποδοσφαιριστές μας αγκάλιασαν όλους από την πρώτη μέρα και αυτό μας βοήθησε πολύ. Νομίζω ότι είναι κάτι που βγαίνει και στο γήπεδο. Αυτή η στήριξη ήταν σημαντική και προήλθε από όλους. Από τη διοίκηση, από τον κόσμο, από τους προπονητές, από τους συμπαίκτες. Μαζί με τον παράγοντα της πολύ καλής προπόνησης από την πρώτη μέρα που ήρθα στην ομάδα όλα αυτά δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες. Δεν είναι λίγο πράγμα για να καταφέρεις να προσαρμοσθείς γρήγορα στις απαιτήσεις μίας πολύ μεγάλης ομάδας».

-Με τους υπόλοιπους τερματοφύλακες πώς εξελίσσεται ο μεταξύ σας ανταγωνισμός για μία θέση στην ενδεκάδα;

-«Θα μιλήσω για συναγωνισμό. Γιατί αυτό υπάρχει μεταξύ μας, συναγωνισμός και όχι ανταγωνισμός, και είναι κάτι που μας βελτιώνει καθημερινά. Τα δύο παιδιά, ο Γιάννης και ο Βασίλης που ήμασταν μαζί στην προετοιμασία στην Πολωνία με αγκάλιασαν και με έβαλαν αμέσως στην ομάδα. Υπάρχει σχέση έντονου συναγωνισμού, αλλά με πολύ καλές και υγιείς προϋποθέσεις και αυτό είναι που μετράει στο τέλος».

-Και μετά απ' όλα αυτά, πώς βλέπεις να διαχειρίζεσθε ως ομάδα στη συνέχεια το άγχος του πρωταθλητισμού και της πρώτης θέσης στη βαθμολογία;

-«Δεν είναι κάτι που προέκυψε στην πορεία… Εξαρχής το είχαμε σαν στόχο, στην ΑΕΚ βρισκόμαστε και νομίζω ότι μέχρι σήμερα ανταποκρινόμαστε σε μεγάλο βαθμό. Απλώς είναι κάτι που πρέπει να συνεχίσουμε να το κάνουμε μέχρι το τελευταίο παιχνίδι στο πρωτάθλημα».

Παναγιώτης Τσιντώτας ΑΕΚ Superleague