Αν είχε η ΑΕΚ έναν... Τζίγγερ!

Την πολυμετοχική ιστορία του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια την έχω παρακολουθήσει αρκετά, ως οφείλει ένας επαγγελματίας αθλητικός συντάκτης που δεν περιορίζεται στον μικρόκοσμο του καθημερινού του ρεπορτάζ. Αυτό που έχω εξάγει ως συμπέρασμα είναι ότι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, για τον οποίο πολλοί πανηγυρίζουν επειδή αποχωρεί (!), έχει φερθεί πολύ πιο τίμια και αντρίκεια στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό από ότι οι άλλοι μαζί.

Η περίπτωσή του μου θυμίζει σε μερικά (και μόνο σε μερικά) πράγματα την φρικτή περιπέτεια (αφού έτσι την αντιμετωπίζουν οι ίδιοι) των Πέτρου Παππά και Νίκου Νοτιά. Περισσότερο στο εξής σημείο: Εκείνοι που στον ΠΑΟ τάιζαν τον φίλαθλο κόσμο με ευρωπαϊκούς τίτλους και σερί κατακτήσεις πρωταθλημάτων και στην ΑΕΚ έταξαν γήπεδα-διαστημόπλοια και ομάδα γεμάτη από εν ενεργεία διεθνείς έλληνες ποδοσφαιριστές ήταν εν τέλει αυτοί που πρώτοι λάκισαν στα δύσκολα! Ως φυγόμαχοι...

Η μεγάλη διαφορά τους εντοπίζεται στο ότι ο Τζίγγερ είχε τουλάχιστον (και μέχρι να τον ξενερώσουν εντελώς) αναγνωρίσει την υποχρέωσή του να συντηρεί την εταιρεία του δίχως χρέη και να πληρώνει τους υπαλλήλους της, εν πολλοίς τους ποδοσφαιριστές της ομάδας. Στο βαθμό που μπορούσε ασφαλώς... Διότι αν θυμάμαι καλά, τον Σισέ όλοι μαζί τον απέκτησαν, όχι μόνος του.

Στην ΑΕΚ διαπιστώνουμε το εξής εντυπωσιακό: ο εξ Αμερικής (συν)ιδιοκτήτης της να καταφθάνει στην Ελλάδα (σε ένα ταξιδάκι που σε μένα περισσότερο έμοιαζε με... αναψυχής) για να ενημερώσει τους διαχειριστές που (και) ο ίδιος έχει εγκρίνει ως υψηλόβαθμα διοικητικά στελέχη της εταιρίας (του) ότι δεν πρόκειται να βάλει άλλα χρήματα. Κι εν πολλοίς ότι αδιαφορεί για το αν οι ποδοσφαιριστές της ομάδας (και εταιρείας του) είναι απλήρωτοι από 6 ως και 9 μήνες!

Ως... αντίποινα, ο έτερος μεγαλομέτοχος Πέτρος Παππάς που αισθάνεται μονίμως ότι τον πιάνουν κορόιδο, εκτοξεύει το ποσοστό του πάνω σε μία χάρτινη σαΐτα με αποστολέα τους Supporters και σημείωμα που γράφει «απελθέτω απ' εμού το ποτήριο τούτον». Και να σκεφτεί κανείς ότι (και) για τους δύο προαναφερθέντες, οι φίλοι της ΑΕΚ (ορθώς) αναγνωρίζουν την προσφορά τους στην εταιρεία και επιθυμούν την επαναδραστηριοποίηση τους. Κάθε άλλο παρά τους κυνηγούν λυσσαλέα όπως κάποιοι άλλοι τον Τζίγγερ.

