Η διαφορά του «μισθοφόρου», από τον «ρομαντικό» της μπάλας.

 Ο Ισπανός προπονητής οδήγησε τη Μπάγερ Λεβερκούζεν στην κατάκτηση της ιστορικής, πρώτης της Μπουντεσλίγκα. Έκλεισε τα αφτιά του στις σειρήνες της Μπάγερν Μονάχου, της Λίβερπουλ, αλλά και της Μπαρτσελόνα και σε ένδειξη σεβασμού, όσο ευγνωμοσύνης προς τους παίκτες και τον κόσμο παρέμεινε, χωρίς δεύτερη σκέψη στην «Πόλη των Ασπιρινών». Αυτός ακριβώς είναι και ο απόλυτος ορισμός ενός «ρομαντικού». 

 Πάμε τώρα στον Ίταλο- Βραζιλιάνο προπονητή της Μπολόνια. Την οποία, ναι μεν οδήγησε σε μία, επίσης ιστορική πρόκριση στο Champions League, αντί όμως να βιώσει το πρωτόγνωρο ταξίδι με το σύνολο που ο ίδιος δημιούργησε προτίμησε να δοκιμάσει την τύχη του αλλού, σε ομάδες με μεγαλύτερο κύρος και βαρύτερη φανέλα. Αυτός, πάλι είναι ο απόλυτος ορισμός ενός «μισθοφόρου».

 Ανεπίσημα, γιατί το συμβόλαιό του λήγει στις 30 Ιουνίου ο Μότα έχει ήδη υπογράψει, μάλιστα πριν από μήνες με τη Γιουβέντους. Επίσημα, δεν έχει κλείσει ακόμη την πόρτα του στην Παρί Σεν Ζερμέν και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η ειρωνεία είναι ότι στο πρόσφατο μεταξύ τους παιχνίδι η Μπολόνια κέρδιζε τους «Bianconeri» 3-0, αλλά ως δια μαγείας στα 8 τελευταία λεπτά δέχτηκε τρία ανεξήγητα γκολ και το τελικό 3-3 γέννησε αναπόφευκτα αρκετές υποψίες. Αυτό οι Ιταλοί το ονομάζουν κομψά «μπισκότο». Εδώ, ας πούμε, θα το λέγαμε καθαρά και ξάστερα «αβαβά» ή κομψότερα «μιλημένο».

 Δεν φτάνει αυτό, αλλά θέλει να πάρει μαζί του στο Τορίνο και τρεις από τους αναντικατάστατους, πιστούς του παίκτες πρωταγωνιστές μίας ανεπανάληπτης σεζόν. Τον Ρικάρντο Καλαφιόρι, που θύμισε φέτος τον καλύτερο Πάολο Μαλντίνι της εποχής. Και που παρόλο τα 20 μόλις του χρόνια κλήθηκε για πρώτη φορά από τον Σπαλλέττι για το γερμανικό Euro. Τον Σκοτσέζο μέσο Λιούις Φέργκιουσον. Και τον Ολλανδό επιθετικό Τζόσουα Ζίρκζε. Καλά, και τους τρεις «πακέτο», συν τον προπονητή; Δεν είναι παράξενο. Έτσι ακριβώς λειτουργεί η Γιουβέντους. Εξάλλου το’ χε ξανακάνει στη Μπολόνια και το ’90, όταν μέσα σε μία νύχτα της «απήγαγε» τον προπονητή, Τζίτζι Μαϊφρέντι και τους Λούππι, Ντε Μάρκι, Μαρόκκι. Αυτά, για όσους τυχόν αναρωτιούνται το γιατί, η Γιούβε θεωρείται η πλέον λατρεμένη, αλλά παράλληλα και πλέον μισητή ομάδα στην Ιταλία.

 Αλλοίμονο, δικαίωμα του καθενός να επιλέξει τι θεωρεί καλύτερο ή που θα κερδίσει περισσότερα χρήματα. Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις που, τα συναισθήματα και ο σεβασμός στις αξίες αποδείχθηκαν πολύ ισχυρότερα από το όποιο χρήμα.

 Για παράδειγμα το 2005, για να δυναμώσει ακόμη περισσότερο την πρώτη του Τσέλσι ο Ζοσέ Μουρίνιο απαίτησε από τον Ρομάν Αμπράμοβιτς, βρέξει, χιονίσει, όσα και να του ζητούσαν, την απόκτηση του Στίβεν Τζέραρντ. Ο Ρώσος μεγιστάνας, που την εποχή εκείνη δεν έδινε καμία σημασία ούτε στο χρήμα, ούτε στα όποια έξοδα παρουσίασε στη Λίβερπουλ, αλλά και στον αρχηγό της μία μυθική προσφορά, αδύνατον για τον οποιονδήποτε ν’ απορριφθεί.

