«Γιατί ξεχωρίζει ο Ντιέγκο από Μέσι-Ρονάλντο - Ισόβια πρωταθλήτρια η Γερμανία αν...»!

«Πάντα η πιο ισχυρή ανάμνηση που έχω στο μυαλό μου είναι από το πρώτο Μουντιάλ που είχα παρακολουθήσει, το 1974, που είχε διεξαχθεί στη Δ. Γερμανία. Ήταν σε ασπρόμαυρη τηλεόραση και θυμάμαι ότι μετά από ένα εξάμηνο που είχε έρθει η ταινία του Μουντιάλ στους ελληνικούς κινηματογράφους, ήταν έγχρωμη και είχα πάθει σοκ. Με είχε πάει ο πατέρας μου, 11 ερών εγώ τότε, για να τη δω και δεν πίστευα ότι υπήρχε χρώμα στο γρασίδι, ότι έβλεπα πορτοκαλί τη φανέλα της Ολλανδίας και όχι γκρι. Εκεί ήταν που ερωτεύτηκα την Ολλανδία ως ομάδα», ήταν το πρώτο σχόλιο του Α. Σπυρόπουλου στο sportdog.gr.

Yπάρχει κάποιος παίκτης σε όλα αυτά τα Μουντιάλ, από το 1974 μέχρι και σήμερα, που έχει ξεχωρίσει με την απόδοσή του και τα έχει σημαδέψει;

«Στην εποχή που περιέγραψα, ήταν ο Κρόιφ. Μετά όλο το έργο το σφράγισε ο Μαραντόνα. Το γεγονός ότι όπως και στη Νάπολη είχε 2-3 καλούς και 7-8 νεροκουβαλητές, αναπαρήγαγε στην ουσία την ίδια ιστορία και στην Αργεντινή. Και την έκανε πρωταθλήτρια κόσμου. Μετά τον Πελέ, ήταν ο ποδοσφαίριστης που επίσης σφράγισε μια εποχή με την παρουσία του. Αυτό που λειτουργεί υπέρ του Μαραντόνα μέσα στο δικό μου μυαλό, είναι ότι ναι μεν μπορεί να μην είχε τη διάρκεια του Μέσι ή του Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά έπαιξε σε εποχή που έφαγε ασύλληπτο ξύλο χωρίς να τον προστατεύουν οι κανονισμοί, ενώ και τα γήπεδα δεν είχαν καμιά σχέση με τα χαλιά που βλέπουμε τώρα».

Υπάρχει κάποιος παίκτης ή ομάδα που αδικήθηκε επειδή άξιζε μεν, αλλά δεν κατέκτησε ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο;

«Έχω μια φιλοσοφία, ευρύτερα στη ζωή μου, ότι κανείς δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Ο,τι αξίζεις, το παίρνεις. Το γεγονός, άλλωστε, ότι δεν κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο κορυφαίοι ποδοσφαιριστές, δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές. Προφανώς, όμως, εκείνη τη στιγμή που έφτασαν να το διεκδικήσουν, κάτι έλλειπε. Ο Μέσι, που είναιο το θείος βρέφος - τον έστειλε ο Θεός στη Γη για να ομορφαίνει τις Κυριακές μας, δεν έχει καταφέρει να κατακτήσει Παγκόσμιο Κύπελλο. Αυτό σημαίνει πως κάτι έλειπε τη στιγμή που χρειαζόταν να υπάρχει».

Ποια ομάδα είναι το φαβορί για να κατακτήσει το Μουντιάλ;

«Μακάρι να ήξερα! Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Θέλω να πω τη Βραζιλία, γιατί δείχνει ότι έχει αφήσει πίσω της το 7-1 και είναι πλέον αξιόπιστη. Αλλά πάντα φοβάσαι να βάλεις τη λέξη αξιοπιστία μαζί με τη Βραζιλία. Να δούμε και τον Νεϊμάρ πώς θα είναι. Αν μιλήσουμε για Ευρώπη, μπορούμε να πούμε για τη Γερμανία, αν και δεν φαίνεται να είναι όλα τα κομμάτια τους στη θέση που πρέπει, να ταιριάζουν όλα. Πάντα σκέφτεται κάποιος τη Γαλλία. Η Ισπανία, από την άλλη, θα μπορούσε να είχε τρεις 23άδες και να φτάσουν και οι τρεις στην 8άδα. Καμιά φορά μπορεί να είναι κακό να υπάρχουν τόσες πολλές επιλογές, μπορεί να μπερδευτεί και ο προπονητής. Αν οι Γερμανοί, για παράδειγμα, είχα το μαζικό ταλέντο των Ισπανών στο ποδόσφαιρο, θα ήταν ισόβιοι παγκόσμιοι πρωταθλητές».

Η ομάδα που υποστηρίζετε και θέλετε ή περιμένετε να τη δείτε να πάει καλά;

«Συνήθως τη βρίσκω στη ροή του Μουντιάλ και, προφανώς, δεν είναι η ίδια. Συνήθως κυλάει η μπάλα, αρχίζουν τα παιχνίδια, και λέω αυτή είναι. Δυστυχώς και το 2016, στο Ευρωπαϊκό, και φέτος δεν συμμετέχει η Ολλανδία, που την παρακολουθώ και τη συμπαθώ περισσότερο. Θα περιμένω στους ομίλους να δω και μετά θα αποφασίσω. Μπορεί να είναι το Ιράν, λόγω των τριών "δικών" μας Χατζισαφί, Μασούντ και Καρίμ. Αλλά μπορεί να είναι οποιαδήποτε άλλη ομάδα».

Σε ποιον ποδοσφαιριστή χρειάζεται να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας;

«Θα μπορούσα να πω τον Σαλάχα, αλλά δεν έχει ομάδα για να υποστηρίξει μεγάλα όνειρα. Σπουδαίος είναι ο Ντε Μπρόινε μαζί με τον Αζάρ. Είναι παίκτες που σίγουρα θα τους κοιτάξεις, αλλά θα κοιτάξεις και το γεγονός ότι η ομάδα τους μπορεί να υποστηρίξει μια καλή πορεία. έχουν το ρόστερ που μπορούν να κάνουν κάτι. Είχε καλή χρονιά στο αγγλικό πρωτάθλημα, αν και αυτό μπορεί να λειτουργήσει και αρνητικά καθώς στην Αγγλία ξεζουμίζονται οι ποδοσφαιριστές στη διάρκεια της χρονιάς».

Πώς θέλετε να κλείσουμε τη συνέντευξη;

«Θέλω να ξέρει ο κόσμος ότι η πεμπτουσία του Μουντιάλ δεν είναι τόσο αυτό που βλέπει μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου. Η πεμπτουσία τους, κι αυτό το συνειδητοποίησα όταν πήγα για πρώτη φορά ως δημοσιογράφος για να καλύψω Μουντιάλ, συμβαίνει πέριξ του γηπέδου και αφορά την ανάμειξη των κουλτουρών, των λαών, της διαφορετικότητας. Η συνάντηση της διαφορετικότητας είναι το θέμα. Στα Euro, που είναι περισσότερο ομογενοποιημένοι οι θεατές, δεν είναι τόσο ξεκάθαρο. Αλλά σκεφτείτε να έχουν φτάσει στις ΗΠΑ οπαδοί από το Μέξικο Σίτι και το Όσλο. Αυτή είναι μια ιδέα που με συναρπάζει».