Tρελό ξέσπασμα Καζαντζόγλου για τη διαιτησία - «Θα πληρώσει το πέναλτι του Βάτσιου όπως του Μανωλά»!

Γράφει ο διευθυντής του enwsi.gr

Σας έχω πει πολλές φορές για τη σημασία της ιστορικής μνήμης. Να ξέρουμε από πού ερχόμαστε, ποιοι είμαστε, ποιοι είναι απέναντι μας, πού πάμε. Να θυμόμαστε τι είχε συμβεί, να αναλύουμε όσα γίνονται τώρα και να βλέπουμε το μέλλον. Αυτά που συνέβησαν ή για να είμαι πιο ακριβής, κορυφώθηκαν αυτό το Σαββατοκύριακο, δείχνουν ξεκάθαρα πως θέλει δουλειά πολύ για να γυρίσουν οι Κυριακές μας. Οσοι μεγαλώσαμε και ζούσαμε με τη χαρά του αποτελέσματος και χάσαμε αυτό το αίσθημα επί 20ετία, μάλλον πρέπει να προσθέσουμε έναν ακόμα χρόνο.

Προφανώς, όσα συμβαίνουν φέτος δεν έχουν σχέση με τα αίσχη άλλων εποχών. Μόνο και μόνο πως φτάσαμε στα τέλη Γενάρη και το πρωτάθλημα διεκδικείται από τρεις ομάδες, είναι σημαντικό. Δείχνει πως -για ένα διάστημα τουλάχιστον- επήλθε κανονικότητα. Φαίνεται όμως, αδιάψευστος μάρτυρας όσα συνέβησαν αυτήν την Κυριακή, πως αυτό δεν αρκεί. Και τώρα που έσφιξαν τα…γάλατα, βγήκαν και τα μεγάλα μαχαίρια.

Πέρασαν τρεισήμισι χρόνια από τότε που ο Μελισσανίδης κήρυξε τον ανένδοτο στο σύστημα και την παράγκα. Θυμάμαι πως ήταν 20 Νοεμβρίου του 2014 όταν εξαπέλυσε ολομέτωπη επίθεση. Θυμηθείτε μερικές από τις αναφορές του.

"Αυτοί που μιλάνε για κάθαρση στο ποδόσφαιρο, είναι τόσο αστεία αυτά που λέμε που και μικρό παιδί να είσαι, δεν τα πιστεύεις. Τι είναι αυτό ρε; Είναι ποδόσφαιρο αυτό; Πληρώνουν οι σοβαροί και επιβιώνουν άλλοι. Εγώ από τη μέρα που ξεκίνησα δημιούργησα τα πράγματα μόνος μου. Μπούληδες ήταν και θα μείνουν. Μαμά είπανε είκοσι χρονών. Βρήκαν ένα σύστημα έτοιμο και το χρησιμοποιούν. Εγώ δεν είπα πως είμαι ψάλτης στην εκκλησία. Ποδοσφαιράνθρωπος είμαι. Πάντα θα υπάρχει ένα παρασκήνιο, αλλά αυτό που γίνεται τώρα είναι ανεξήγητο. Να πηγαίνουν και να αναφέρονται όλα τα όργανα στον πρόεδρο του Ολυμπιακού. Ξεκίνησαν πόλεμο, θα τον έχουν. Εγώ δεν ήμουν στις συνομιλίες της ντροπής, στις δίκες για τα στημένα. Ας κοιτάξουν τον καθρέφτη τους. Όταν ήμουν πρόεδρος, πήραμε πρωταθλήματα, βγήκαμε Τσάμπιονς Λιγκ. Μας χειροκροτούσαν παντού, δεν υπήρχε αμφισβήτηση ότι ήμασταν καλύτεροι. Αυτή την ΑΕΚ θέλουμε να φτιάξουμε. Θέλω να πιστεύω πως θα έχουμε κάνει βήματα προόδου και ελπίζω ότι το ποδόσφαιρο θα φτιάξει. Τώρα είναι μπόχα. Το ξέρετε όλοι. Βλέπετε τις διαιτησίες. Μας έχουν πάρει χαμπάρι όλα τα διεθνή πρακτορεία σε όλο τον κόσμο".

