Για παράδειγμα, ο Γιούργκεν Κλοπ όταν διάβασε ότι το ρεκόρ της μακρύτερης ρίψης της μπάλας, με τα χέρια ήταν 51μ. και 53εκ. (δηλαδή, από τη μεσαία γραμμή, έως τη μικρή περιοχή του τερματοφύλακα) και ανήκε σε κάποιον Τόμας Γκρόνεμαρκ, έναν πρώην διεθνή Δανό αθλητή, όχι όμως του ποδοσφαίρου, αλλά του… bob, τον προσέλαβε αμέσως στο «Άνφιλντ» για να διδάξει στους παίκτες της Λίβερπουλ την τεχνική του. Η επινόηση του Γερμανού προπονητή αποδείχθηκε ιδιοφυής και χάρη σ’ αυτό ακριβώς το, απλό τέχνασμα οι Reds άρχισαν να δημιουργούν πολλές περισσότερες ευκαιρίες στις αντίπαλες περιοχές.  

Εάν το’ χε σκεφτεί πρώτος ο, επίσης μεγάλος Αρσέν Βενγκέρ, ίσως να μην είχε πιαστεί αδιάβαστος όταν κάποτε, η Άρσεναλ δέχτηκε δύο γκολ από την Στόουκ, ύστερα από ισάριθμες επαναφορές από τον Ρόρι Ντέλαπ. Τον Ιρλανδό μέσο επιθετικό και σπεσιαλίστα των μακρινών πλάγιων άουτ, γιατί πριν ασχοληθεί με τη μπάλα υπήρξε ένας από τους πλέον ταλαντούχος ακοντιστές του Ηνωμένου Βασίλειου. Ύστερα από εκείνη τη ντροπιαστική ημέρα, στο «Britannia» και στην προσπάθειά του να κρύψει τον αιφνιδιασμό του, για τη μη προβλεπόμενη στρατηγική, ο Βενγκέρ πρότεινε στη Fifa, τα πλάγια άουτ να εκτελούνται πλέον με τα πόδια.

Αυτά συνέβαιναν στην Premier League την πρώτη 10ετία της νέας χιλιετίας, αν και τα ελληνικά γήπεδα ήδη από τις αρχές του ’80 ήδη θαύμαζαν τον δικό τους Ντέλαπ, στο πρόσωπο και τη δύναμη του Λάκη Σημαιοφορίδη. Η σχολή- Ντέλαπ πάντως, δεν έβγαλε μόνο νέους σπεσιαλίστες, αλλά και μία θηλυκή… Ντέλαπ, την 30χρονη, επίσης Ιρλανδή, Μέγκαν Κάμπελ η οποία μάλιστα, σ’ ένα πολύ πρόσφατο Ιρλανδία- Αγγλία πέτυχε, με καμπύλη 38 μέτρων το νέο ρεκόρ γυναικών από πλάγιο.

 

Ο πρώτος «ειδικός» του «Our Out» (δηλαδή, του δικού μας, έξω, που είχε κακώς μεταφραστεί στα ελληνικά «Αράουτ»), όπως είχε πρώτο ονομαστεί ο κανονισμός πριν από 142 χρόνια, από την Football Association, και που πλέον λέγεται «throw-in», είχε γεννηθεί στην Εσθονία, στη δεκαετία του ’80. Δυστυχώς, για εκείνον, την εποχή που δεν υπήρχαν τα socials για ν’ απαθανατίσουν το ταλέντο του. Λεγόταν Ρίστο Καλάσε, έπαιζε στη Φλόρα Τάλιν και είχε γράψει τη δική του Ιστορία γιατί πριν από κάθε πλάγιο, έπαιρνε δύο, με τρία μέτρα φόρα, έκανε και μία κωλοτούμπα και μετά εκτόξευε τη μπάλα με δύναμη, μες στον αγωνιστικό χώρο. Αντίθετα, παρόμοια εκτέλεση με, απαραίτητη συνοδεία «salto mortale» εδώ και μερικά χρόνια κάνουν οι δύο μετρ του throw-in, ο Ιρανός Ναντέρ Μοχαμεντί και ο Μεξικανός, Χοσέ Χουάν Γκαλίτο Βάσκεζ.

Τη σημασία και την αποτελεσματικότητα του πλάγιου άουτ, χρόνια προσπαθούν να διδάξουν δύο προφέσορες της μπάλας: ο Ιταλός Φράνκο Σκόλιο (που δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή), τον οποίο κορόιδευαν όταν ισχυριζόταν ότι υπάρχουν 24 διαφορετικοί τρόποι για να εκτελέσεις, σωστά, ένα κόρνερ. Και ο εξίσου μεγάλος, Αργεντινός προπονητής Μαρσέλο Μπιέλσα, γνωστός ως «El Loco» (ο τρελός, όχι όμως και τόσο), όταν επίσης διαβεβαίωνε πως υπάρχουν 26 διαφορετικοί τρόποι για να εκτελεστεί σωστά ένα πλάγιο άουτ. Μαζί του, συμφώνησαν και δύο Βρετανοί φοιτητές, οι Νίκολας Λίνθορν και Ντέιβιντ Έβερετ του Πανεπιστημίου του Ούξμπριντζ προσθέτοντας ωστόσο ότι η τέλεια κλήση που θα πρέπει να έχει το σώμα ενός ποδοσφαιριστή την ώρα της εκτέλεσης είναι μεταξύ των 20 και των 35 μοιρών.

   

Η επαναφορά, λοιπόν, από τα πλάγια είναι κάθε άλλο από ανούσια, αδιάφορη ή βαρετή. Ακριβώς το αντίθετο, εάν βέβαια εκτελεστεί σωστά, γιατί πέρα από αφοπλιστική για τους αντιπάλους, μπορεί να γίνει μοιραία για την ίδια σου την ομάδα. Όπως για παράδειγμα το ’18, στη Γερμανία όταν κατά τη διάρκεια αγώνα με τη Βέρντερ Βρέμης, ο Κροάτης αμυντικός της Στουτγκάρδης, Μπόρνα Σόσα εκτέλεσε πλάγιο άουτ προς τον τερματοφύλακά του. Ωστόσο ο Ρόμπερτ Ζίλερ δεν το περίμενε, αιφνιδιάστηκε και όταν το πήρε χαμπάρι τα’ έκανε χειρότερα: η μπάλα του γλίστρησε από τα χέρια, μπήκε στα δίκτυα και η Βέρντερ κέρδισε με το πρώτο, επίσημο, αυτογκόλ από πλάγιο (γιατί εάν δεν την ακουμπούσε, θα ήταν κόρνερ για τους αντιπάλους), της Ιστορίας. Συμβαίνει. Και, εννοείται, δεν ξανασυνέβη…                 

Πλάγιο άουτ