Αν όχι όλο το φίλαθλο κοινό, τότε η συντριπτική πλειοψηφία του έχει αναρωτηθεί πόσα πράγματα θα μπορούσε να είχε πετύχει ένας αθλητής αν δούλευε εντατικότερα, αν είχε μυαλό, αν… Σε αυτήν την κατηγορία αθλητών, οι Άγγλοι προσδίδουν την ονομασία «what ifs». Στην προκειμένη περίπτωση, γίνεται μια αναφορά σε ποδοσφαιριστές της Barcelona που δεν κατάφεραν να πείσουν τον εκάστοτε προπονητή, ώστε να μείνουν στην ομάδα, αλλά άδραξαν την ευκαιρία της Premier League από τα «μαλλιά».

Αναπολώντας τις μεγαλύτερες σχολές ποδοσφαίρου, διαχρονικά αυτές με τη σταθερή παραγωγή ταλέντων είναι οι «De Toekomst» και «La Masia». Η πρώτη σχολή, σε περίπτωση που δεν έγινε προφανής η απάντηση από το ολλανδικό της όνομα, είναι η ακαδημία του Ajax, ενώ η δεύτερη ονομασία είναι ευρέως διαδεδομένη κι αντιστοιχεί στις ακαδημίες της FC Barcelona. Έτσι, αμφότεροι οι σύλλογοι, έχουν χτίσει τον κορμό της ομάδας τους στηριζόμενοι σε παίκτες από αυτές, ενώ έχουν υπάρξει και στιγμές που έχουν αγωνιστεί και οι δύο ομάδες με έντεκα παίκτες οι οποίοι έχουν αναδειχθεί «από τα σπλάχνα τους».

Βασικό κοινό γνώρισμα των ομάδων αυτών είναι πως προσφέρουν θέαμα, εφόσον πλάθουν παίκτες που μπορούν να υποστηρίξουν το total football, που εισήγαγε η ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα του Johan Cruyff, με το οποίο και οι δύο ομάδες, στις οποίες έχει επίσης αγωνιστεί, κέρδισαν τίτλους, αλλά και οπαδούς. Ωστόσο, παρόλο που το κοινό τους γνώρισμα είναι αξιοσημείωτο, υπάρχει μια διαφορά η οποία έχει ανάμεικτα αποτελέσματα. Ο Ajax αγωνίζεται στην Eredivisie, η οποία είναι μεν ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, αλλά όχι ανάμεσα στα κορυφαία. Το γεγονός αυτό καθιστά δύσκολη την παραμονή των νεαρών ταλαντούχων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι φιλοδοξούν για μια λαμπρή καριέρα, με πιο πρόσφατα παραδείγματα τις αναχωρήσεις των De Jong για Ισπανία και De Ligt για Ιταλία. Τα χρήματα, όμως, που εισέρχονται στα ταμεία της ομάδας από τέτοιου είδους μεταγραφές είναι αρκετά για να υπερκαλύψουν ένα μεγάλο μέρος των εξόδων της.

Από την άλλη πλευρά, η Barcelona, αγωνιζόμενη σε ένα από τα πέντε πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα της Ευρώπης, τη La Liga, καταφέρνει να ενσωματώνει στην ρόστερ της κάθε χρόνο παίκτες από τις ακαδημίες της, ενισχύοντας, έτσι, τόσο την ομάδα χωρίς να δαπανείται κάποιο δυσβάσταχτο χρηματικό ποσό, όσο και την πεποίθηση ότι η «Masia» γαλουχεί τους ποδοσφαιριστές της με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελούν τα τέλεια «γρανάζια» μιας καλοκουρδισμένης μηχανής. Μήπως όμως η παραπάνω άποψη δεν ισχύει απόλυτα; Εν μέρει. Υπάρχουν 10 ποδοσφαιριστές που δεν έπιασαν τόπο στη Βαρκελώνη και βρήκαν την ποδοσφαιρική τους «Ιθάκη» -ή δοκιμάζουν μια νέα πρόκληση- στην Αγγλία, με σχεδόν όλους να αγωνίζονται στην Premier League.

10. Jon Toral (πλήρες Jon-Miquel Toral Harper), 25, Μέσος

Η λίστα ξεκινάει με τη bonus επιλογή του Jon Toral. Αν και δεν αγωνίζεται στην Premier League, αλλά στην Championship με τη φανέλα της Hull, προτιμήθηκε αντί ποδοσφαιριστών που, ενώ είναι προϊόντα της «Masia» κι ανήκουν σε ομάδες της Premier League (Sandro Ramirez και Marc Navarro), εντούτοις η φετινή σεζόν τον βρήκε να αγωνίζεται στα αγγλικά γήπεδα. Αποκτήθηκε από τη Barcelona το 2003 και δεν άργησε να κερδίσει θέση βασικού στα παιδικά ποδοσφαιρικά της τμήματα. «Έδεσε» τέλεια δίπλα σε ένα από τα επίσης μεγαλύτερα «what ifs» του συλλόγου αυτού, τον Sergi Samper, ή όπως λάτρευαν τα media να αναφέρουν «επόμενο Sergio Busquets»! Το 2011 έμελλε να είναι η χρονιά που θα αποχωρούσε από τις ακαδημίες του καταλανικού συλλόγου, όταν κι αποκτήθηκε από την Arsenal έναντι 300 χιλιάδων λιρών.

Μια εύκολη απόφαση για εκείνον, αφού εκτός από την αγγλική υπηκοότητα, εφόσον η μητέρα του είναι από την Αγγλία, είχε φυσικά και την οκταετή εμπειρία στη «Masia». Το 2014, όντας 19 χρονών, δηλαδή σε ηλικία που ο αθλητής θεωρείται έτοιμος, πήγε δανεικός στην Brentford για να ψηθεί. Μετά από μια σεζόν στην Championship, επέστρεψε σε αυτήν την κατηγορία, ως δανεικός στην Birmingham, στην οποία ψηφίστηκε από τους οπαδούς ως ο παίκτης της σεζόν 2015/16. Ωστόσο δεν κατάφερε να πείσει τον Arsene Wenger και το καλοκαίρι του 2016 τον βρίσκει στη La Liga και συγκεκριμένα στη Granada. Σημείωσε μόλις έξι συμμετοχές κι ανάγκασε την Arsenal να τον ανακαλέσει από το δανεισμό του, τον Ιανουάριο, και να τον στείλει για τους υπόλοιπους έξι μήνες στη Σκωτία για λογαριασμό της Rangers. Εν τέλει, αφού δεν κατάφερε να κάνει ούτε μία συμμετοχή με την πρώτη ομάδα των «Κανονιέρηδων», το 2017 αποκτήθηκε με τριετές συμβόλαιο από τη Hull έναντι 3 εκ. λιρών, στην οποία αποτελεί μέχρι και σήμερα βασικό κι αναπόσπαστο κομμάτι του κέντρου της!

9. Eric Garcia (πλήρες Eric Garcia Martet), 19, Κεντρικός Αμυντικός

Γεννηθείς στη Βαρκελώνη το 2001, διαθέτοντας περίσσιο ταλέντο και όρεξη για ποδόσφαιρο, δεν θα μπορούσε να μην τραβήξει τα βλέμματα του τότε προπονητή της Barcelona, Pep Guardiola. Σε ηλικία, λοιπόν, εφτά ετών ο πιτσιρικάς Eric γίνεται μέρος των ακαδημιών της Barca, στις οποίες αγωνίζεται για εννέα χρόνια. Μέσα στο χρονικό διάστημα αυτό κι όπως συνηθίζεται στις μεγάλες ομάδες, όπου οι νεαροί ποδοσφαιριστές παρομοιάζονται από τα μέσα ενημέρωσης με κάποιον που μεγαλουργεί εκείνη την περίοδο, ο Garcia παρουσιάζεται ως ο επόμενος Gerard Pique.

Το 2017 ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι ο Guardiola, γνωρίζοντας άπταιστα τον 16χρονο τότε παίκτη, τον πείθει να γίνει μέρος των ακαδημιών της Manchester City, σε αντίθεση με το ίνδαλμά του -Pique- που αγωνίστηκε στην ορκισμένη αντίπαλο Manchester United, με προοπτικές να γίνει βασικός αμυντικός μέσα στα επόμενα χρόνια, αφού ο μέσος όρος ηλικίας των στόπερ της ομάδας είναι αρκετά υψηλός, η αξιοπιστία τους έχει φθαρεί κι ο ανερχόμενος Eric, μαζί με τον Άγγλο Taylor Harwood-Bellis, αποτελούν ένα ελπιδοφόρο δίδυμο που, αν έχει σταθερά καλή απόδοση, μπορεί να καλύψει τις θέσεις των κεντρικών αμυντικών για τα επόμενα 15 χρόνια!