Θα είναι εντελώς άδικος, εάν κάποιος υποστηρίξει πως σε αυτό το μεσοδιάστημα δεν συνέβησαν πολλά από όσα υποστήριζε ο Μελισσανίδης. Θα είναι κάποιος εμπαθής και εκτός πραγματικότητας, εάν δεν διαπιστώνει πόσο κομβικός υπήρξε ο ρόλος της ΑΕΚ σε αυτήν την αλλαγή. Η ΑΕΚ πρωταγωνίστησε, κυνηγήθηκε, χτυπήθηκε όσο κανείς. Κατάφερε όσα κατάφερε -και δεν είναι λίγα- με πολύ κόπο, σκληρή δουλειά και δίχως να κρατά πισινές. Η ΑΕΚ προσπάθησε και προσπαθεί να φτιάξει το πραγματικό ποδόσφαιρο, αυτό που παίζεται μέσα στο γήπεδο και όχι σε επίπεδο επικοινωνίας, σε μια εικονική πραγματικότητα.

Ωστόσο, ζούμε σε μια κοινωνική κατάσταση που όλα παίζουν τη σημασία τους. Καθημερινά λέγονται και γράφονται απίστευτα πράγματα, που επηρεάζουν το μυαλό και θολώνουν τη σκέψη. Υπάρχουν πολλές φορές που η ΑΕΚ δείχνει να κινείται ανάμεσα σε συμπληγάδες. Σίγουρα πολλές φορές καταλαμβάνεται από αμηχανία. Κυρίως, επειδή λειτουργεί με έναν μηχανισμό που δεν μπορεί να βρει λύσεις εάν δεν δοθούν κεντρικά. Αυτό όμως, το επικοινωνιακό κενό, η αδυναμία να παίξεις με πιστόλια απέναντι σε πυρηνικά, δεν είναι το μείζον.

Επηρεάζει όμως. Επηρεάζει τον κόσμο, που δεν βρίσκεται σταθερά στο πλευρό της ΑΕΚ στην πιο επιτυχημένη παρουσία των τελευταίων δεκαετιών, όταν βρίσκεται μέσα και στους τρεις στόχους. Επηρεάζει τους διαιτητές και το περιβάλλον τους. Βλέπετε πώς αντιμετωπίζεται η ΑΕΚ έναν γύρο μετά από εκείνο το καταραμένο πέναλτι του Βάτσιου. Η ΑΕΚ θα πληρώσει αυτό το πέναλτι τόσο ακριβά, όσο είχε πληρώσει κάποτε εκείνο του Μανωλά με τη Λάρισα. Που έδωσε τη δυνατότητα στους άσχετους σπεκουλαδόρους, να γράφουν και να διακινούν αστειότητες για την παράγκα της ΑΕΚ.

Είναι σημαντικά όλα αυτά. Αλλά στα δικά μου μάτια, τα πλέον σπουδαία είναι αυτά που συμβαίνουν εντός αγωνιστικού χώρου. Εκεί όπου η ΑΕΚ δείχνει σε κάθε παιχνίδι, πως είναι πολύ ανώτερη από κάθε αντίπαλο της. Τους έχει νικήσει, δείχνει σε όλους πως είναι η πιο πλήρης ομάδα, με τους καλύτερους παίκτες και τον καλύτερο προπονητή.

Επιμένω σε αυτό που βλέπουν τα μάτια μου. Η γνώση είναι ο μόνος τρόπος να μην τρελαθείς στο μεγάλο τσίρκο που ζούμε. Βλέπετε, πως πλέον έχει χαθεί ακόμα και ο κοινός νους. Είδα με τρόμο -το χαμόγελο έχει χαθεί εδώ και καιρό- τα κόκκινα πρωτοσέλιδα να κάνουν λόγο για όργια στο ΟΑΚΑ για όσα συνέβησαν στο ματς με τη Λαμία. Ιλαροτραγωδία. Ακόμα και στις πιο καθαρές φάσεις, θα βρεθεί κάποιος που θα ρίξει λάσπη στον ανεμιστήρα. Και στην εποχή της εύκολης κατάποσης, πες πες, κάτι θα μείνει στο τέλος.

Το ζήτημα είναι εάν εμείς θα πρέπει να μοιάσουμε σε αυτούς τους περίεργους. Εάν θα συμβάλουμε στον βιασμό του αθλήματος, στο ξεφτίλισμα της λογικής, στον παραλογισμό μιας αρρωστημένης κατάστασης. Να με συγχωρείτε, αλλά όσο και αν ουρλιάζουν γύρω μου, εγώ τον δρόμο τον ξέρω. Στην ΑΕΚ φαίνεται πως δεν θα αφεθούν στο πανηγύρι των ζουρλών. Ας πάμε έτσι και όπου βγει. Ακόμα δεν χάθηκε τίποτα.