Το αντίο της θρυλικής Σάντος, και το «Κλαμπ των 27» που ακόμη αντέχουν στη φθορά του χρόνου

 Για μία χώρα σαν τη Βραζιλία, που ζει και αναπνέει στον ρυθμό της samba και που θρέφεται αποκλειστικά με ποδόσφαιρο, ο ιστορικός υποβιβασμός της ομάδας που γέννησε τον Πελέ αποκτά διαστάσεις εθνικής τραγωδίας. Παρόμοιες με το «Maracanazo», το 1-2 από την Ουρουγουάη που είχε στοιχήσει στη Selecao τον παγκόσμιο τίτλο του 1950 ή του «Mineirazo», το 1-7 με το οποίο η μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία ξευτίλισε τους Cariocas στον ημιτελικό του «δικού» τους, υποτίθεται Μουντιάλ.

 Η Σάντος του σήμερα μπορεί να μην έχει καμία, απολύτως σχέση με τους «Os Santasticos», αυτονόητη παραλλαγή του fantasticos, που τη δεκαετία του ’60 υπήρξε παράλληλα και η ραχοκοκαλιά (Ζίλμαρ, Πελέ, Νενέ, Ζίτο, Κουτίνιο, Τίτε), εκείνης της Βραζιλίας, αλλά με τα χρόνια απέκτησε μία τέτοια φήμη και μία τόσο βαριά φανέλα που ακόμη και σήμερα θεωρείται ένας από τρεις μεγαλύτερους, ποδοσφαιρικούς συλλόγους που ανέδειξε ποτέ η χώρα μαζί με τη Φλαμένγκο και τη Σάο Πάολο: τις δύο μοναδικές που δεν έπεσαν ποτέ κατηγορία. Γιατί, κατά καιρούς όλες οι υπόλοιπες υποβιβάστηκαν: πριν τρία χρόνια, η Κρουζέιρο, πριν οκτώ η σημερινή πρωταθλήτρια Παλμέιρας, ενδιάμεσα οι Γκρέμιο, Βάσκο Ντα Γκάμα, Κορίνθιανς, Μποταφόγκο, ακόμη και η κάτοχος του τελευταίου Libertadores, Φλουμινένσε. Άπαντες, λίγο πολύ θα περάσουν το κατώφλι του «καθαρτηρίου», γιατί είναι έτσι δομημένο το ποδοσφαιρικό τους σύστημα, που ξεπουλάνε στην Ευρώπη ό,τι κόσμημα παράγουν, μετά παρασύρονται από κακή διαχείριση και μέχρι να ξεφουρνίσουν νέα ταλέντα θα κάνουν, αναπόφευκτα τον κύκλο τους.

 Έτσι ακριβώς συνέβη και με τη Σάντος, που δεν πάνε πολλά χρόνια που χάρισε στον κόσμο τους διαφόρους Νεϊμάρ, Άλισον, Ντοντό, Ντιόγκο, Ντονιζέτε, Άλεξ ή Ρομπίνιο ωστόσο αδιαφορώντας να καλλιεργήσει τους επόμενους Πελέ, Ζίλμαρ ή Κουτίνιο με αποτέλεσμα να χάσει μεσοβδόμαδα στην έδρα της από τη Φορταλέζα, που σε συνδυασμό με τη νίκη της Μπαϊα με την Ατλέτικο Μινέιρο έστειλε τα «ψάρια» για πρώτη φορά στη 2^η κατηγορία, στα 111 χρόνια της ύπαρξής τους.

 «Ψάρια», μόνο για τους «εχθρούς» και τους αντιπάλους της Κορίνθιανς, της Σάο Πάολο και της Παλμέιρας. Και μόνο ως προς το επίσημο παρατσούκλι της ομώνυμης πόλης του Σάντος, του μεγαλύτερου λιμανιού της Πολιτείας του Σάο Πάολο, γιατί κατά τα άλλα μόνο με «ψάρια» δεν μπορεί να παρομοιαστεί μία ομάδα που έχει κατακτήσει 2 Διηπειρωτικά, 3 Libertadores, 8 φορές το πρωτάθλημα Βραζιλίας και 22 το Paulista.

 

 Περασμένα μεγαλεία, γιατί φέτος δεν τα κατάφερε μπαίνοντας στο κλαμπ όσων εξίσου μεγάλων έπεσαν κατηγορία, γεγονός που μπορεί να προκαλεί αίσθηση, αλλά είναι πολύ μεγαλύτερο από εκείνο των 27 που, αντίθετα δεν έχουν ακόμη υποβιβαστεί. Αρκεί ν’ αναφέρουμε κάποια, ηχηρά ονόματα: Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Σίτι, Άρσεναλ, Τσέλσι, Τόττεναμ, Έβερτον, Παρί Σεν Ζερμέν, Λιόν, Μαρσέιγ, Σεντ Ετιέν, Μπάγερν Μονάχου (μάλιστα τρεις φορές), Ντόρτμουντ, Αμβούργο, Κολονία, Στουτγκάρδη, Σάλκε, Γιουβέντους, Μίλαν, Ρόμα, Τορίνο, Γκλάσγκοου Ρέιντζερς, ΑΕΚ, Ατλέτικο Μαδρίτης, Σεβίλλη ή Ρίβερ Πλέιτ.

 

 Αντίθετα, «αντέχουν» εδώ οι Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ. Στην Ιταλία η Ίντερ. Στη Σκωτία οι Σέλτικ και Αμπερντίν, στην Τουρκία οι Μπεσίκτας, Γαλατάσαραϊ και Φενέρμπαχτσε, που παρεμπιπτόντως έχουν μοιραστεί τους 58, από τους 66 τίτλους. Στην Πορτογαλία οι Πόρτο, Μπενφίκα, Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Στην Ολλανδία, Άγιαξ, Φέγιενοορντ, Αϊντχόφεν και Ουτρέχτη. Στην Ισπανία, οι Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα και Αθλέτικ Μπιλμπάο. Στην Ουκρανία, η Ντιναμό Κιέβου. Στη Βραζιλία, οι Φλαμένγκο και Σάο Πάολο. Στην Αργεντινή, η Μπόκα Τζούνιορς. Στη Χιλή, η Κόλο Κόλο, στο Εκουαδόρ η επίσης Μπαρτσελόνα, αλλά του Γκουαγιακίλ. Στην Ουρουγουάη η Πενιαρόλ, που αγωνίζεται στην 1^η κατηγορία ανελλιπώς από το 1891 και η Νασιονάλ, από το 1899.

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις