Με 36 γκολ στο πρωτάθλημα, ο 22χρονος Νορβηγός καλυτέρευσε κατά δύο τα προηγούμενα των Άντι Κόουλ και Άλαν Σίρερ, πέτυχε άλλα 16, σε όλες τις διοργανώσεις, ακόμη όμως και με 52 τέρματα παραμένει έτη φωτός μακριά από τον θρύλο της Έβερτον, Ντίξι Ντιν που τη σεζόν 1927-’28 είχε σκοράρει 60, άλλες εποχές, φυσικά, τότε, άλλες τώρα, μόνο στο πρωτάθλημα. Τα ρεκόρ όμως, είναι ρεκόρ κι όπως λένε οι Άγγλοι δεν υπάρχουν τυχαία, για να παραμείνουν στάσιμα, αλλά για να καταρρίπτονται.

 Πίσω από την «καταιγίδα» Χάλαντ, οι συμπαίκτες του Ντε Μπρόινε, Γκρίλις, Φόντεν, Σίλβα εκπληκτικοί σολίστ στον αριστοτεχνικά κουρδισμένο μηχανισμό που έχτισε ο Πεπ Γκουαρδιόλα, πρωταθλητής με τη Σίτι για 3η συνεχόμενη χρονιά και 5η στα τελευταία έξι χρόνια. Ο Ισπανός προπονητής ετοιμάζεται και για την τελειότητα της κατάκτησης του Treble, του πρωταθλήματος, του κυπέλλου (3 Ιουνίου, με την Γιουνάιτεντ, στο «Ουέμπλεϊ»), αλλά και του Champions League (10 Ιουνίου, στην Κωνσταντινούπολη, με την Ίντερ), μες στην ίδια χρονιά, που μέχρι στιγγμής πέτυχαν μόνο οι «Κόκκινοι Διάβολοι» του σερ Άλεξ Φέργκιουσον την περίοδο ’99-’00.

 Προπονητής της χρονιάς, αναπόφευκτα ο πρώην «μάγος» της Μπαρτσελόνα χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι και κάποιοι άλλοι συνάδελφοί του δεν άξιζαν το ίδιο το λεγόμενο «Ten Points». Ο συμπατριώτης του Μίκελ Αρτέτα, που δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι φοίτησε τρία χρόνια δίπλα του, ως βοηθός του στη Σίτι, άγγιξε με την Άρσεναλ έναν τίτλο που απουσιάζει από το Λονδίνο από το 2003-’04 και την χρυσή εποχή των Βενγκέρ, Ανρί, Βιεϊρά, Μπέργκαμπ. Επί μήνες βρέθηκε στην κορυφή, τον Ιανουάριο έφτασε και στο +8 από τη Σίτι, μετά όμως τα «πιτσιρίκια» του δεν άντεξαν το βάρος της δόξας, κατέρρευσαν, ο Γκουαρδιόλα το εκμεταλλεύτηκε και μ’ ένα σερί 12 συνεχόμενων νικών τους προσπέρασε πανηγυρίζοντας ένα ακόμη τρόπαιο.

 «Δεκάρι» πήραν όμως και ο Άγγλος Έντι Χάου, που ξανάβγαλε τη Νιουκάσλ στο Champions League ύστερα από μία 20ετία. Ο Ιταλός Ντε Ζέρμπι, που κατάφερε να οδηγήσει τη Μπράιτον σε μία ιστορική τους, ευρωπαϊκή έξοδο (Europa League), ο Ισπανός Ουνάι Έμερι, που παρέλαβε μία διαλυμένη Άστον Βίλλα από τον Στίβεν Τζέραρντ, οδηγώντας την έως την έξοδο στο Conference League. Ο Άγγλος Γκάρι Ο’Νιλ, που παρέλαβε μία ακόμη περισσότερο σμπαραλιασμένη Μπόρνμουθ, ουραγό με 9/9 ήττες χαρίζοντάς της μία ήρεμη σωτηρία. Αλλά κι ο Ισπανός, Λοπετέγκι που πέτυχε το ίδιο στην Γουλβς.

 Ως προς τις μεγάλες απογοητεύσεις της χρονιάς, ο τίτλος της χειρότερης όλων πάει δικαιωματικά στην Τσέλσι και στον Αμερικανό ιδιοκτήτη της Μπόελι, που ξόδεψε 700εκ. ευρώ για μεταγραφές, άλλαξε 4 προπονητές όχι μόνο μένοντας εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων, αλλά κάποια στιγμή θέτοντας και σοβαρή υποψηφιότητα για την σωτηρία της.

 «Μετεξεταστέες», η Λίβερπουλ, που κατάφερε στο παρά 5 να βγει στο επόμενο Europa League, η Τόττεναμ, αλλά και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που μπορεί να επέστρεψε στο Champions League, είχε όμως βλέψεις, αλλά και επενδύσει για πολλά περισσότερα.