Μετά από δύο δεκαετίες στα γήπεδα, ο Peter Crouch αποφάσισε πέρυσι να κρεμάσει τα παπούτσια του και να αποσυρθεί πλήρης από την ενεργό δράση. "Αν μου έλεγε κάποιος όταν ήμουν 17 χρονών, ότι θα παίξω σε Μουντιάλ, σε τελικό Champions League, θα κατακτήσω FA και θα βάλω πάνω από 100 γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ, θα έφευγα μακριά του τρέχοντας", είχε δηλώσει τότε ο Βρετανός πρώην επιθετικός.

Σήμερα, γιορτάζοντας τα 39α γενέθλιά του, το Esquire θυμάται τα μαθήματα ζωής που είχε παραδώσει ένα χρόνο πριν κλείσει το κεφάλαιο ποδόσφαιρο στο βρετανικό Esquire.

Οι νέοι ποδοσφαιριστές, έχουν τον τρόπο να μην πέφτουν στις παγίδες μιας συνέντευξης. Μάλλον επειδή έχουν καλύτερη επαφή με τα social media και έχουν μεγαλύτερη συναίσθηση της κατάστασης. Αν γράψεις κάτι ηλίθιο στο Twitter σε ηλικία 14 ετών και, πέντε χρόνια αργότερα κληθείς να παίξεις στην εθνική Αγγλίας, τα γραπτά θα έχουν ήδη μείνει. Και φυσικά όλοι μπορεί να σε τρολάρουν. Όμως τότε, μπορεί να έχεις εντελώς διαφορετικά "Πιστεύω" απ’ ό,τι σήμερα.

Όταν ξεκίνησα κανείς δεν μου είχε πει πώς να συμπεριφερθώ στις συνεντεύξεις. Έτσι, κατέληξα να δείχνω κάθε φορά σαν guest σατυρικών τηλεοπτικών εκπομπών.

Αυτή η εικόνα με στοιχειώνει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήμουν μόνο 19 ετών και έπαιζα στην QPR, όταν υποχρεώθηκα να δώσω συνέντεύξη. Προσπάθησα απλά να είμαι ο εαυτός μου. Αισθανόμουν ότι όσο περισσότερο προσπαθούσα να δείχνω σοβαρός, τόσο χειρότερο θα έβγαινε το αποτέλεσμα.

Δεν ζηλεύω τους πιτσιρικάδες. Με πολλούς από αυτούς είμαστε συνάδελφοι, μπορεί και κολλητοί, αλλά εξακολουθώ να λαχταρώ μερικές μπύρες μέσα στο λεωφορείο της ομάδας μετά το ματς. Βλέπω όμως ότι οι νέοι δεν ανήκουν στο δικό μου κόσμο, προφανώς.

Ο Roy Keane μου έδωσε το έναυσμα να κάνω αυτό που γουστάρω. "Θες να είσαι λεχρίτης και να πίνεις μπύρες; Κάν’ το. Αλλά παίζε καλή μπάλα στα ματς. Αυτό μόνο μετράει", μου έλεγε. Δόξα τω θεώ, είμαι πάντα περιτριγυρισμένος από καλούς προπονητές έως τώρα.

O Peter Crouch και όλα όσα του έμαθε η ζωή

Γεννήθηκα σε καλή οικογένεια και ωραία περιοχή, αλλά φοίτησα σε ένα δημόσιο σχολείο που το bullying ήταν αρκετό. Όντας πολύ ψηλότερος και κοκαλιάρης από το μέσο όρο των συμμαθητών μου, έτρωγα κάποιου είδους διασυρμό. Αυτό που πάντα με έβγαζε ασπροπρόσωπο ήταν το χιούμορ μου και ο τρόπος που έκανε τους άλλους να γελούν με τα ανέκδοτά μου. Αυτό πάντα βοηθά να γίνεις το κέντρο ενδιαφέροντος.

Έχω διατηρήσει ελάχιστες επαφές με παλαιότερους συμπαίκτες. Θα δώσω οπωσδήποτε μια αγκαλιά και ένα φιλί σε άτομα που έχω δουλέψει μαζί μόλις τους ξαναδώ -σε κάποιον αγώνα, σε ένα μπαρ ή στο δρόμο- αλλά δεν μπορώ να πω ότι είμαι με όλους κολλητός. Ίσως να φταίει ο χαρακτήρας μου. Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι όπως μια δουλειά σε επιχειρήσεις: όσο ανεβαίνεις σε εμπειρία τόσο περισσότερους γνωρίζεις. Και όσο περισσότερους γνωρίζεις, τόσο λιγότερο δένεσαι ψυχικά μαζί τους.

Γιατί δεν μετακινούνται περισσότεροι Άγγλοι παίκτες στο εξωτερικό; Ο καθένας θέλει να παίξει στην Premier League, επειδή τα λεφτά είναι πολλά. Σήμερα, μετά από όλες τις μεταγραφές μου (QPR, Portsmouth, Aston Villa, Norwich City, Southampton, Liverpool, Portsmouth, Tottenham, Stoke City), ένα έχω να πω: έχοντας κάμποσες νύξεις από ομάδες εκτός Αγγλίας, θεωρώ ότι το αγγλικό πρωτάθλημα είναι για μένα μια πρόκληση για τα μέγιστα των προσδοκιών μου ως ποδοσφαιριστή.

Πίτερ Κράουτς