8. Kiko Femenia (πλήρες Francisco Femenia Far), 29, Δεξιός Μπακ

Ο Kiko Femenia αποκτήθηκε το 2011 από τη Barcelona B σε ηλικία 20 ετών μετά από μια ονειρική σεζόν, από τη στιγμή που ήταν βασικός κι αναντικατάστατος παίκτης της Hercules, η οποία επέστρεψε στην πρώτη κατηγορία της Ισπανίας μετά από 13 χρόνια και ο ίδιος κατέγραψε πάνω από 1,000 αγωνιστικά λεπτά. Η τιμή του ορίστηκε στα 2 εκ. ευρώ, που με τα bonus θα μπορούσε να φτάσει στα 3,5. Εκεί μέτρησε 62 συμμετοχές και έξι γκολ. Έπειτα από δύο χρόνια κι αφού δεν έκανε αισθητή την παρουσία του, ώστε να προωθηθεί στην πρώτη ομάδα, η Barcelona τερμάτισε το συμβόλαιό του κι αυτός ως αντίδραση υπέγραψε συμβόλαιο με τη δεύτερη ομάδα της Real Madrid, με την οποία κατέγραψε μόνο πέντε συμμετοχές!

Ενάμιση χρόνο μετά υπέγραψε στην Alcorcon για έξι μήνες και μετά το πέρας της σεζόν και τις 17 συμμετοχές, συνέχισε για δύο χρόνια στην Alaves, όπου σημείωσε 69 συμμετοχές και δύο τέρματα. Το 2017, εφόσον έχει μείνει ελεύθερος, υπογράφει τετραετές συμβόλαιο με τη Watford, για να ενισχύσει το δεξί άκρο της άμυνας της, στην οποία βρίσκεται μέχρι και σήμερα. Όντας στο peak του ηλικιακά και ποδοσφαιρικά είναι ένα αρκετά χρήσιμο «εργαλείο» στα χέρια του Nigel Pearson, ο οποίος τον χρησιμοποιεί πια και στα δύο άκρα της άμυνας.

7. Martin Montoya (πλήρες Martin Montoya Torralbo), 29, Δεξιός Μπακ

Ο Martin Montoya γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βαρκελώνη. Το 1999, σε ηλικία οκτώ ετών εντάχθηκε στη «Masia» κι αφού αναδείχθηκε μέσα από τις ακαδημίες, μετά από μια δεκαετία γεμάτη δουλεία, το 2009 προωθήθηκε στη δεύτερη ομάδα της Barcelona. Το 2011 ήταν βασικό μέλος του συνόλου, που υπό την καθοδήγηση του Luis Enrique, ανέβηκε στη Segunda Division μετά από 11 χρόνια. Εκείνη τη χρονιά έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα της Barca, στην οποία καθιερώθηκε στο τέλος της σεζόν, ως αλλαγή βέβαια πίσω από τον αδιαφιλονίκητα καλύτερο δεξιό οπισθοφύλακα της προηγούμενης δεκαετίας (2010-19) Dani Alves.

Το 2014 εξέφρασε την επιθυμία του να αποχωρήσει, η οποία ήταν φυσικό κι επόμενο να πραγματοποιηθεί, από τη στιγμή που η διοίκηση υπέγραψε τον Βραζιλιάνο, επίσης δεξιό αμυντικό, Douglas. Ο Montoya, όντας πιο σταθερός, παρέμεινε η δεύτερη επιλογή και μάλιστα στο τέλος της πιο επιτυχημένης του σεζόν, βάσει τίτλων, κατέκτησε το Champions League, κερδίζοντας το πολυπόθητο για κάθε σύλλογο, ποδοσφαιριστή, αλλά και οπαδό, treble. Ένα χρόνο αργότερα, η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε κι εκείνος πήγε δανεικός στην Inter, αλλά δεν έπιασε ποτέ και η ομάδα του Μιλάνου έσπασε το δανεισμό του μόλις ένα εξάμηνο μετά, με τον Ισπανό να ολοκληρώνει τη σεζόν στη Real Betis.

