Ένας Μαύρος, σαν τον Ντέμη, με ολίγη από... Λύμπε - Σκίζει τα δίχτυα το «κανόνι» που φέρνει ο Τίγρης

Γράφει ο Σταύρος Καζαντζόγλου...

Μη φανταστεί κανείς πως την είδα Μένης Κουμανταρέας και αποφάσισα να ακολουθήσω τη συγγραφή του επικού βιβλίου του. Αλλά ακούω και διαβάζω τόσα για το θέμα του φορ και σκέφτομαι πόσον καιρό απασχολεί την «κιτρινόμαυρη» επικαιρότητα, που φαντάζομαι πως στο τέλος θα μπορούσα να γράψω ακόμα και βιβλίο για τη θέση του επιθετικού. Επί χρόνια, η ΑΕΚ ψάχνει κάποιον παίκτη που θα μπορεί να είναι σημείο αναφορά. Βέβαια, με δεδομένη τη δυσκολία που έχει αυτή η θέση, αυτό φαντάζει και λογικό.

Διαβάστε επίσης...

Ποιος Βέλλιος; Αυτόν φέρνει πίσω ο Μαρινάκης, έγινε η πρώτη κρούση - Το «κάζο» ακυρώνει το... θηρίο

Για να κατανοήσετε πόσο μακριά πάει αυτή η κουβέντα, να σας πω ό,τι ξεκίνησε από την εποχή που ο Μαύρος έφυγε από την ΑΕΚ! Το φινάλε της καριέρας του μεγαλύτερου Ελληνα «κανονιέρη», ήταν επόμενο να αλλάξει όσα ίσχυαν μέχρι τότε. Τότε ήρθε ο Νίλσεν, αλλά μολονότι αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, δεν ταίριαζε σε αυτό που ήθελε ο Μπάγεβιτς από την επίθεση της ομάδας. Ετσι, το πρωτάθλημα του ’89 ήρθε με φορ τον Χριστοδούλου, που δεν είχε καμία σχέση με τα βαριά φορ της εποχής.

Ακολούθησε η περίοδος του τρομερού Μπατίστα, το τανκ Δημητριάδης (μαζί με Αλεξανδρή στα περισσότερα παιχνίδια) και μετά η επίθεση που έβγαζε φωτιές με Μπατίστα, Κωστή και Τσιάρτα. Υπήρξε και η σούπερ χρονιά με Ντέμη, Κωστή και Μπατίστα, αλλά μετά τον τραυματισμό του Κωστή, άρχισαν οι μάταιες αναζητήσεις.

Η ΑΕΚ έψαχνε τον παρτενέρ του Νικολαϊδη. Υπήρχε η πεποίθηση, πως με ένα φορ περιοχής, ψηλό και δυνατό, ο Ντέμης θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερος. Ο Ντουμιτρίου βάφτισε φορ τον Μαλαδένη και ήρθε δανεικός ο Τόμις, που δεν κατάλαβε κανείς τι ρόλο έπαιζε. Την επόμενη χρονιά υπήρχε ο τίμιος Ζουμπούλης, ο Μαρτσέλο και στο φινάλε ήρθε ο Ρε.

Ο Τουμπάκοβιτς έφερε τον ημίτρελο Μπιέκοβιτς, ο Σάντος τον σακατεμένο Μιελκάρσκι, ο Μπάγεβιτς τον Οκκά. Αλλοτε οι ψηλοί ήταν προβληματικοί, άλλοτε οι επιθετικοί είχαν χαρακτηριστικά που ομοίαζαν με τον Ντέμη. Αποτέλεσμα; Η ΑΕΚ δεν μπορούσε να βρει αυτό που ήθελε στην επίθεση της.

