Από τον Πελέ, στους Ρένσενμπρινκ, Στόκτον, Τρεζεγκέ, Πινίγια: όταν οι μπάλες σκόνταψαν πάνω στην Ιστορία!

 Είναι δεκάδες οι φορές που η απόσταση, από τη δόξα, έως την (αθλητική) τραγωδία κρίθηκε στο χιλιοστό. Στο εκατοστό. Στο δευτερόλεπτο. Στο παρά τρίχα ή σ’ ένα σουτ στο δοκάρι. Κρίμα για τους μισούς (;) ή ευτυχώς για τους υπόλοιπους. Εξαρτάται πάντα, από πια οπτική γωνία το έβλεπες.

 Στον προημιτελικό του Μουντιάλ ’14, ανάμεσα στη Χιλή και τη Βραζιλία, ο Μαουρίσιο Πινίγια βρέθηκε «ένα εκατοστό από τη δόξα», φράση που μετά «χτύπησε» στο σώμα του, μαζί με τη ζωγραφιά, στην πλάτη που αναπαρήγαγε τη δυναμική του σουτ που, στο 119’ θα μπορούσε να είχε στείλει τη Σελεσάο σπίτι της. Η μπάλα όμως σκόνταψε στο οριζόντιο δοκάρι, το παιχνίδι πήγε στα πέναλτι και τελικά σπίτια τους, επέστρεψαν οι Χιλιανοί.

 Στον τελικό του Μουντιάλ 2006, με τη Γαλλία το γενναιόδωρο Κάρμα αποφάσισε να δώσει στην Ιταλία ό,τι της είχε αφαιρέσει η Μοίρα σε τέσσερεις, προηγούμενες περιπτώσεις όταν στο τελευταίο και κρίσιμο πέναλτι, ο Τρεζεγκέ ναι μεν έστειλε τον Μπουφόν στη μία γωνία, αλλά τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι της άλλης.

 

 Άδικο αφενός, γιατί στην κανονική διάρκεια οι, καλύτεροι  Γάλλοι είχαν κι άλλο δοκάρι με τον Ζιντάν. Δίκαιο αφετέρου, γιατί από τα 11 μέτρα η Squadra Azzurra είχε χάσει τον ημιτελικό του Μουντιάλ ’90, με την Αργεντινή. Τον τελικό του Μουντιάλ ’94, με τη Βραζιλία. Τον προημιτελικό του Μουντιάλ ’98, με τη Γαλλία. Ενώ τον τελικό του Euro 2000, πάλι με τη Γαλλία είχε χάσει με ακόμη περισσότερο άγριο και σαδιστικό τρόπο: με sudden death, που αργότερα μετονομάστηκε κομψότερα σε golden- goal.

 Τα πλέον διάσημα δοκάρια, πάντως στην Ιστορία της μπάλας τα πέτυχαν ο Πελέ, στο Μουντιάλ του ’70, στο Μεξικό. Και ο Ρομπ Ρένσενμπρινκ στον τελικό του Μουντιάλ ’78, στην Αργεντινή. Ανεξάρτητα από το τελικό 3-1 για τους «Cariocas», ο ημιτελικός με την Ουρουγουάη, στη Γουαδαλαχάρα έμεινε αξέχαστος για τη μαγική ντρίμπλα- προσποίηση- άδειασμα του Βραζιλιάνου σε βάρος του Μαζουρκίεβιτς: του πέταξε τη μπάλα αριστερά, τον πέρασε από δεξιά, σούταρε σε άδειο τέρμα, αλλά «ξύρισε» όπως έγραψαν την επομένη οι εφημερίδες, το δοκάρι.

 

 Ήταν το ομορφότερο «Non- goal» όλων των εποχών και ευτυχώς που υπήρξε και δεύτερο, γιατί «τι θα γινόταν εάν»… Εάν στο 89’ του τελικού με την Αργεντινή, με ισόπαλο (1-1) το σκορ και υπό τα βλέμματα των χουντικών στρατιωτικών, η μπάλα από το πόδι του Ρένσενμπρινκ δεν σκόνταφτε στο δοκάρι και έμπαινε στα δίχτυα του ανήμπορου Φιλιόλ; Κανείς δεν θέλει να φανταστεί τι θα γινόταν εάν… Στο παρά τρίχα δεν άλλαξε η Ιστορία, και όχι μόνο η ποδοσφαιρική: ευτυχώς που, μετά τον τρόμο και τα καρδιακά επεισόδια το παιχνίδι πήγε στην παράταση όπου η ομάδα του δικτάτορα Βιδέλα πανηγύρισε (3-1) την κατάκτηση του τροπαίου. Και αποφεύχθηκαν τα, όποια χειρότερα.