Μετά το πέρας της δύσκολης αυτής χρονιάς, αποκτήθηκε από τη CF Valencia. Στο Mestalla, ο Καταλανός αμυντικός βρήκε τον εαυτό του και για δύο χρόνια ήταν αναπόσπαστο μέλος των «Νυχτερίδων», που μαζί με τον Gaya αποτελούσαν ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα ζευγάρια ακραίων αμυντικών στην Ευρώπη. Τον Αύγουστο του 2018 αποκτήθηκε από την Brighton & Hove Albion. Δεν πέρασαν ούτε δέκα μέρες κι ο Montoya έκανε ντεμπούτο. Έπαιξε 90 λεπτά και είχε καταλυτικό ρόλο στην επικράτηση των «Γλάρων» επί της Manchester United του Jose Mourinho με 3-2. Στη συνέχεια της καριέρας του στο Falmer Stadium, υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί επάξια το δεξί άκρο της άμυνας, αλλά και του κέντρου της ομάδας. Σήμερα, ο 29χρονος αμυντικός μετράει 34 εμφανίσεις πρωταθλήματος και δείχνει να απολαμβάνει τη ζωή στην Brighton προς το παρόν.

6. Oriol Romeu (πλήρες Oriol Romeu Vidal), 28, Μέσος

Ο Oriol, όντας γέννημα θρέμμα Καταλανός δεν θα μπορούσε να μην περάσει από τις ακαδημίες της Barcelona. Αφού αναδείχθηκε μέσα από τη «Masia», στην οποία υπήρξε μέχρι το 2008, προωθήθηκε στη Barcelona B και μετά από μια γεμάτη τριετία, ανέβηκε στην πρώτη ομάδα του ισπανικού μεγαθηρίου. Το καλοκαίρι του 2011 αποκτήθηκε από την Chelsea έναντι 5 εκ. ευρώ, μετά από μια σκληρή «παρτίδα πόκερ» μεταξύ των δύο συλλόγων, καθώς η πωλήτρια ομάδα διεκδικούσε buy-back option στα 10 με 15 εκ. ευρώ. Στη θητεία του στο Λονδίνο κατέγραψε 22 συμμετοχές στο πρωτάθλημα, ενώ το καλοκαίρι του 2012 χρίστηκε πρωταθλητής Ευρώπης!

Ένα χρόνο μετά, δόθηκε δανεικός στη Valencia, αφού δεν έδειξε ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του αγγλικού πρωταθλήματος και την επόμενη σεζόν συνέχισε την καριέρα του στη Γερμανία με εκ νέου δανεισμό στην Stuttgart. Την καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο του 2015 αποκτήθηκε από τους «Αγίους» για 5 εκ. λίρες. Η επιστροφή του στην Αγγλία ήταν καθοριστική, διότι απέδειξε σε 151 εμφανίσεις με τη Southampton ότι μπορεί να αγωνιστεί στο Νησί και μάλιστα να αποτελέσει βασικό γρανάζι σε μια ομάδα, η οποία μπορεί να μην έχει τις αγωνιστικές απαιτήσεις της Chelsea, αλλά δεν είναι αμελητέα δύναμη. Μαζί με τον James Ward-Prowse αποτελούν ένα συμπαγές δίδυμο στα χαφ, που θα ζήλευαν σχεδόν όλες οι ομάδες του αγγλικού πρωταθλήματος.

5. Pepe Reina (πλήρες Jose Manuel Reina Paez), 37, Τερματοφύλακας

Παρότι Μαδριλένος, ο Pepe ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του, Miguel, που αγωνίστηκε, μεταξύ άλλων, και στη Barcelona. Έγινε μέρος της «Masia» το 1995 και τέσσερα χρόνια μετά ανέβηκε στην Barcelona C, απ’ όπου με απανωτές προωθήσεις έφτασε σε δύο σεζόν να είναι στην Barcelona B κι έπειτα στην Barcelona. Εκεί έφτασε τις 30 εμφανίσεις πρωταθλήματος σε δύο χρόνια και άνοιξε την πόρτα της εξόδου, ψάχνοντας κάποιο σύλλογο που θα τον εμπιστευτεί ως νούμερο «1». Στο πρόσωπο του Ισπανού βρήκε η Villareal το 2002 τον δικό της βασικό τερματοφύλακα, στην οποία παρέμεινε για τρία χρόνια, μετρώντας 100 και πλέον (109 για την ακρίβεια) εμφανίσεις πρωταθλήματος και κερδίζοντας με τα «Κίτρινα Υποβρύχια» δις το Intertoto.

