Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα. Καλό αποτέλεσμα με βάση την εικόνα της ΑΕΚ. Εάν ο Ολυμπιακός είχε πάρει προβάδισμα στο ξεκίνημα, όταν ο Μπάρκας με τεράστια επέμβαση σταμάτησε τον Τζούρτζεβιτς, μπορεί να είχε χαθεί η μπάλα. Ηταν φανερό πως η ΑΕΚ δεν μπήκε σωστά προετοιμασμένη. Κατάφερε πάντως να ισορροπήσει το ματς και να πάρει σχετικά άνετα την ισοπαλία. Αποτέλεσμα ζόρικο, αφού θα είναι δύσκολη η ρεβάνς. Αλλά μέχρι τότε έχουμε πολλά να πούμε και να δούμε.

Είναι φανερό πως μετά το ματς, ο καθείς μπορεί να δει το αποτέλεσμα της ΑΕΚ από διαφορετική οπτική. Κάποιος αισιόδοξος, θα βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο. Θα βλέπει μια ομάδα που δεν έχασε ξανά και έχει κλείσει τρεισήμισι μήνες αήττητη. Που σε όλα τα μεγάλα ραντεβού, έπειτα από εκείνα τα καλοκαιρινά ματς με την ΤΣΣΚΑ, είναι πάντα συνεπής. Άλλος, μπορεί να βλέπει το ποτήρι μισοάδειο. Να βλέπει πως η ΑΕΚ δείχνει να εγκλωβίζεται σε εμμονές, να έχει σημαντικά θέματα που ακόμα δεν έχει λύσει.

Μολονότι είναι φύσει αισιόδοξος, αυτήν τη φορά δεν βλέπω τα πράγματα με μεγάλο ενθουσιασμό. Θεωρώ, πως το ματς στο Καραϊσκάκης προσέφερε μόνο επιπλέον χρόνο στην ΑΕΚ. Αλλά όσο χρόνο και αν κερδίσει, εάν δεν βρει ξανά ο Χιμένεθ την ισορροπία του, να μεταφέρει στην ομάδα σιγουριά και να βρει αγωνιστικές λύσεις, δεν μπορεί ο χρόνος να γιατρέψει τα πάντα. Εξηγούμαι.

Η ΑΕΚ μπήκε στο Καραϊσκάκης πλήρως απροετοίμαστη. Ή για να είμαι πιο ακριβής, προετοιμασμένη πως θα πρέπει να αντιμετωπίσει κάτι πολύ μεγάλο, κάτι που δεν μπορούσε να χτυπήσει. Σχεδόν φοβικά. Όπως είχε συμβεί σε εκείνη την καταστροφική εικόνα του πρώτου ματς με την ΤΣΚΚΑ Μόσχας, όταν η ΑΕΚ έχασε πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι. Δεν είχε πιστέψει καν πως θα μπορούσε να πάρει αποτέλεσμα και βέβαια δεν πήρε.

Ο Ολυμπιακός δεν είναι ΤΣΚΚΑ, η ΑΕΚ είχε μεγαλύτερη τύχη και αυτήν τη φορά πήρε το μίνιμουμ από αυτά που ήθελε. Διότι αντιλαμβάνεται κάποιος, πως όταν η ΑΕΚ ζορίστηκε σε ρεβάνς με τον Ολυμπιακό έχοντας πάρει ισοπαλία με σκορ, αλλά ακόμα και πέρυσι που νίκησε, δεν μπορεί να θεωρεί πως έχει το πάνω χέρι για τη ρεβάνς. Ανοιχτή διαδικασία είναι και θα χρειαστεί μεγάλη προσοχή και σωστή προσέγγιση.

Η φοβικότητα φαινόταν σε όλα. Η 11άδα της ΑΕΚ δεν κοινοποιήθηκε από την ομάδα, αλλά από τον…Ολυμπιακό. Ο Χιμένεθ περίμενε μέχρι τελευταία στιγμή για να δει πως θα παίξει ο Γκαρθία. Θεμιτό ως ένα σημείο. Αλλά ακόμα και όταν ο Ολυμπιακός έπαιξε με το αργοκίνητο κέντρο και ακραίους που δεν τρόμαζαν, ο φόβος είχε φωλιάσει στην ΑΕΚ και φάνηκε περίτρανα στο ξεκίνημα του αγώνα.

Ηταν τόσος ο φόβος του πάγκου, που είναι χαρακτηριστική η φάση της αλλαγής του Μπακασέτα. Αν και ο διεθνής άσος είναι έτοιμος να μπει, ο Χιμένεθ περιμένει να δει ποιον θα αντικαταστήσει ο Ανδρούτσος για να ματσάρει τον αντίπαλο. Ως ένα σημείο, αυτά δικαιολογούνται και δείχνουν ευφυΐα στη σκακιέρα του πάγκου. Ειδικά από τη στιγμή που είναι απέναντι ένας νέος προπονητής, που δεν ξέρεις όλες τις αντιδράσεις του. Αλλά από την άλλη, είναι φανερό πως ένας νέος προπονητής δεν ήθελε να ρισκάρει και θα τα παίξει όλα στο δεύτερο ματς.

Επανέρχομαι στα της ΑΕΚ που είναι και τα πλέον σοβαρά. Στα δικά μου μάτια – και νομίζω πως βλέπουν καλά – η ΑΕΚ είναι η καλύτερη ομάδα. Διότι έχει δουλέψει μεθοδικά σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού, έχει καλό προπονητή και τους καλύτερους παίκτες στις περισσότερες θέσεις της 11άδας. Για να πω την αλήθεια, εάν εξαιρέσω τη θέση του αριστερού εξτρέμ, δεν βλέπω καμία που θα ζηλεύεις παίκτη από άλλη ομάδα. Δείτε τις ομάδες που έπαιξαν χθες και πείτε μου ποιον παίκτη της ΑΕΚ θα βγάζατε για να βάλετε του Ολυμπιακού, με εξαίρεση τον Μιραλάς.

Ωστόσο, οι ομάδες δεν είναι οργανισμοί που μένουν ακίνητοι. Εξελίσσονται, βελτιώνονται, μεγαλώνουν. Άλλες φορές μένουν στάσιμοι. Αυτό μου φαίνεται το τελευταίο διάστημα. Θαρρείς και ξαφνικά κάτι έχει κολλήσει στο μυαλό και η ΑΕΚ δείχνει πως στερεύει από λύσεις και εμπνεύσεις. Δεν έχει φρεσκάδα και φαίνεται πως μπλοκάρει σε εμμονές. Όπως είναι η χρησιμοποίηση του Μπακάκη ως αριστερό μπακ. Κωμωδία. Ευνουχισμένος παίκτης, ένα μπακ που είναι με διαφορά ο πιο ισορροπημένος και ποιοτικός του πρωταθλήματος.

Ανεξήγητη η μη χρησιμοποίηση του Σιμόες. Δεν έπαιξε στη Λάρισα (όπως και οι Γαλανόπουλος, Λόπες) και φαινόταν πως η ΑΕΚ είχε τη λογική να πάρει το ματς όπως όπως και να φύγει. Εχασε τον μπούσουλα, θαρρείς και δεν μπορούσε κάποιος να εξηγήσει σε προπονητή και παίκτες πόσο σημαντικό είναι κάθε ματς πρωταθλήματος. Δεν είχε ψυχολογική προετοιμασία και το πλήρωσε ακριβά.

Τεράστιο θέμα πως η ΑΕΚ αρχίζει και προβληματίζει δημιουργικά, μολονότι έχει πάρει φόρα και ο Αραούχο. Κυρίως, επειδή δείχνει πως δουλεύει στηριγμένη μόνο στο ταλέντο των δημιουργικών παικτών της. Θαρρείς και το πλάνο είναι να κερδίσουν την μπάλα στη μεσαία γραμμή, να την πετάξουν μπροστά και έπειτα να βγάλουν την άκρη Λιβάγια, Αραούχο, με κάποιες εμπνεύσεις του Λάζαρου.

Δεν λέω ό,τι είναι πρωτοφανές. Σε μεγάλες ομάδες, υπάρχει πάντα σχετική ελευθερία στην ατομική πρωτοβουλία και στην έμπνευση των μέσων και των επιθετικών. Αλλά να υπάρχει ένας τρόπος λειτουργίας, που θα βγάζει την ομάδα σωστά στην επίθεση. Η μιάμιση ευκαιρία στο Καραϊσκάκης, δεν αποτελεί τιμή για την ΑΕΚ. Που συνολικά μάλιστα, όλο και πέφτει σε αριθμό φάσεων στα τελευταία ματς.

Βέβαια, πώς να φτιάξει κάτι στην επίθεση, όταν χωλαίνει στο κέντρο. Εκτιμώ πολύ τον Κονέ, αλλά στη Λάρισα και στο Καραϊσκάκης ήταν αδύναμος κρίκος. Για ποιον λόγο έπαιξε σε όλο το ματς, αδυνατώ να καταλάβω. Η ΑΕΚ έχει μάθει να παίζει με τους Σιμόες και Γαλανόπουλο, παίκτες που παίζουν επιθετική άμυνα, βγαίνουν πρώτοι στην μπάλα, πνίγουν τον αντίπαλο, κλέβουν και βγάζουν γρήγορες επιθέσεις. Ο Κονέ δεν είναι καλά και σίγουρα δεν είναι για ματς όπως το Καραϊσκάκης.

Η ΑΕΚ πρέπει να βρει τρόπους για να εντάξει στο παιχνίδι της την ποιότητα του Μασούντ. Μεσούσης της σεζόν, δίχως να έχει δουλευτεί. Το έκανε μια φορά με το 3-5-2 που προέκυψε από σπόντα και έδωσε λύσεις σε πολλά. Το ίδιο πρέπει να γίνει και τώρα, έστω και αν οι συνεχόμενες αναμετρήσεις δεν δίνουν πολύ χρόνο για δουλειά σε συστήματα και αλλαγές πλάνων.

Ας κλείσω με κάτι θετικό. Η ΑΕΚ επιβεβαίωσε πως έχει το κορυφαίο υλικό και με τους κορυφαίους της στο Καραϊσκάκης. Στη δική μου οπτική, η σειρά ήταν Λαμπρόπουλος, Μπάρκας, Γαλανόπουλος, Τσιγκρίνσκι. Και αν για τον Ουκρανό δεν υπάρχουν και πολλά να πεις – εκείνος με το κακό ξεκίνημα τα έκανε δύσκολα – για τους άλλους ήταν μεγάλο το κέρδος.

Ο Λαμπρόπουλος έκανε ίσως το καλύτερο του ματς με τη φανέλα της ΑΕΚ. Συγκλονιστικός, άψογος, πρώτος στην μπάλα πάντα, δεν έχασε μονομαχία, ισοπέδωσε όποιον βρήκε μπροστά του. Ο Μπάρκας κράτησε την ΑΕΚ ζωντανή και έδειξε πως δίκαια θεωρείται ο τερματοφύλακας με τις μεγαλύτερες προοπτικές. Ο Γαλανόπουλος είναι παικτάρα και μόνο ο τρόπος που τον κοιτούσαν με ανοιχτό στόμα από τον Ολυμπιακό, λέει πολλά.