Μετά ήρθε ο Λυμπερόπουλος, που στην ΑΕΚ άφησε τη θέση πίσω από τον φορ και καθιερώθηκε στην κορυφή της επίθεσης. Τότε αντιστράφηκαν οι ρόλοι και οι αναζητήσεις. Ζητούνταν φορ γρήγορος, που θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί τα χαρακτηριστικά του Λυμπερόπουλου και να ανοίξει το παιχνίδι της ομάδας. Ετσι κάπως ήρθε ο Μπλάνκο, που είχε μαγικό άγγιγμα μέσα στο κουτί (και μόνο αυτό). Τα χρόνια που ακολούθησαν δεν είχαν και μεγάλη σημασία, ακόμα και όταν ήρθε ο Γκουντγιόνσεν, ειδικά όταν η ΑΕΚ έφτασε να παίζει με φορ τον... Φουρτάδο.

Ερχομαι στα πρόσφατα χρόνια. Την πρώτη χρονιά που επέστρεψε η ΑΕΚ στη φυσική της θέση, ο Μελισσανίδης πήρε πάνω του την υπόθεση Τζεμπούρ. Τον πίστευε, τον γούσταρε, ανέχτηκε τις τρέλες του. Εκανε άσχημα; Οχι είναι η απάντηση. Μόνο και μόνο αν αναλογιστεί κάποιος, πως ο Αλγερινός έδωσε την πρόκριση στον τελικό και καθάρισε το κύπελλο, η μεταγραφή κρίνεται πετυχημένη. Αλλά δεν είχε την παραμικρή προοπτική.

Το επόμενο καλοκαίρι, υπό συνθήκες μεγάλης πίεσης καθώς η ΑΕΚ έχασε χρόνο με τον προπονητή, είχε έντονη επικοινωνιακή πίεση, παρασύρθηκε και πήγε στη λύση του Αλμέϊδα. Δηλαδή, φορ με όνομα και σπουδαία καριέρα, αλλά με εμφανείς αδυναμίες. Οσο και αν προσπάθησε, ο Πορτογάλος δεν μπορούσε ποτέ να είναι λύση πρώτης γραμμής για την ΑΕΚ και χάθηκε μέσα στη γενική μετριότητα.

Κάπως έτσι, στο φινάλε των μεταγραφών του Γενάρη και έπειτα από πολύ χαμένο χρόνο με κάποιον περίεργο από την Ταϊλάνδη, προέκυψε η λύση του Αραούχο. Παιδί στα ντουζένια του, πέταγε φλόγες, αλλά ασφυκτιούσε μέσα στα στενά όρια του νησιού του Λας Πάλμας. Η ΑΕΚ του έδωσε χώρο και χρόνο, ο Χιμένεθ τον αναγέννησε και ο Αργεντινός έκανε πάταγο.

Η περυσινή χρονιά, βασίστηκε στην ίδια πετυχημένη συνταγή. Ο Αραούχο ήρθε στο φινάλε των μεταγραφών ως κερασάκι στην τούρτα, αλλά είχε προηγηθεί ο Λιβάγια. Νέος, με θέληση να κερδίσει όσα του αναλογούν, διψασμένος για επιτυχίες. Βρήκε και αυτός ιδανικό περιβάλλον και κατάφερε να παίξει μεγάλη μπάλα.

Δίδαγμα από όλη αυτήν την περιπλάνηση στην ιστορία; Οι λύσεις που ταιριάζουν και αποδίδουν στην ΑΕΚ δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση ποδοσφαιριστές που βαδίζουν στο φινάλε της καριέρας τους. Ούτε βέβαια τριτοκλασάτοι επιθετικοί, που μπορούσαν μόνο να είναι βοηθητικές λύσεις σε κάποιες καταστάσεις. Η επιλογή του Αραούχο και του Λιβάγια είναι απόλυτος οδηγός για τον παίκτη που ζητά η ΑΕΚ.

Δηλαδή, παίκτη με παραστάσεις από υψηλό επίπεδο, δεδομένες ικανότητες και θέληση να αποδείξει ακόμα περισσότερα. Να έχει χρόνια μπροστά του, φιλοδοξίες να καλύψει και να μπει μέσα στην ομάδα εντασσόμενος στο σύνολο, αλλά κάνοντας και τη διαφορά. Και επειδή όλες σχεδόν οι ομάδες του πλανήτη ζητούν τέτοιον παίκτη, θα χρειαστεί χρόνος και υπομονή.