 Το δοκάρι όμως, δεν είναι μόνο ξύλινο, αλλά και σιδερένιο. Όπως η στεφάνη στο μπάσκετ. Κάτι ξέρουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του ’72, στο Μόναχο. Κάτι και ο Τζον Στόκτον, στον τελικό Nba του ’98 με τους ανίκητους Σικάγκο Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν.

 

 Στην πρώτη περίπτωση η Dream Team της εποχής, που προερχόταν από 63 νίκες και 7 συνεχόμενα χρυσά, ολυμπιακά μετάλλια αντιμετώπισε στον τελικό την τότε Σοβιετική Ένωση σ’ ένα παιχνίδι με τεράστια αθλητικό- πολιτική σημασία γιατί ήταν στην κυριολεξία εν μέσω του «Ψυχρού Πολέμου». Με τη, θεωρητική λήξη του αγώνα (50-49) οι Αμερικανοί εισέβαλλαν στο παρκέ πανηγυρίζοντας τη νίκη. Οι διαιτητές όμως είχαν άλλη άποψη και διέταξαν να παιχτούν τρία ακόμη δευτερόλεπτα. Έγινε χαμός. Κανείς δεν κατάλαβε το γιατί ή τι συνέβη. Γεγονός είναι ότι τελικά οι Σοβιετικοί κέρδισαν 50-51 με καλάθι του Μπελόφ και ότι χρόνια αργότερα η ΔΟΕ παραδέχτηκε ότι εκείνη η νίκη ήταν η πλέον αντικανονική όλων των εποχών. Ενώ το ’98, στο 6^ο παιχνίδι του τελικού με τους Γιούτα Τζαζ ο Στόκτον θα μπορούσε να είχε στερήσει από τον Μάικλ Τζόρνταν τον 6^ο του τίτλο σε οκτώ χρόνια εάν η μπάλα, στο τελευταίο δευτερόλεπτο ενός σουτ «απελπισίας» δεν σκόνταφτε πάνω στη στεφάνη.       

 Επιστρέφοντας στο ποδόσφαιρο, στην Ιστορία έμειναν και τα δύο δοκάρια, του Σολ και του Γιάνκερ που ακολούθησαν το 0-1 του Μπάσλερ στον τελικό Champions League του ’99 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η οποία τελικά στέφθηκε πρωταθλήτρια 2-1 με θρυλική ανατροπή και γκολ στο 91’ και το ’93 από τους Σέρινγκαμ και Σόλσκιερ.

 Η’ τα τέσσερα δοκάρια της Τορίνο, από τους Καζαγκράντε, Μούσι και Σόρντο στον διπλό τελικό Uefa ’92 με τον Άγιαξ: 2-2 στην Ιταλία, 0-0 στο Άμστερνταμ και κύπελλο, φυσικά στους Ολλανδούς. Η’ το δοκάρι του Πάολο Γκαρμπίζι στον πρόσφατο αγώνα ράγκμπι ανάμεσα στη Γαλλία και την Ιταλία (13-13) που στέρησε από τους Ιταλούς μία ιστορική νίκη σε βάρος των «Tricolore».

 Και ακόμη καλύτερο του Ιταλού ποδοσφαιριστή Ρουτζέρο Ριτσιτέλλι, το ’91 στη Μόσχα στο 90’ του Σοβιετική Ένωση- Ιταλία (0-0). Με γκολ, η Squadra Azzurra θα προκρινόταν στην τελική φάση του Euro ’92, αλλά πέρα από τον αποκλεισμό έμεινε στην Ιστορία η φράση.. καλτ, του άτυχου πρωταγωνιστή που μεταξύ σύγχυσης και «γλώσσο- μπερδέματος» υπογράμμισε από την ανάποδη πως, «εάν είχε μπει εκείνο το δοκάρι, θα ήταν γκολ»… Κρίμα ή ευτυχώς (;), εξαρτάται πάντα από την οπτική γωνία.                

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις