Ήταν το ’14, μετά τον χαμένο, από τη Φροζινόνε τελικό των play-off ανόδου. Ο τότε προπονητής της Λέτσε, Φράνκο Λέρντα μην μπορώντας ν’ αντέξει τις συνεχόμενες προκλήσεις αντιπάλου ποδοσφαιριστή τον… ξάπλωσε με μπουνιά. Και επειδή η αδρεναλίνη είχε χτυπήσει κόκκινο, ξάπλωσε και δεύτερο άνθρωπο, έναν οπαδό της Φροζινόνε που είχε μπει στο γήπεδο για να πανηγυρίσει την ιστορική άνοδο στη Serie A. Ο Λέρντα απολύθηκε και τιμωρήθηκε με 7μηνο αποκλεισμό, αλλά επειδή είχε καλό δικηγόρο, τον σημερινό πρόεδρο της ομάδας, Στίκι Νταμιάνι τελικά εξέτισε μόνο ένα 3μηνο ποινής και μάλιστα, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

       

 Η περίπτωση Ντ’ Αβέρσα είναι παρόμοια: γιατί κι εκείνος ισχυρίστηκε ότι έχασε τη λογική του από τις συνεχείς βρισιές του Ανρί ωστόσο αρνούμενος κατηγορηματικά ότι τον κουτούλισε, αλλά παραδεχόμενος ότι έκανε, πως πήγε να τον χτυπήσει. Δεν έχει πλέον, καμία σημασία: το όποιο δίκιο του το έχασε, πλήρωσε το λάθος του με απόλυση δίνοντας, παράλληλα το χειρότερο παράδειγμα σε όσους πληρώνουν εισιτήριο για να βλέπουν μπάλα, και όχι ξύλο.  

 Η διασημότερη, βέβαια κουτουλιά της Ιστορίας ήταν του Ζιντάν, στον Ματεράτσι στον τελικό του Μουντιάλ 2006 ανάμεσα στη Γαλλία και την Ιταλία. Κουτουλιά, τρόπος του λέγειν, γιατί ίσα, ίσα που τον ακούμπησε πέφτοντας στην παγίδα του Ιταλού ο οποίος σωριάστηκε με θεατρινίστικο τρόπο. Από τη μία τσάμπα, η κόκκινη κάρτα που πήρε εκείνη την ημέρα ο μεγάλος Ζινεντίν. Από την άλλη όμως, δίκαιη γιατί τιμωρήθηκε η πρόθεσή του. Ας είχε τη διαύγεια και την εξυπνάδα να μην πέσει στις προκλήσεις του Ματεράτσι («…δεν θέλω τη φανέλα σου, αλλά την αδελφή σου») και να μην το έπαιρνε τόσο πατριωτικά.

 

 Κάπως έτσι είχε χάσει την ψυχραιμία του, το ’95, στο «Σέλχαρστ Παρκ» σε αγώνα με την Κρίσταλ Πάλας και ο τότε σούπερ σταρ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ερίκ Καντονά. Μόλις είχε αποβληθεί για κάποιο φάουλ, και περπατώντας προς τα αποδυτήρια άκουσε τα εξ’ αμάξης (του τύπου, «…γύρνα στην πατρίδα σου, Γάλλε μπάσταρδε», και άλλα, πολλά), από τον οπαδό Μάθιου Σίμονς. Έχασε το φως του και με κλωτσιά kung- fu  τον εκσφενδόνισε κάποια μέτρα πιο πέρα. Δίκιο, ξε- δίκιο, τιμωρήθηκε με 8μηνο αποκλεισμό, αλλά και σε δύο εβδομάδες φυλάκισης που  ύστερα μετατράπηκαν σε 120 ώρες κοινωφελούς εργασίας.

 

 Λίγο έλειψε να «συλληφθεί» και ο Τζεννάρο Γκαττούζο, το ’11 όταν κατά τη διάρκεια ενός Μίλαν- Τόττεναμ έπιασε από το λαιμό τον Τζόε Τζόρνταν, θρύλο του βρετανικού ποδοσφαίρου, για ένα φεγγάρι και της Μίλαν, γνωστό και ως «καρχαρία» για την ταχύτητα με την οποία ορμούσε στα «θηράματά» του ανέκαθεν στην εγρήγορση για καυγά και τσακωμό. «Χτύπα όσο θες, αλλά στο τέλος εσύ θα πονέσεις», επαναλάμβανε στον Ρίνο πριν ηρεμήσουν τα πνεύματα. Έχει κι άλλα: τέτοιου είδους ιστορίες, δεν τελειώνουν τόσο εύκολα.

 

 Το ’73, σ’ ένα ντέρμπι με τη Γιουβέντους, ο τότε προπονητής της Τορίνο, Γκουστάβο Τζανιόνι επιτέθηκε στον Φράνκο Κάουζιο… ξαπλώνοντάς τον μ’ ένα δεξί κροσέ. «Με ειρωνευόταν όλη την ώρα, τι να έκανα;», έλεγε στην απολογία του πριν απολυθεί , και τιμωρηθεί με 10 αγωνιστικές.

 Με οκτώ αγωνιστικές αποκλεισμού είχε, αντίθετα τιμωρηθεί το ‘14 ο Αργεντινός προπονητής της Ατλέτικο Μαδρίτης, Ντιέγκο Σιμεόνε γιατί στον τελικό του ισπανικού Σούπερ- Καπ αποβλήθηκε από τον διαιτητή, πήγε να ζητήσει εξηγήσεις από τον 4ο, επειδή όμως δεν τις πήρε θεώρησε σωστό να του ρίξει δύο σφαλιάρες στον σβέρκο.

 Τρία χρόνια νωρίτερα, πάντα στην Ισπανία σ’ ένα από τα «Clasico» Ρεάλ- Μπαρτσελόνα ο μετρ των προκλήσεων, ποιος άλλος (;), Ζοσέ Μουρίνιο τιμωρήθηκε μόνο με δύο αγωνιστικές γιατί είχε χώσει, κατά λάθος, όπως ισχυρίστηκε μετά, το δάκτυλό του στο μάτι του, συγχωρεμένου πλέον, Τίτο Βιλανόβα, τότε βοηθού προπονητή των Blaugrana.

 

 Ξανά στην Ιταλία, το ’12 κατά τη διάρκεια του Φιορεντίνα- Νοβάρα ο τότε προπονητής των «Viola», Ντέλιο Ρόσσι όρμησε στον πάγκο του, έπιασε από το λαιμό ρίχνοντάς του όσες σφαλιάρες πρόλαβε, τον Σέρβο ποδοσφαιριστή του, Αντέμ Λιάγιτς γιατί είχε διαφωνήσει με την αντικατάστασή του. Απολύθηκε άμεσα και τιμωρήθηκε με τρεις μήνες αποκλεισμού, ενώ ο πιτσιρικάς, σοκαρισμένος ζήτησε άμεσα μεταγραφή για οποιαδήποτε άλλη χώρα, μακριά από την Ιταλία.

 Το ’04, στον τελικό play- off ανόδου στη Serie B με τη Λουμετσάνε, ο τότε προπονητής της Τσεζένα, Φαμπρίτσιο Καστόρι, που πριν ασχοληθεί με τη μπάλα έπαιζε (κανονικό) μποξ, ξάπλωσε με μπουνιές τέσσερις αντίπαλους, τον συνάδελφό του, και τρεις παίκτες και πλήρωσε με τρία χρόνια αποκλεισμού χώρια από μία παχουλή αποζημίωση για την αγωγή που του έκαναν.

 Ο καλύτερος απ’ όλους, τρόπος του λέγειν, εννοείται υπήρξε ο Σίλβιο Μπαλντίνι που το 2011, σηκώθηκε από τον πάγκο της Κατάνια και με ύπουλο τρόπο κλώτσησε τον πισινό του συναδέλφου του στην Πάρμα, Ντι Κάρλο. Τιμωρήθηκε με ένα μήνα αποκλεισμού, αλλά η μεγαλύτερη, ακόμη τιμωρία του είναι πως έκτοτε καμία ομάδα δεν τον ξανά αναζήτησε. Μόνος του χτυπάει πόρτες στις μικρότερες κατηγορίες και καμία φορά ανοίγουν, αλλά με την προϋπόθεση να προπονεί δωρεάν. Γιατί με τέτοιου είδους συμπεριφορές, ούτε εκείνος, ούτε πολλοί ακόμη συνάδελφοί του δεν είναι σε θέση να διδάξουν ήθος και, κυρίως fair- play στους μικρότερους.    

Ντ’ Αβέρσα Μπαλντίνι Γκαττούζο Καντονά Ζιντάν