 Η αλήθεια είναι πως, προς στιγμήν ο Τζέραρντ το σκέφτηκε, μετά το ξανασκέφτηκε και εκεί που ο λαός των «Reds» είχε πλέον συμβιβαστεί στην ιδέα να τον αποχωριστεί, πριν την έναρξη ενός Λίβερπουλ- Τσέλσι, στο «Άνφιλντ» το θρυλικό Νο 8 πήρε το μικρόφωνο στα χέρια, ευχαρίστησε τον Μουρίνιο για το ενδιαφέρον δηλώνοντας όμως την πλήρη αδυναμία του ν’ αποχωριστεί την ομάδα της καρδιάς του.

 Αποθεώθηκε απ’ όλους, ακόμη και από τους φιλάθλους της Τσέλσι, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν είχαν μπροστά τους μόνο έναν ποδοσφαιριστή, αλλά έναν άνθρωπο ειλικρινή και ρομαντικό, που έβαλε τις ηθικές αξίες, πάνω από το οποιοδήποτε χρήμα. Στην Ιστορία του ποδοσφαίρου, δυστυχώς είναι ελάχιστοι εκείνοι που σκέφτηκαν σαν τον Άγγλο. Οι περισσότεροι θα επέλεγαν το δεύτερο.

 Για παράδειγμα οι Ντελ Πιέρο, Μπουφόν, Νέντβεντ, Κιελίνι, Καμορανέζι και Τρεζεγκέ παρέμειναν στη Γιουβέντους ακόμη και όταν υποβιβάστηκε (το ’06) στη Serie B. Ενώ όσοι δεν καταδέχτηκαν να παίζουν σε μικρότερο πρωτάθλημα «την έκαναν» χωρίς καμία δεύτερη σκέψη και κυρίως ηθικό φραγμό. Οι Ιμπραχίμοβιτς και Βιεϊρά έτρεξαν στην Ίντερ. Οι Καναβάρο, Έμερσον και ο προπονητής, Φάμπιο Καπέλλο στη Ρεάλ Μαδρίτης. Οι Τουράμ, Ζαμπρόττα στη Μπαρτσελόνα. Όλοι τους με διπλάσια συμβόλαια απ’ ότι θα έπαιρναν στη 2^η κατηγορία.

 Ως κατεξοχήν «Ιούδες της μπάλας» βέβαια, έχουν μείνει στην Ιστορία κυρίως οι Ντένις Λόου (από τη Γιουνάιτεντ, στη Σίτι), Κρόιφ (Άγιαξ/ Φέγιενοορντ), Φίγκο (Μπαρτσελόνα/ Ρεάλ Μαδρίτης), Ρονάλντο (Μπαρτσελόνα/ Ίντερ, και από τη Ρεάλ Μαδρίτης, στη Μίλαν), Λουίς Ενρίκε (Ρεάλ/ Μπαρτσελόνα) και πόσοι ακόμη.

 Έμειναν όμως κι εκείνοι, σαν τον Τζέραρντ ή τον Τσάμπι Αλόνσο που προτίμησαν την αγάπη του κόσμου, από ένα ακόμη φουσκωμένο, τραπεζικό λογαριασμό. Ο Τζαμπιέρο Γκασπερίνι, για παράδειγμα είναι πολύ πιθανότερο να παραμείνει για 9^η χρονιά στον πάγκο της Αταλάντα, με την οποία μόλις κατέκτησε το Europa League παρά να υποκύψει στο (από πέρυσι) φλερτ της Νάπολι. Στη λίστα των «ρομαντικών» μπαίνει δικαιωματικά και ο Γιούργκεν Κλοπ που από τον περασμένο Ιανουάριο είχε ενημερώσει για την πρόθεσή του να φύγει από τη Λίβερπουλ και να ξεκουραστεί τουλάχιστον ένα χρόνο. «Θ’ ασχοληθώ με τη μαγειρική και ίσως με κάποιο άλλο άθλημα. Έχω ανάγκη να βγάλω την πρίζα γιατί το ποδόσφαιρο, σε τέτοιο υψηλό επίπεδο σου προκαλεί μεγάλο στρες. Όμως υπόσχομαι και δεσμεύομαι ότι, στην περίπτωση που επιστρέψω κάποτε σε κάποια ομάδα, δεν θα είναι ποτέ στην Premier League για σεβασμό στον κόσμο που επί 9 χρόνια με στήριξε στο Άνφιλντ». Αυτός επίσης είναι ένας ακόμη ορισμός απόλυτου ρομαντισμού.