Η, κανονική Ρεάλ και η… «Ρεάλ της Αιγύπτου».

 «Δεν τους αντέχω τους φιλάθλους μας, λέει μεταξύ αστείου, αλλά και (πολύ) σοβαρού ο Ελβετός προπονητής Μαρσέλ Κόλερ, επί χρόνια ομοσπονδιακός τεχνικός της εθνικής Αυστρίας. Είναι αχόρταγοι, αχάριστοι, ανυπόμονοι. Δεν προλάβαμε καλά, καλά να πανηγυρίσουμε την κατάκτηση του 12^ου Champions League Αφρικής (4^ου προσωπικού του, στα τελευταία πέντε χρόνια) και όταν με σταματάνε στο δρόμο με ρωτάνε πότε θα πάρουμε το 13^ο. Ηρεμήστε, τους λέω και απολαύστε τη στιγμή. Μην με πιέζετε άλλο και κυρίως μην με εκνευρίζετε».

 Σε 117, λοιπόν χρόνια Ιστορίας η Αλ Αχλί έχει κατακτήσει, το (παγκόσμιο) ρεκόρ των 151 τίτλων (!), από τους οποίους τους 121 στην Αίγυπτο, τους 25 στην Αφρική, τους 5 εκτός Μαύρης Ηπείρου. Λογικό είναι, στη χώρα των Φαραώ να την αποκαλούν «Ρεάλ της Αιγύπτου» και ας έχουν, οι κανονικές Merengues, που ιδρύθηκαν πέντε χρόνια νωρίτερα, κατακτήσει είκοσι λιγότερα τρόπαια: 98 στην Ισπανία, 24 στην Ευρώπη, 9 στον κόσμο.

 

 «Είπαμε» όμως, είναι καθαρά θέμα φιλοσοφίας, προσδοκιών και (μοναδικής) αχτίδας χαράς. Γιατί κυριολεχτικά, Αλ Αχλί στα αραβικά σημαίνει «του λαού»: και όταν η πλειοψηφία των (33εκ.) φιλάθλων της ζει στοιβαγμένη σε δυάρια, με τα πέντε παιδιά του, τη γυναίκα του και την πεθερά του, και σκοτώνεται, νύχτα, μέρα για ν’ αγοράσει ένα εισιτήριο αποκτά αυτόματα κάθε δικαίωμα να θέλει μόνο νίκες και τρόπαια.

 Η Αλ Αχλί ιδρύθηκε το 1907, εν μέσω πλήρους βρετανικής κατοχής, από Αιγύπτιους φοιτητές που έψαχναν μία διέξοδος για να ξεδίνουν και οι ντόπιοι με μία μπάλα, προνόμιο που, την εποχή χαίρονταν μόνο οι αντίστοιχοι Άγγλοι, Ιταλοί, αλλά και Έλληνες. Άγγιξε σχετικά γρήγορα τις καρδιές των περισσότερων Αιγύπτιων, ενώ το απόγειο της φήμης της, το γνώρισε όταν και ο τότε βασιλιάς Φαρούκ δήλωσε ανοικτά οπαδός της.

 Στη χώρα των Φαραώ χαίρει τέτοιας εκτίμησης, αλλά και σεβασμού που ανεξάρτητα από τις βίαιες συγκρούσεις χρόνων (πολλές φορές και θανατηφόρες), εντός γηπέδων με τους «αιώνιους» των διανοούμενων της Ζάμαλεκ, οι ultras και των δύο ομάδων βρέθηκαν, κατά χιλιάδες το 2011 δίπλα, δίπλα, ενωμένοι στην πλατεία Ταχρίρ όπου, χωρίς ν’ ανοίξει μύτη ανάγκασαν σε παραίτηση τον τότε πρόεδρο- δικτάτορα Μουμπάρακ.

 

 Όσον αφορά στο μοναδικό, ποδοσφαιρικό παγκόσμιο ρεκόρ της, από τους 151 τίτλους ξεχωρίζουν τα 43 πρωταθλήματα, τα 39 Κύπελλα, τα 14 Σούπερ Καπ, τα 12 Champions League Αφρικής. Ενώ η, κανονική, Ρεάλ έχει 36 Liga, 20 Κύπελλα, 13 Σούπερ Καπ, 15 Πρωταθλητριών/Champions League, 5 Διηπειρωτικά/ Παγκόσμια Πρωταθλήματα Συλλόγων, από τα οποία, το τελευταίο περυσινό με 4-1 σε βάρος της Αλ Αχλί.. Δύο «Ρεάλ», φαινομενικά διαφορετικές, εν τέλει όμως με την ίδια ακριβώς φιλοσοφία. Γεννήθηκαν για να κερδίζουν. Πάει και τελείωσε. Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλά μία ανωμαλία.