Το 2005 ο Reina ήταν προσωπική επιλογή του Rafa Benitez για την αντικατάσταση του «κέρβερου» των τότε πρωταθλητών Ευρώπης, Jerzy Dudek, ο οποίος τραυματίστηκε. Έκανε ντεμπούτο στον τελικό του Super Cup της ίδιας χρονιάς, τον οποίο η Liverpool κέρδισε και ο Ισπανός πορτιέρο έγινε άμεσα βασικός, αποκαθηλώνοντας τον Πολωνό. Εκεί έμεινε για εφτάμισι χρόνια κερδίζοντας το FA Cup στην πρώτη του χρονιά κόντρα στη West Ham, αφού στη διαδικασία των πέναλτυ, όπου πήγε ο τελικός, έσωσε τα τρία από τα τέσσερα! Μετά από 396 εμφανίσεις με τους «Κόκκινους», πήγε δανεικός στη Napoli, συναντώντας και πάλι τον Rafa Benitez.

Μετά το πέρας της χρονιάς αγοράστηκε από τη Bayern Munchen, όπου αφού φόρεσε γάντια μόλις τρεις φορές (!), κυνήγησε στην Ιταλία μια δεύτερη ευκαιρία στην καριέρα του, σε Napoli -ξανά- και Milan. Στην πρώτη ήταν βασικός μέχρι να έρθει ο Ospina από την Arsenal, ενώ στη δεύτερη ήταν στη σκιά του φέρελπι Gianluigi Donnarumma. Το χειμώνα του 2020 ήρθε δανεικός στην Aston Villa για να καλύψει το κενό του τραυματία Tom Heaton, σημειώνοντας έξι εμφανίσεις χωρίς να καταφέρει να κρατήσει ανέπαφη την εστία του ούτε μία φορά, μετρώντας μία νίκη κόντρα στη Watford, μία ισοπαλία και τέσσερις ήττες. Σε ηλικία πια 37 ετών μοιάζει να διανύει μια από τις τελευταίες σεζόν, αν όχι την τελευταία, πριν κρεμάσει τα γάντια του έχοντας σημειώσει μια, αν μη τι άλλο, συναρπαστική καριέρα.

4. Hector Bellerin (πλήρες Hector Bellerin Moruno), 25, Δεξιός Μπακ

Όπως και οι προαναφερθέντες, έτσι κι ο ποδοσφαιριστής της Arsenal γεννήθηκε στη Βαρκελώνη, υπήρξε επίσης ταλαντούχος και φυσιολογικά εντάχθηκε στη «Masia». Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, αποχώρησε νωρίς από την Ισπανία για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για την καριέρα του και κυνήγησε την τύχη του στην Αγγλία και στις ακαδημίες των «Κανονιέρηδων», όπως ο Cesc Fabregas, δεδομένου ότι η Barcelona ήταν γεμάτη με παγκοσμίου κλάσης ποδοσφαιριστές. Το 2013 ο Bellerin ανέβηκε στην πρώτη ομάδα και δόθηκε δανεικός στη Watford, τρεις μήνες μετά, για την υπόλοιπη σεζόν. Με τη συμπλήρωση δυο μηνών και οκτώ συμμετοχών, η Arsenal έσπασε το δανεισμό του, καθώς οι τραυματισμοί των Mathieu Debuchy, Callum Chambers και Nacho Monreal άφησαν το σύλλογο του Λονδίνου χωρίς δεξί μπακ!

Από τότε, μέχρι και σήμερα, έχει 151 συμμετοχές στο πρωτάθλημα σε εφτά σεζόν. Ουσιαστικά ήταν βασικός και υγιής μόνο τρεις σεζόν από αυτές και παραμένει κι αυτός ένα τεράστιο «what if» ακόμα και σήμερα, χωρίς να καταφέρει να φτάσει τις προσδοκίες, που είχαν δημιουργηθεί γύρω από το όνομα του και ειδικά την ταχύτητα του. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι η Barcelona έβλεπε στο πρόσωπο του Bellerin τον αντικαταστάτη του Dani Alves, πριν καταλήξει στην επιλογή του Nelson Semedo που τότε αγωνιζόταν στη Benfica.

