Περισσότερο και από μυθιστορηματική, μοιάζει να είναι μία από τις, πολλές ζωές του εφτάψυχου Αντρέ Βίλας Μπόας. Λες και είναι βγαλμένη από την πένα του Πολ Όστερ, συγγραφέα του best seller «What if», τι θα είχε συμβεί εάν, είχαμε πάρει μία διαφορετική απόφαση.

 Στην περίπτωσή του, εν τέλει, η απόφασή του, το ’18 να παρατήσει την προπονητική για να δοκιμάσει την τύχη του σε αυτοκινητικούς αγώνες, όχι απλά αποδείχθηκε σωστή, αλλά και σωτήρια. Γιατί εκείνη τη χρονιά έλαβε μέρος στο (σκληρότερο ράλι όλων) «Παρίσι- Ντακάρ», στο 4ο ετάπ η Τογιότα του αναποδογύρισε, ο Βίλας Μπόας χτύπησε στη μέση και από τις εξονυχιστικές εξετάσεις που ακολούθησαν προέκυψε πως έπασχε από δύο ειδών καρκίνων: τον έναν του θυρεοειδούς, το δεύτερο δεν ανακοινώθηκε ποτέ. «Ευτυχώς που τους πρόλαβα και αποθεραπεύτηκα πλήρως. Εάν δεν είχα εκείνο το ατύχημα, ίσως να μην τους ανακάλυπτα ποτέ. Η’ να τους ανακάλυπτα αργά».

 

 Προπονητής από τα 19 του, με κανονικότατο δίπλωμα της Uefa, ο Βίλας Μπόας δεν έπαιξε ποτέ του ποδόσφαιρο, αλλά το μελέτησε, όσο λίγοι, μέσω… Playstation. Εκεί δημιουργούσε και ονειρευόταν τις τακτικές του. Εκεί ανέλυε τα συν και τα πλην του κάθε ποδοσφαιριστή, τη δυναμική του, το σε ποια θέση θα μπορούσε ν’ αποδώσει καλύτερα. Όπως ακριβώς του συνέβη στα 16 του, όταν μία ωραία ημέρα ανακάλυψε πως έμενε στην ίδια πολυκατοικία με τον τότε προπονητή της Πόρτο, θρυλικό Άγγλο Μπόμπι Ρόμπσον. Ετοίμασε μία τεκμηριωμένη ανάλυση για τον Ντομίνγκος Πασιένσια, υπογραμμίζοντας το γιατί θ’ απέδιδε καλύτερα σε άλλη θέση: την έριξε κάτω από την πόρτα του, και ο Ρόμπσον όχι μόνο ξετρελάθηκε, αλλά τον προσέλαβε αμέσως στην ομάδα ως σκάουτερ της Πόρτο, ανιχνευτή ταλέντων, ανά τη χώρα.

 Το όνειρό του ήταν να γίνει προπονητής, αλλά μία σύντομη, όσο τραυματική εμπειρία στον πάγκο των Βρετανικών Παρθένων Νήσων (όπου δέχτηκε 14 γκολ σε δύο αγώνες, από τις Βερμούδες), τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως είχε μπροστά του πολύ δρόμο ακόμη. Επέστρεψε, λοιπόν στη φυσική του θέση, ως σκάουτερ, μέχρι που ο Ζοσέ Μουρίνιο τον προήγαγε σε βοηθό του στην Πόρτο.

 

 Μετά τον ακολούθησε, στην Τσέλσι, μετά και στην Ίντερ. «Είναι τα μάτια και τα αφτιά μου», έλεγε για τον Βίλας Μπόας ο «Special One». «Μία μέρα δίπλα από έναν μεγάλο δάσκαλο, είναι πολύ περισσότερο αποτελεσματική από 1000 μέρες διαβάσματος», ανταπέδιδε ο ίδιος. Και είχαν γίνει τόσο αυτοκόλλητοι, σε Οπόρτο, Λονδίνο και Μιλάνο που αναπόφευκτα θα βρισκόταν κάποιος που θα σκαρφιζόταν το παρατσούκλι «Special Two». Δεν του έφερε όμως γούρι. Οι συγκρίσεις με τον Μουρίνιο τον άγχωναν και τα (κακά) αποτελέσματα δεν άργησαν να το επιβεβαιώσουν.

 Στην Τσέλσι τσακώθηκε με τους «γερουσιαστές», Τέρι, Λάμπαρντ, Ντρογκμπά, απολύθηκε και λίγους μήνες αργότερα ο αντικαταστάτης του, Ντι Ματέο θα κατακτούσε το Champions League. Μετά τον εμπιστεύτηκε η Τόττεναμ, αλλά παρόλο τα δύο σπουδαία ρεκόρ που πέτυχε (τους περισσότερους βαθμούς στην Ιστορία της ομάδας, χωρίς όμως να καταφέρει να προκριθεί σε ευρωπαϊκή διοργάνωση ή το ρεκόρ του πρώτου προπονητή της Τόττεναμ που νίκησε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Ολντ Τράφορντ» ύστερα από 23 χρόνια), η συνεργασία τους διεκόπη απότομα.

 Μετά τον φώναξε η Ζενίτ. Στην Αγία Πετρούπολη κέρδισε πρωτάθλημα, κύπελλο και Σούπερ Καπ. Κουράστηκε, τα παράτησε, το’ ριξε στο ράλι, χτύπησε, νόσησε και επέστρεψε στη Μαρσέιγ όπου πέρα από τον πρώτο προπονητή, σε 9 χρόνια που είχε καταφέρει ν’ αλώσει το «Παρκ Ντε Πρενς», έδρα της πανίσχυρης Παρί Σεν Ζερμέν, ουδείς τον νοστάλγησε ιδιαίτερα.

 Χωρίς πάγκους και γήπεδα εδώ και τρία χρόνια, ο Βίλας Μπόας ανακάλυψε ένα νέο χόμπι, βάζοντας με μία παθιασμένη προεκλογική εκστρατεία, στόχο- όνειρο να γίνει πρόεδρος της Πόρτο. Το κατάφερε κι αυτό, εκθρονίζοντας ύστερα από 42 ολόκληρα χρόνια το ιστορικό Νο 1, Νούνιο Πίντο Ντα Κόστα. Επίσημα, δουλειά ο Βίλας Μπόας θα πιάσει την Πρωτομαγιά: επειδή όμως, από δω και πέρα εκείνος θα επιλέξει τον επόμενο προπονητή, και επειδή το υποσχέθηκε στην περίπτωση που εκλεγόταν, θεωρείται περισσότερο από βέβαιη η αντικατάσταση του Σέρζιο Κονσεϊσάο με ένα μεγάλο όνομα. Θα’ νε το πρώην «αφεντικό» του Ζοσέ Μουρίνιο; Θα’ νε άλλος; Μόνο ο χρόνος θα δείξει.    

Αντρέ Βίλας Μπόας Πόρτο