Δάκρυα και συμβολικές χειρονομίες, πέρα από το ποδόσφαιρο - Η ιστορική ασίστ της Παλαιστίνης, στην παγκόσμια Ειρήνη

Από τα τέλη του 19^ου αιώνα «σφάζονται» στην περιοχή διεκδικώντας την ίδια πατρίδα, τα ίδια εδάφη, την ίδια πρωτεύουσα. Ποιος έχει δίκιο; Ποιος έχει άδικο; Δεν είναι η δουλειά μας να το αναλύσουμε. Είναι όμως δουλειά μας να θυμίσουμε ότι στο παρελθόν, το ποδόσφαιρο έχει κάνει θαύματα καταφέρνοντας να ενώσει διαφορετικούς κόσμους.

Η εθνική, λοιπόν ποδοσφαιρική ομάδα της Παλαιστίνης, επισήμως αναγνωρισμένη από τη Fifa από το 1998 προκρίθηκε, για πρώτη φορά στην Ιστορία της στη 2^η φάση του Κυπέλλου Ασίας. Νίκησε το Χονγκ- Κονγκ 3-0 και πέρασε στους 16 της διοργάνωσης. Δεν ήταν μικρό πράγμα, για μία ομάδα που έχει τη βάση της στην Ιορδανία, που προετοιμάστηκε στην Αλγερία, αλλά που θα αγωνίζεται στο ουδέτερο του Κουβέιτ. Που έχει παίκτες, όπως ο Μοχάμεντ Σαλέχ που έχει μήνες να επικοινωνήσει με τους δικούς του, αλλά που έμαθε πρόσφατα ότι τρία ξαδέλφια του έχασαν τη ζωή τους, στους βομβαρδισμούς της Γάζας.   

Περισσότερο όμως, και από την ιστορική πρόκριση, το μήνυμα που έστειλαν από το Κατάρ οι ήρωες του άθλου ήταν μία ασίστ στον Κόσμο να βρεθεί, επιτέλους μία, ειρηνική λύση στο πρόβλημα που βασανίζει γενιές και γενιές. Και που τα τραγικά γεγονότα του περασμένου Οκτωβρίου κλιμάκωσαν ξανά, αυτή τη φορά πολύ επικίνδυνα.

 

Είναι δεκαετίες που η Παλαιστίνη, πρώτα και, από το ’48, όταν δηλαδή ιδρύθηκε ως κράτος, το Ισραήλ διεκδικούν τα ίδια εδάφη, γιατί και οι δύο θεωρούν την ευρύτερη περιοχή ως ιστορική τους πατρίδα. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο «ναι, μεν, αλλά», γιατί οι Παλαιστίνιοι ήδη ζούσαν εκεί και ξαφνικά, το ’17 ο τότε Άγγλος υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Μπάλφουρ πρότεινε να χωριστεί η περιοχή για Εβραίους και Παλαιστινίους. Και η εισβολή, Εβραίων (σε παλαιστινιακά εδάφη) κορυφώθηκε ακόμη περισσότερο μετά το Ολοκαύτωμα. Ύστερα, το Ισραήλ άρχισε να χωρίζει, σταδιακά την περιοχή, αλλά και την Ιερουσαλήμ σε περιοχές για τους μεν και τους δε και κάπως έτσι φτάσαμε στο, αδιέξοδο του σήμερα.

Δεν είναι, όμως η δουλειά μας ν’ αναλύσουμε ποιος έχει δίκιο ή ποιος άδικο. Όσο να θυμίσουμε ότι, ιστορικά ο αθλητισμός είχε και έχει καταφέρει να ενώσει ακόμη και τους πλέον διαφορετικούς Κόσμους. Το πινγκ- πονγκ, κάποτε αποκλιμάκωσε τις σχέσης των Ηνωμένων Πολιτειών με την Κίνα. Το σκάκι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εποχή του «Ψυχρού Πολέμου» με την τότε Σοβιετική Ένωση. Το ποδόσφαιρο έφερε πιο κοντά, τόσο τους Αμερικανούς με το Ιράν, όσο τους Βόρειους με τους Νότιους Κορεάτες. Γιατί να μην γίνει το ίδιο, κάπου, κάποτε και με Παλαιστίνη και Ισραήλ;