3. Gerard Deulofeu (πλήρες Gerard Deulofeu Lazaro), 26, Αριστερός Επιθετικός Χαφ

Ο Ισπανός επιθετικός γεννήθηκε στη Χιρόνα της Καταλονίας και εντάχθηκε στις ακαδημίες της Barca στην ηλικία των εννέα ετών. Ξεχώρισε γρήγορα λόγω του έμφυτου ταλέντου του και σε ηλικία 17 ετών έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα. Δεν κατάφερε, ωστόσο, να βρει χρόνο συμμετοχής και απλά παρέμενε βασικό μέλος της Barcelona B, μέχρι το 2013 όποτε και κλήθηκε να ταξιδέψει για πρώτη φορά στο Νησί για λογαριασμό της Everton με τη μορφή δανεισμού. Στο Goodison Park πέτυχε τρια γκολ σε 25 συμμετοχές, αλλά η Barcelona δεν είχε καμία διάθεση να τον πουλήσει και τον έδωσε εκ νέου δανεικό στη Sevilla, με την οποία κέρδισε το Europa League.

Η επιστροφή του, βέβαια, ήταν αναπόφευκτη αφού το φλερτ μεταξύ των «Ζαχαρωτών» και του Gerard ήταν συνεχές. Έτσι, ο Ισπανός διεθνής αποκτήθηκε από την Everton έναντι 4,2 εκ. λιρών. Δυστυχώς όμως για αμφότερους, ο Ισπανός σκόραρε μονάχα δύο γκολ σε 27 συμμετοχές που συμπλήρωσε σε δύο σεζόν, γεγονός που προβλημάτισε την ομάδα του Μερσεϊσάιντ, προτού αποφασίσει να τον δώσει στην Milan με τη μορφή δανεισμού τον Γενάρη του 2017, στην οποία εντυπωσίασε και τράβηξε ξανά το βλέμμα της Barcelona, η οποία μόλις είχε πουλήσει τον Neymar και ενεργοποίησε τη ρήτρα επαναγοράς για να καλύψει τη θέση του αριστερού εξτρέμ!

Για μία ακόμη φορά δεν στέριωσε στο Camp Nou, αφού δεν κατάφερε να πλησιάσει τις επιδόσεις και κατά συνέπεια την επιρροή του Βραζιλιάνου στο αγωνιστικό κομμάτι, επιστρέφοντας πίσω στην Αγγλία με εκ νέου δανεισμό στη Watford αυτή τη φορά. Ο Ισπανός εντυπωσίασε στον αγγλικό σύλλογο, ο οποίος έβγαλε 13 εκ. ευρώ από τα ταμεία του για λογαριασμό του. Έκτοτε μετράει 70 συμμετοχές και 17 γκολ, περισσότερα από κάθε άλλη ομάδα για την οποία έχει αγωνιστεί σε επαγγελματικό επίπεδο. Φαίνεται να έχει βρει ρυθμό, να ταιριάζει στην ομάδα και, αν στεριώσει στη Watford, ίσως καταφέρει να αποτάξει από πάνω του τη «ρετσινιά» του γυρολόγου.

2. Adama Traore (πλήρες Adama Traore Diarra), 24, Δεξιός Επιθετικός Χαφ/Δεξιός Μπακ

Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχουν βγει από την «Masia» την περασμένη δεκαετία. Γεννημένος στη Βαρκελώνη από γονείς με καταγωγή από το Μάλι, εντάχθηκε το 2004 στις ακαδημίες και εννέα χρόνια αργότερα στην Barcelona B. Εκεί παρέμεινε για δύο χρόνια, όποτε και μπήκε στο στόχαστρο πολλών ομάδων, αφού μαζί με τον Munir El Haddadi, τον Alen Halilovic, τον Sergi Samper και πολλούς ακόμα, αποτέλεσαν την πιο ολοκληρωμένη κι ελπιδοφόρα δεύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Το 2015 ξεκίνησε η περιπέτεια του Adama στην Αγγλία, με την Aston Villa να τον κάνει δικό της τον έναντι 10 εκ. ευρώ. Δυστυχώς δεν τα δικαιολόγησε σε καμία περίπτωση, αφού πέτυχε μόλις ένα γκολ σε 12 αγώνες κι αυτό μάλιστα για το League Cup. Στους «Χωριάτες» έμεινε για δύο σεζόν, ακολουθώντας τους, όταν υποβιβάστηκαν στην απαιτητική Championship, αλλά για κακή του τύχη έκανε επίσης μόλις μία συμμετοχή!

Το γεγονός αυτό τον δυσαρέστησε, αλλά ταυτόχρονα τον πείσμωσε. Το 2016, λοιπόν, πηγαίνει στη Middlesbrough που αγωνιζόταν στην Premier League, όπου υπό τις οδηγίες του συμπατριώτη του, Aitor Karanka, συμπληρώνει 31 συμμετοχές, αλλά και πάλι δεν βρίσκει δίχτυα και ο δεύτερος υποβιβασμός γίνεται πραγματικότητα. Ο Ισπανός προπονητής απομακρύνεται από την ομάδα και αναλαμβάνουν κατά σειρά οι Garry Monk και Tony Pulis, με τον Traore να σκοράρει πέντε φορές και να μοιράζει 10 ασσίστ. Η Wolves χτυπάει την πόρτα του και τα υπόλοιπα είναι ιστορία… Το ποσό που δαπανήθηκε το καλοκαίρι του 2018 (18 εκ. λίρες) μοιάζει με «κλοπή». Ένα μήνα μετά το ντεμπούτο του με τους «Λύκους», σκοράρει τρία γκολ και μοιράζει μία ασσίστ απέναντι στην Manchester City του Pep Guardiola (0-2 στο Etihad Stadium, 3-2 στο Molineux) σοκάροντας τους «Πολίτες» και μεγαλώνοντας τη διαφορά από την πρωτοπόρο Liverpool. Σήμερα είναι ο πιο ταχυδυναμικός παίκτης στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, είναι τεχνικά άρτιος, έχει κινήσει το ενδιαφέρον πολλών ευρωπαϊκών γιγάντων και βρίσκεται επάξια στην τελευταία δυάδα!

1. Pedro (πλήρες Pedro Eliezer Rodriguez Ledesma), 32, Δεξιός Επιθετικός Χαφ

Στην κορυφή της λίστας, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον γνωστό σε όλο το ποδοσφαιρικό κοινό, Pedro. Το γεγονός ότι έχει κερδίσει ότι μπορεί να κερδίσει ένας ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί σε Ισπανία και Αγγλία (La Liga, Premier League, FA Cup, Champions League, Europa League), αλλά και σε εθνικό επίπεδο (Euro, Mundial) δικαιολογεί απόλυτα την παρουσία του στην πρώτη θέση! Γενέτειρα του Pedro είναι η Σάντα Κρουζ στην Τενερίφη, από την οποία αποχώρησε στο δέκατο έβδομο έτος της ηλικίας του για να γίνει μέλος της Masia (2004). Ένα χρόνο αργότερα προωθήθηκε στην Barcelona C, στην οποία έμεινε για δύο σεζόν και 71 συμμετοχές, μέχρι να προωθηθεί στην δεύτερη ομάδα, να συμπληρώσει 50 συμμετοχές και να χρησιμοποιηθεί αρκετά και από την πρώτη ομάδα!

Κάπως έτσι τη σεζόν 2008/09, ο Pedro βρέθηκε να έχει κατακτήσει πέντε τίτλους (Ισπανικό πρωτάθλημα, Κύπελλο, Super Cup, Champions League και UEFA Super Cup). Ο ίδιος ήταν βασικός κι αναντικατάστατος στα άκρα της Barcelona, αφού, παρά το νεαρό της ηλικίας του, οι εμπειρίες που είχε, αφού συνυπήρξε με τους Samuel Eto’o, Thierry Henry και David Villa ήταν αρκετές για να τον καταστήσουν αντάξιο των συνθηκών, αλλά και των προσδοκιών που είχαν σχηματιστεί γύρω από το πρόσωπό του. Τη σεζόν, βέβαια, 2011/12 που αποκτήθηκε από τον καταλανικό σύλλογο ο Alexis Sanchez, οι συμμετοχές του Pedro περιορίστηκαν και μετά από τρία χρόνια αποφάσισε πως θα ήταν καλύτερο για εκείνον να πάει σε κάποια ομάδα που θα μπορεί να αγωνίζεται σαν βασικός.

ΠΗΓΗ: eyap.gr

Πρέμιερ Λιγκ