Επένδυση και ελληνικό ποδόσφαιρο

Τα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και ειδικότερα την τελευταία 15ετία, οι φίλοι της ΑΕΚ τα έζησαν προσδοκώντας στην έλευση ενός Μεσσία. Ενός ανθρώπου εύρωστου και αποφασισμένου να την οδηγήσει στην κορυφή δίχως να υπολογίζει σπατάλες και έξοδα δίχως όμως να κλέβει και να παρανομεί, δίχως να στήνει και αγώνες και πρωταθλήματα, με καθαρή αεκτζήδικη αγάπη. Δηλαδή ενός... Τζίγγερ!

Εκείνος (δυστυχώς για την ΑΕΚ) είχε γεννηθεί... Παναθηναϊκός και ζούσε καθημερινά με αυτόν. Προσπαθώντας (έντιμα και χωρίς να επιδίδεται σε τακτικές προκατόχων του) και ο ίδιος να αντισταθεί στη λαίλαπα της παράγκας που εν πολλοίς στέρησε από τις ομολογουμένως καλές ομάδες που είχε δημιουργήσει (από το 2001 ως και το μεγάλο ματς της Ριζούπολης - αλλά και νωρίτερα με την σπουδαία ομάδα του Γιάννη Κυράστα τη σεζόν 1999-2000, τελευταία του «Καπετάνιου» στο τιμόνι του ΠΑΟ) τίτλους, χαρές και σημαντικά έσοδα.

Την ίδια αντιμετώπιση απόλαυσε και η ΑΕΚ τα όμορφα εκείνα χρόνια της καλύβας του μπαρμπά-Θωμά. Δίχως όμως να βρίσκεται στο τιμόνι της ένας αντίστοιχος άνθρωπος, με την υπομονή και την επιμονή να αντιπαρέρχεται της αγωνιστικής εξόντωσης από άθλιες διαιτησίες ώστε να την κρατά ζωντανή και αξιόπιστη στην Ευρώπη. Διότι αν ενθυμίστε τα χρόνια της ελληνικής... τιτλοαπαγόρευσης, ήταν ο Παναθηναϊκός η ομάδα που έκανε τις μεγάλες πορείες στην Ευρώπη. Κι αν ενθυμίστε επίσης, μεγαλομέτοχος, χρηματοδότης και επί της ουσίας αφεντικό του ήταν ο άνθρωπος που τώρα αντιμετωπίζεται ως μη Παναθηναϊκός, ο ίδιος ο Τζίγγερ.

Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος όμως. Τώρα ο τρόμος των φίλων του ΠΑΟ είναι να μην καταλήξει η ομάδα τους σαν την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ, δηλαδή μία εταιρία υπερχρεωμένη, αναξιόπιστη και με χαμηλή εμπορικότητα. Αγοραστές δεν προκύπτουν, Μεσσίες δεν υπάρχουν, ενδεχομένως μόνο «Κοζώνηδες» με αφερέγγυα ασφαλιστήρια ως πιστοποιητικά μεγάλης ευρωστίας, άλλωστε Παππάς και Νοτιάς καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που δεν του έδωσαν τότε την ΑΕΚ για να ξεμπλέξουν. Ποιος ξέρει, ίσως τον αναζητήσουν και πάλι...

Υ.Γ. Καλό χειμώνα σε όλους, ήλπιζα ότι στις 20 ημέρες απουσίας μου θα ξημέρωνε κάτι υγιές και ελπιδοφόρο για την ΑΕΚ. Επέστρεψα και τα βρήκα χειρότερα και πιο απαισιόδοξα από ποτέ.Το σίγουρο είναι ότι απαιτείται γερό στομάχι, άλλη μια δύσκολη σεζόν είναι στην αφετηρία της. Οι μόνοι που δεν ευθύνονται είναι οι ποδοσφαιριστές, απλήρωτοι όντες, συνεχίζουν να πολεμούν με ότι ξέρει ο καθένας τους. Να μην είστε σκληροί μαζί τους, να είστε δίπλα τους γιατί πραγματικά κάνουν τεράστια υπομονή και δείχνουν μεγάλη κατανόηση απέναντι σε όλα αυτά.