Από το ένα τέρμα, έως το άλλο κάποιοι αγαναχτισμένοι, προφανώς οπαδοί είχαν καρφώσει στον αγωνιστικό χώρο 16 ξύλινους σταυρούς: τους 15, για τους παίκτες, τον έναν για τον προπονητή. Στον καθένα απ’ αυτά υπήρχε ζωγραφισμένο το γράμμα «M» (Morte = θάνατος), αλλά και μία ημερομηνία: 14 Ιουνίου του ’92. Δεν ήταν τυχαία: ήταν η ημέρα που θα ολοκληρωνόταν το πρωτάθλημα της Serie B. Η ημέρα, δηλαδή που η Αβελίνο «θα πέθαινε», γιατί 7 αγωνιστικές πριν τη λήξη, ούσα στην τελευταία θέση και χωρίς νίκη επί σχεδόν τρεις μήνες, ο γκρεμός της Γ’ κατηγορίας, ύστερα από δέκα χρόνια στη Serie A κι άλλα τόσα στη Β’ ήταν περισσότερο από βέβαιος.

 Η ατμόσφαιρα είναι σουρεαλιστική. Το τοπίο θυμίζει την τελευταία σκηνή μίας ταινίας Ουέστερν, εκεί που η πόλη έχει ερημώσει γιατί αποδόθηκε δικαιοσύνη. Ο μοναδικός θόρυβος που ακούγεται είναι το τρίξιμο μίας πόρτας, σε σαλούν και το μόνο πράγμα που τρεμοπαίζει είναι, κλασικά, μία κουρτίνα, πίσω από ένα παράθυρο.   

 Ο φύλακας μένει άναυδος και άφωνος. Τα’ χει χαμένα. Έχει τρομάξει. Δεν ξέρει τι να κάνει. Καλεί πρώτα τον δήμαρχο, μετά τον αρχιεπίσκοπο, τους καραμπινιέροι, την αστυνομία. Αλλά ξεχνάει να ενημερώσει τον πρόεδρο, τον προπονητή και κυρίως τους παίκτες που αγνοώντας το μακάβριο «μήνυμα» βρίσκονταν ήδη καθοδόν για την πρωινή προπόνηση.

 

 Μπαίνοντας στο «Παρτένιο» παθαίνουν κι εκείνοι πλάκα. Άλλοι τρέμουν, άλλοι έχουν ασπρίσει από τον φόβο τους. Ο αρχιεπίσκοπος αναρωτιέται για ποιο ακριβώς λόγο τον κάλεσαν, κι επειδή δεν ξέρει τι άλλο να κάνει… ευλογεί τους σταυρούς, μετά τους παίκτες και την.. κοπανάει. Ο δήμαρχος κάνει λόγο για ένα κακόγουστο αστείο. Ενώ ο μόνος ψύχραιμος είναι ο προπονητής, Τσίτσο Γκρατσιάνι, παλιά δόξα των Τορίνο, Ρόμα και Φιορεντίνα, παγκόσμιος πρωταθλητής με την «Squadra Azzurra» το ‘82 που προσπαθώντας να καθησυχάσει τα πνεύματα δηλώνει στα μικρόφωνα ότι «…απομένουν ακόμη εφτά αγωνιστικές. Η παραμονή είναι εφικτή, αρκεί να παραμείνουμε όλοι ενωμένοι».

 Στο μεταξύ η είδηση, κάνει σε χρόνο dt τον γύρο της Ιταλίας, της Ευρώπης, μετά και του Ατλαντικού και γίνεται πρωτοσέλιδο μέχρι και στους New York Times. Σταδιακά, και έχοντας φαγωθεί από την περιέργεια για το τι ακριβώς συμβαίνει στο γήπεδο, συγκεντρώνονται στις εξέδρες και περισσότεροι από 2000 οπαδοί της Αβελίνο, ανάμεσά τους και ο αρχηγός των ultras που, επικροτώντας τη μακάβρια, εικαστική παρέμβαση δεν θα διστάσει να πει on camera πως «έτσι κι αλλιώς, η ομάδα έχει ήδη πεθάνει. Και όταν πεθαίνει κάποιος, συνήθως τον τιμούμε με κηδεία. Έτσι κι εγώ, βρίσκομαι εδώ για να πω αντίο στην ομάδα μου».

 Δύο εβδομάδες μετά το «κάρφωμα των σταυρών», παραδόξως η Αβελίνο θα κατάφερνε να πετύχει μία νίκη (2-1 τη Μεσίνα), ήταν όμως και η τελευταία της γιατί ακολούθησαν πέντε συνεχόμενες ήττες και, όπως είχαν γράψει, μήνες νωρίτερα και κάποιοι προφήτες, τελικά συνέβη και ο αναπόφευκτος υποβιβασμός στην Serie C.

 

 Έκτοτε η ιστορική Αβελίνο, ομάδα που ιδρύθηκε το 1912, στην πόλη που απέχει μιάμιση, το πολύ, ώρα από τη Νάπολι εξακολουθεί να παραπαίει στην 3^η κατηγορία έχοντας, στο μεταξύ χρεοκοπήσει τρεις φορές: το ’44, το ’09 και το ’18. Και είναι κρίμα γιατί στη συνεχόμενη 10ετία, από το ’78 έως και το ‘88 που είχε καταφέρει να παραμείνει στη Serie A κανείς δεν την κέρδιζε εύκολα στο «Παρτένιο», απ’ όπου κατά καιρούς είχαν παρελάσει μεγάλοι προπονητές (Τόμισλαβ Ίβιτς, Λουϊς Βινίτσιο, Οτάβιο Μπιάνκι, Μπόνιεκ, Ζέμαν, Σάρι), αλλά και μεγάλοι παίκτες: Ντιρσέου, Ραμόν Ντίαζ, Ζουαρί, Τακόνι, Καρνεβάλε, Μπάνι, Ντε Νάπολι. Η’ ο αυστριακός Βάλτερ Σάχνερ, που το ΄87 ήταν επιθετικό δίδυμο με τον «δικό» μας Νίκο Αναστόπουλο. Άσχετα εάν, σε 16 παιχνίδια πρωταθλήματος, ο θρυλικός «μουστάκιας» δεν είχε καταφέρει να πετύχει ούτε ένα γκολ.